als woorden niet meer van mezelf zijn

schipperen kan alleen
als twee kanten wal dragen, waar water botst
en verlegen lelies bloeien

langs het kroos verlaat de dag
de ongeboren zon

tussen het verwarde riet groeit de valse twijfel
of de karekiet wel houvast vindt
hij zingt er wel

maar toch

laat me roeien in mijn houten boot, ze draagt me goed
de riemen slijten slechts voorzichtig
en mijn bankje kleurt vanzelf wel

blauw
als ik weer troost zoek
langs de tijdlijn van haar eindeloos bestaan

Zie ook: http://www.switilobi.nl

Schrijver: switi lobi, 9 september 2010

acm.visserquicknet.nl

Biografie van deze schrijver

esoterie

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 8 stemmen 360