Alle inzendingen over Lander

jongleren met lucht en toch laten vallen onhandig en los kapot uit mijn handen het grauwe aangezicht fragment van verlangen springt op nu alleen apart van zijn angsten en krimpt weer ineen…

In de tuin speur ik vermoeid naar nieuwe vijandelijkheden, dat valt mee, een stadstuin is de Gaza niet al valt er een merel door de heg, het maakt niet uit, de kat is comateus thans. Ik orden mijn gedachten, in stilte nu want Feind hört mit al ben ik zelf mijn ergste vijand, misschien, wellicht.. Move over rover and let Jimi take over…

landerige wind kiest maar niet voor af of aan blijft in de luwte…

De lander zoekt naar het begin van leven. Ach, kon hij maar een toekomstvisie geven!…

Alleen de lander zelf is naar de knopjes……

Writers Block, het bejaardentehuis voor te laat overleden schrijvers, landerig gelegen aan eendenloze vijvers, niet alleen bewegen, ook de penvoering steeds stroever, zelfs geen zwam, siert de zompige oever.…

Het Europese avontuur naar Mars; Een lander die wel piepte maar niet landde Gelukkig was de reis nog geen bemande Te pletter dus, kapoerewiet, 'n farce De aarde is vakkundig uitgekleed Nu mollen we de volgende planeet.…

Met lichtgevulde hersens in de tuin, in het verschiet weiden de zenuwen en op kniehoogte snuffelt God wat in een bries van oud behagen. O, tijd van lauwe kranten en gesprekken, het leven klotst stompzinnig uit mij voort! ----------------------------- uit: 'Bij bewustzijn', 1996.…

laat me voelen dat je bent voer mij langs het kraterpad, voorbij doornstruiken en ribbenblad ik wil water zonder landers schuimvlokken vegen met mijn handen klappende vleugels horen gekrijs boven helmkruinen draai je niet om laat me voelen dat je bent bloeiend geurt de zee ik draai me om neem blind mijn stok en neurie tevree…

je draait en kolkt spiraalt wolkend hoog in de lucht demoniseert de zon met regenbogen water door brekend licht jaagt cumulus in zwart naar een nog heldere einder hoost daar alles plat doezelt in zomer verspilt tijd van de dromer met warme landerigheid jij bent mijn heerlijke windekind leeft van lucht lacht in iedere vlucht…

Het in zichzelf gekeerde staren in de leegte van een landerige dag, waar op wasdag alle lakens heerlijk wapperen in de zon. En dan datzelfde kijken, zoals ook mijn moeder kijken kon.…

de Maasche Sluizenaren nog na Schiedamsch stokerijen Vlaardingsch schellevispeekel verlopen haringvisserij zo polderig landerig zo vol van uitzicht blik op verre verten zichtbaar grassend land kassen groene plant tuurt ter overzijde pernisse pijpen oliepluimen bij u de Waterweg door 't land men ziet de Watersnood vanaf de wallekant…

Ik laat de landerigheid in mij nu maar verdwijnen, als het regenwater de tuin- tegels spoelt; en een zomergevoel in mij langzaam laat wegkwijnen.…

de tranenvangers vangen tranen in flesjes om te koesteren te verzamelen de tranen van verdriet aan een draad te rijgen het boek der tranen verhaalt over echte en onechte tranen mannen en vrouwen witte en zwarte water- landers van mensen ook dierentranen van krokodilachtige aard soms een traan die emotioneel is een olifantentraan…

inspirerende borsten fier en strak vooruit gewone dingen zijn niet raar ze vielen niet uit haar behaatje maar ook niet uit de toon mooi gestalte in haar iele smalte ze priemden als dolken in mijn meewarige ogen stuiptrekkend beroerde ik haar ze stal de show met haar ogen omlijst met haar lange blonde haren landerig…

Als ik weer buitenkom en weer oversteek als het bijna regent maar windstil is en fietsen landerig in de rekken hangen in de verlaten straat, mis ik dan de vergezichten die opdoemen ? de woedende menigtes rennend over het grote plein ? de grote woorden gezaagd uit het triplex van de geschiedenis ?…

Ik sluit de luiken van het huis en roep de stille beelden op die mij dan vergezellen: de vogel die een schuilplaats zoekt bij al te felle regen het zwarte water dat mij lokt met stram het taaie riet het morgenlicht over het veen de landerige landerijen langszij de ramen gaat de zomer als ik het leven buiten sluit zoals de vlinder die nog…

Opnieuw worden wij ouder en kleiner En roekelozer in de gestage regen, Waarin wij de rouw dragen voor de vele voorbije banden Verder door de lage landen van de landerigheid. ------------------------------------------------------------------ Uit: 'Mijn Tegenstem', 1973…

Zij aan zij struinen ze landerig door het dorp Het Noorden vormt de kroon op Europa Het Zuiden kleurt hun vakantieverhalen Oost en West maken hun kruis compleet Ze zijn hier rotsvast geboren en getogen Ze weten hoe een kinderwagen aanvoelt en duwen fier toekomst de wereld in Nieuw leven beschijnt saai pensioen Ooit dachten ze vele volksjury…

het langverwachte vervolg op de zelfontdekkingstocht van twee huidblakende, ontwakende, puberale representanten van het schone het goede en het ware zich sans gêne exposerend in acrobatische toeren in de golden twilight van de afterglow zon die landerig loom en tergend traag langzaam maar zeker ter kimme neeg...…

En je bent down, melancholiek een beetje landerig en ziek de eenzaamheid maakt je benauwd alsof er niemand van je houdt. Denk je wel eens, het heeft geen zin en zie je 't leven somber in ga gewoon door en blijf niet staan want morgen zal het beter gaan.…

Vindingrijke helderheid voor het oprapen echter de woedende Woordenmaker stampt de zinnen uit zijn laars als een rokende nachtkaars branden de woorden uit een X-aantal Xenofiele Xantippes vermelden nooit hun naam zijn ondergronds gegaan met IJzingwekkende ogen van het kwaad waar Zouden we zijn zonder ons zure zoute landerige…

g waar Mary Servaes zong als ster zonder naam van Schin op Geul tot de bergen van Vaals Die zeven die allerminst op elkaar leken Doch immer hemelwaarts nooit neerwaarts keken Waren in één tent vakantie aan 't vieren In 't lommer- en schaduwrijk land van Bergeyk Tot onkel Tom het gedoe meer dan zat werd tabak kreeg van zomerse landerigheid…