Alle inzendingen over Leopold

Leopold deed 't haar gelukkig niet na.…

Na het débacle van broer Maurice deelt Leopold in de ergernis. 't Wordt stilaan stil in zijn Lippensville en eenzaam bridgen na d'achturenmis.…

Vrienden van Leopold Jammer…, voor mij werd het niet wat ik wou Héél snel al stond daar mijn schilderkunstzinnige lullige lichaamsdeel stijf van de kou…

Hoog op de maagdelijk nog niet verweerde boeg van spanten sparrebomenhout wordt nectar uit de offerschaal geplengd alwaar scharlaken vocht neerwaarts zich mengt met indigo van 't donker watervlak bij zienerslofspraak en priestergebeden opdat de wrake van de god der zeeën Poseidon afgewend wordt en de toorn van Nereus achterwege moge…

De koning heeft er nu een halfzus bij Zo zakt ook Leopold III plots door het ijs Liselotte Landbeck bracht hem van de wijs De womanizer was toevallig vrij Vóór hij haar pirouettes had bekeken Wist de koning al dat het ijs zou breken…

. ---------------------------------------------- uit: 'De dagen van Leopold Mangelman. Brief aan M. Schoonheid en bier', 1993.…

. ---------------------------------------- uit: 'Van, Als & Och', Leopold 1995.…

Dolle Leopold Bloom beleeft op één dag in de stad Dublin alle avonturen, die naar Grieks verhaal jaren moeten duren voor de held Odysseus, krijgsman vol gezag. Al dit gebeuren mogen de Ieren elke Juni met blij herdenken vieren.…

Leopold jarenlang als leraar en later als vriend mee.…

Aldaar gestorven; na negen jaar lauweren te hebben verworven, als Leopolds eega tot groot tragiek in zeldzame nood.…

Hoezeer in zich besloten, van elke schijn ontdaan is uwe stem tot ons gegaan zingende en voor góed in ons verloren, de weinigen, de enkelen uitverkoren om te bestaan. Achter de eerste stilte aarzelend begint het woord, zwevende als de wind in het herfsten, - o, het vlagen der verrukkingen, het martelend klagen om wat eèns werd bemind…

welnee, geenszins, 't is als Leopold zeide, de Sfinx die van de wijn één druppel koos en aan zijn Muzen schonk, de Dichtersmeiden Nee, niets van waarde is altoos weerloos…

Voor mijn ouders Torenhoge wachters houden Dag en nacht de wacht Over dit kleine Saksische Boerenspulletje op het Drentse platteland, de plek Waar ik mijn levenslicht Aanschouw, waar ik kind word Van hen die mij ongedacht kregen; Er lag al een leven lang Achter hen, toen voor mij De reisweg begon - en ik hoor Nog het ruisen…

Daar achter de Weense Dom schreef je grootse werken Je vierde er triomfen, ontving Leopold en zelfs de oude meester Daar was het een komen en gaan van leerlingen die Constanze en jij opvingen – je leerde, lachte, speelde, gokte en verloor Hier sta ik bij de steen waaronder je resten horen te rusten – de laatste tonen weggestorven –…

. ------------------------------------------------------------- uit: 'De dagen van Leopold Mangelman...' (1993).…

Wij gaan en komen en de winst is waar? en weven draden en het kleed is waar? In 's hemels welving zijn tot stof verbrand vele weldenkenden; hun rook is waar? --------------------------------------------------- uit: 'Uit de Rubaijat' (1906), gedicht 9…

0 dromend hart, kies u een nieuw vertier in vrouwenwang en purpren eglantier; licht als kwikzilver vlieten onze dagen, de pracht der jeugd zinkt als een bergrivier. ------------------------------ 'Uit de Rubaijat' (1914)…

Zo was er eens een nazaat boreling als mixture van twee paar diverse ogen 't oog van de dag, als dat van Mata Hari in het regenwoud van Noord-Sumatra lichtblonde haren en helblauwe kijkers het ander paar gelijkend op de zon van Bali, Soerabaja en Oost-Java die Oostersch uitrijst boven d'horizon gloeiende kolen onder gitzwart…

Leopold 1987…

De randen zijn zwart de zon staat laag mijn hart is vol smart zorgen tot aan mijn kraag Het licht raakt de bodem niet het binnenste wordt niet belicht het is niet vreugde wat men ziet het is iemand die zwoegt en zwicht Om te komen uit de diepte zichzelf zoekende te kijken op de paden die hij liep al vloekende Hij moet zichzelf vinden…

Soms, als ik sluimerloos de maanden, De jaren tel, die ik op haar wacht, Hoor ik veel verre, doffe stemmen, Die tot mij komen door de nacht. Dan meen ik vaak haar naam te horen. Ik luister,- ging een geest voorbij, Die honend lachte om mijn verlangen? Sprak mijn bedrogen hart tot mij? ---------------------------------------- Vroege Gedichten…

Zij tilt zich overeind en in het licht en maakt een stil begin stil met zich zelve, langs het smalle lijf liet zij het hemd afvallen, dat zakt tot in een dunne kring van plooien, een weinig mijmering zet zich, zij ziet naar beneden de blootheid van haar eigen leden, het vreemde van het nu gebleken lichaam en de schemerbleke…

Er is een leven in wat bewegen, de takken beven een beetje tegen elkaar. Een even beginnen schudt elke boom: een bezinnen dit, een schemeren gevend van eerste denken, met lome vingers gaan zij wenken wenken, wenken, brengen uit een vrezend menen nauw geuit. En lichte dingen, herinneringen lispelen zij, vertrouwelingen, zouden wel willen…

Om mijn oud woonhuis peppels staan "mijn lief, mijn lief, o waar gebleven" een smalle laan van natte blaren, het vallen komt. Het regent, regent eender te horen "mijn lief, mijn lief, o waar gebleven" en altijd door en de treuren uit, de wind verstomt. Het huis is hol en vol duisternis "mijn lief, mijn lief, o waar gebleven…

Dan, als ik tuimel in de kist doodsoverwonnen en bezweken, laat mijn twee handen zijn ontbloot, en uit de baar naar buiten steken. Dat, als ik het paleis verlaat en langs de grote weg mij richt, een elk mijn schamelte ontwaar' en worde door mijn lot gesticht. Hoe zulk een, die veroverd had van aarde-oppervlak tot aan de helle hoogten…

Laat ik nu leggen lichte dingen op haren lijf en gauw verganke- lijke, laat het zijn rozeranken en bloemen andere en trosseringen en wiekevlokken van grote bleke vlinders en blanke dauw geregen aan herfstrag, alles wat van de vege lente nog is, die gauw verstreken; en iets van zonlicht, nu ik het kuis en koel…

"O, als ik dood zal, dood zal zijn kom dan en fluister, fluister iets liefs, mijn bleke ogen zal ik opslaan en ik zal niet verwonderd zijn. En ik zal niet verwonderd zijn; in deze liefde zal de dood alleen een slapen, slapen gerust een wachten op u, een wachten zijn."…

De wereld gaat en gaat, als lang na deze mijn roem verging, mijn kennis hooggeprezen. Wij werden vóór ons komen niet gemist, na ons vertrek zal het niet anders wezen.…

Veel gure regendagen bij de boeken in studie doorgebracht; veel winternachten bij wijn en vrienden lachend doorgewaakt. En in de zomer verre wandeltochten en dromen in het gras, veel grote plannen, nog groter woorden; meisjes plagen, stoeien, gezoen en nu en dan een vleugje liefde, een wenk, een oogopslag, een stout begeren als blauwe…

Ik heb gezworven heen en weer Op de heuvels en door het dal En ik weet zelf niet, wat ik zoek En waar ik het vinden zal. Daar zit iets binnen in mijn borst, Dat volgt mij overal, Dat dreef mij uit het ouderlijk huis Langs de heuvels en door het dal.…