Alle inzendingen over Jan Arends huis

Jan' in Rijswijk Dukaten in het vizier en zijn hand Wetend hij is geboren en Dit is niet het huis van vrees. Deze extase keert ooit weer. Deze dag waarin ook hij wenst te wonen. Voetnoot: Geboorte Jan Arends (Johannes Cornelis Arends)…

Ben gesprongen De zevende hemel in Maar miste de afslag, Wilde nog keren op de weg, Maar dat was waanzin, Want ik was mezelf al voorbij - Een hemel verderop kwam ik Terecht, de achtste, zeg maar, En kon het verschil zo een Twee drie niet meteen Ontdekken, behalve dan Dat alle geluk van de Zevende zichtbaar omgekeerd Was in…

voor Jan Arends ook ik heb destijds nog wel eens dunne gedichten geschreven maar ik heb geen flauw idee waar ze zijn gebleven...…

De vraag die ons nu beiden kwelt: ,Wie heeft de vagina' ik denk het is mijn Arend Jan, want ik heb een Toyota.…

achter mij en zegt honend Jan Arends jij kan niet schrijven. Jawel de v.v.l dat is mijn vakbond.…

Spichtige spreeuw, Het graatmagere, kalende Mannetje dat in zichzelf Gevangen door de gangen Van het gebouw zwerft, Schichtig bewegend over Het kale, koude beton Waaruit alle leven verdwenen is, Maar waar hij geacht wordt Het zijne weer op te pakken - Op weg naar die ene deur Waar zijn Vriend de behandelaar Kantoor houdt, en…

Verdwaald in de Donkere dwarrels Van dit brein, Kronkels die van Geen ophouden weten - Waarin ik koortsachtig op zoek Ben naar hem die in deze Eiwitkabels schijnt te huizen - Ik zal niet eerder stoppen Met zoeken dan wanneer ik Hem gevonden heb, Ik wil weten Wie hij is, Want ik weet niet Wie ik ben…

Als ik tijd van leven heb, zeg je, Wil ik naar het buitenland, op wereldreis Naar Brazilië, Amerika en minstens één van beide polen - Jammer alleen dat je geen tijd hebt om te leven in het nu, Dat je geen tijd voor leven hebt…

Jan Arends, Jan Emmens: leven te donker, gedichten te over, de dood opgebiecht het leven gewikt en gewogen. Ga dan maar vallen, het laatste gedicht is het lichtste, het zwaarste, het nekt uit een soort mededogen van overgewicht. Lieve dood , o zo helder, wat ben je toch licht.…

Een halve middag Had de visser Zonder snoer, maar Met een hele hoop Zorgen in zijn kop Met zijn stok zitten Roeren in het kroos Van dit afgelegen kanaal, Probeerde hij orde Aan te brengen in de chaos Van zijn armzalige leventje - Hier is het fijn, dacht hij, Hier vind ik rust om mezelf Te kunnen zijn - morgen wil Ik hier…

voor Jan Arends opdat hij mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam moeten zijn Lejo van Kuijeren…

(voor Jan Arends ter nagedachtenis) opdat hij de mensen zou horen lachen bij zijn graf opdat er bloemen bloeien uit de bloemen van gisteren opdat zijn handen eindelijk... eindelijk zijn lege handen nooit meer spaarzaam zullen zijn…

Voor mij is angst een ziekte daardoor ben ik nergens bang voor maar wel bijna overal ziek van ----------- Uit: 'De Allesvrezer', 1997.…

Is het spoor bijster In de doolhof van zijn Brein - Alleen de schedel Nog weet grenzen Te bewaken, Uiterste grens waarachter Leegte gaapt en waarin ooit Voorgoed vervangen Wordt door nooit…

Vastgelopen in luidloos lallen naar hatelijke droomdemonen verstopt in het gras naast deze weg, duikt de stomme geest van een verloren ziel in om het even welk gat, naar wie weet hemel of misschien zelfs de hel, verlangt ze terug naar de tijd van ver hiervoor, naar de staat van het ongeboren zijn.…

Mijn moeder had Een stenen kind Gebaard, dus moest ik Het leven door met Een hart van steen - Nu mijn leven Aan het einde komt Is er van het Innerlijk gesteente Niet veel meer over, Het is uitgebikt Met woorden als beitels En aangevreten door De tand van de tijd…

Ketting zonder hond, Vuur zonder vlammen Water zonder druppels, Aarde zonder grond Lucht zonder zuurstof Storm zonder wind - Kind zonder ouders, Ouders zonder kind…

( voor Jan Arends ) Hij had de eeuwigheid lief, die cent van grote waarde, dat lachen boven al het aardse, de kronkelwegen van aardverschuivingen boven het melkwegstelsel, gesteld dat we daar eens wodka van maken en klinken met God op zoiets als de genade voor allen en het temperament in volle extremiteit.…

De man denkt de vader Die hij nooit gekend heeft, Die alleen in zijn Diepste dromen Zijn vader heeft Kunnen zijn, Droombeeld van Werkelijkheid en Verbeelding waarin Het verloren gegane Aanraakbaar dichtbij komt…

Een dakloze ben ik In 't diepst van Mijn gedachten Ben niet Van hout of steen Maar van mezelf Vervreemd Muren van huid Staan overeind Maar dakloos blijf ik In 't diepst Van mijn gedachten Ben zonder huis, Ben zonder dak - Slechts in woorden Woon ik nog, Alleen de taal Verleent mij nog Onderdak…

Magere gedichten die Als dunne bomen met Kraakheldere takken Het heelal aftasten Op zoek naar de enige Waarheid die hem verder Helpen kan, Deze bomen zijn het Die - vroeg of laat - Hem begeleiden op Zijn zoektocht Op weg naar de kennis Van goed en kwaad…

Voor Arend-Douwe Verder dan het Westerkwartier was Zijn familie nog Nooit gekomen Aan huis en haard Vastgeklampt door De eeuwen heen Stapte hij zo maar Over zijn schaduw heen En was daadwerkelijk Een van zijn mooiste Dromen uitgekomen - Had ie op Aruba Een leven zoals géén een…

Tekenen met woorden, witte roos met woorden, arend met woorden. Oorden wit tekenen die arend worden. Een roos tekenen met witte woorden is als een vliegende arend boven het wiegende kroos in een kleine witruimte. Ontwarend broos. - zichtbaar. -…

- ik droomde dat ik ondergronds leefde dat regenwormen en emelten mijn buren waren met wie ik dagelijks het gesprek aanging het waren conversaties die 'k plezierig vond want ik hoefde me niet constant te verdedigen, we lieten elkaar in de eigen waarde, de regenwormen, de emelten en ik, Nu is mijn gelukzalige droom voorbij,…

Het schuurt en schrijnt en doet Met mij, pakt mij bij de strot, Doet mijn hart en nieren Zonder genade vol op slot, Laat mijn razende gedachten En bloed het kookpunt bereiken - Alleen ogen nog die het doen, Tot mijn verwarde blik opeens Jou ontwaart, mens die de chaos Heeft overleefd en mij kent En herkent zoals ik ooit Mijzelf…

Eens, zeg je, Zullen ze allemaal Jan Arends kennen - Met gitzwarte, holle ogen Kijk je me aan vanaf De omslag van het boek Dat later over jouw leven Is geschreven - even later Zie ik je als een bezetene Roeren in de koffie Die jou maar niet met rust Wil laten - ik keer terug Naar het kaft van je biografie En zie je in het…

Koffer in de hand Met daarin alles Wat hij nog bezat, Druilerige dinsdag in November, het regent Eenzaamheid en verdriet, Kale bomen langs de gracht Steken als magere antennes Omhoog zonder ooit met welk leven Dan ook contact te maken, Al helemaal niet Met die man hieronder Die zich de laatste mens Op de wereld waant -…

Een gekroonde arend cirkelt boven de stad en het bos, haar standvastigheid ligt aan vleugels steeds vaker stilt zij haar honger dichter bij huis en zweeft niet verder met de wind mee rond het gebergte maakt dan een stille ommekeer naar wat wij in hogere sferen niet beheersen wendbaar toont zij haar veren.…

Hoe kan liefde nu Verboden zijn, als Ze uit de aard van de mens Vrijelijk gegeven wordt - Nonnen zijn zwanger van liefde Maar kennen de zwangerschap niet, Weten niet hoe een man Te maken in de buik…

Heb mijn leven geleefd Zoals het op mij is Overgekomen, meestentijds Met mijn ik, vaak genoeg Ook zonder, waarbij ik Voor mijzelf een grote Onbekende was, die misschien Wel in mij leefde, of daar buiten, Dat maakte ook niet uit - In de verhalen de ik of misschien Ook wel hij geschreven heeft, ik weet Het gewoon niet, in mijn leven…