Alle inzendingen over Homeros

Waar mag Homeros met het blind gezicht wel dolen, dacht ik; maar waarom zo denken: is de dichter dan meer dan het gedicht?…

geen ziel de les En neem wie dat nog wil af en toe mee Naar Hector, Patroclos of Odyssee Of pak een zin uit Plato's Socrates Heeft het nog zin, of Sint er nog toe doet Geen zwarte specht of bruine roetveegman Kwam dit jaar aan in klein madurodam Kick out bederft het feest in bonte stoet Maar goed, waar waren wij ook weer gebleven Homéros…

Ooit koloniseerde 'n blindeman de werkelijkheid even met zilverwitte tapis-plain braille van deze bol 's Ochtends vlak na de avond kijk ik uit het raam naar zijn jaarlijkse opmars Naast m'n trein rijdt puffend het bedekte landschap voorbij Ondertussen blaast goddeloze inspiratie witte letters weg naar de metropolen m'n eindbestemming…

Stemmen in zijn hoofd schrijen stil, verstomd chaos door wedloop geschapen heengang futiel, ondoordringbaar vermomd Reizend schrijvend stiltecentrum ijverig die ene klank verzoekend vangt hij essentie in een woord Ergens weerklinkt de finale versie romantisch en lyrisch vertaald stervensver weg op een hemelse wolk Vakkundigheid? Vergetelheid…

als tiener, nog in korte broek, las ik gedichten van Gezelle genietend in een achterhoek of bij de stoof op schapenvellen ik viel voor 't dichterlijk vertellen voor metrum, metafoor en rijm ik werd geboeid door Shakespeare's helden en deelde Cyrano's geheim onsterflijk zijn d'epische verzen van Homeros en zijn zeebonk wat wist ik van…

Homeros…

Homeros in een nootje, tien geboden Op 't vlak eens stuivertjes; — een wens, een zucht, Gevat in fijn geciseleerde oden. Een ras gegrepen beeldj’ in vogelvlucht.…

Binnen is het, buiten adem Van de luchtweg die spelonkend De vleermuis in recordtijd aflegt, Nauwelijks nog uit te houden. Nog eenmaal ondersteboven En gierend ontsnapt en ruist het En geheel onkundig rekent het De hele wereld tot zijn grot. Met een onversperbare vlucht Werpt het zijn schaduw, sleurt de nacht, Duikt op in het geringst…

't Is voorwaar historisch en Het maakt de tongen los De ster die reeds sinds eeuwen schijnt, De roem van Aischylos Als epigoon en nazaat van De blinde Homéros Z'n talloze hexámeters, Van het Trojaans epos Er was er één die 't anders dee, Dat was Archílochos, Als dichter was hij niet gedwee En maakte zich toen los Van 't oud…

HECTOR SPREEKT ACHILLES TOE MET ZIJN LAATSTE ADEM (naar de 'Ilias' van Homeros) Gij, bronsgehelmde vleugelvoetige hoort mij aan vóór uw langschachtige speer mijn laatste adem rooft Laat mij niet verscheuren door de rauwvretende honden noch door de leverpikkende kraaien,  Gij, een Griek, toont toch steeds eer aan uw schimmigvergleden…