Alle inzendingen over Miró's Maan

bewonderaars of toch gemaakt als hoofdrolspelers speelden wij haar koningsdrama in een lichtend schimmenspel Half naakt maar vervolmaakt als silhouetten op de muur wajangpoppen in de nacht voor verre reizigers in ruimte Alleen kunstenaars verstonden dat wat nergens anders scheen en hij schilderde een hond die hard bleef blaffen tegen maan…

achter de ploeg loopt een man golvend worden akkers geruld een sterke os doet zijn werk trekt door oerkracht de voren mensen en dieren wachten op de rijpe maïs van het veld generaties lang zwoegen in de keerkring van tijd Naar het schilderij van Juan Miró…

donker zijn haar ogen vurig is haar mond een prachtig wijf een geurig lijf onweerstaanbaar om te stelen Miro heeft haar zo getekend maar de zon brandt haar onblusbaar voor eeuwig in mijn lens…

Vlinder danst in het morgenlicht zijn sprieten genietend naar de zon gericht hij fladdert en dartelt vrolijk en blij leve het leven, de wereld is van mij Dan steekt een storm op geheel onverwacht vlinder vecht uit alle macht maar wanhopig fladderend stort hij neer mooie vlinder is niet meer....…

Dozen vol vergeelde foto's in een stoffige zolderhoek vertellen zonder woorden meer verhalen als een boek. Beelden van een leven vol van blijdschap maar ook pijn nemen je mee naar het verleden tijdmachine in het klein.…

Volwassen worden en langzaam afstand doen van dromen omdat alles wat moet er steeds tussen lijkt te komen het gevoel hebben dat je word geleefd in plaats van leeft en dat je halfvol door de dagen heen zweeft Sommige dagen kan ik het even niet vinden die passie, dingen waarover je je als een kind kunt opwinden ik mis ergens naartoe werken, ergens…

Momenten waarop ik kan zwijmelen in verdriet Intens verdrietig zijn en ondertussen zo ontzettend gelukkig omdat ik iets voel Niets voelen Leeg en verdoofd zijn, geen kant op te kunnen en vastgeroest in je hoofd In zijn patronen Of die van haar Verdriet is prachtig Verdriet is genieten Huilen is fantastisch en pas wanneer mijn gezicht plakkerig…

Je ging op reis en ik ging niet mee Alleen op pad Niet langer met zijn twee Het meisje waar ik mijn leven mee deelde Het meisje dat ik streelde Tot de slaap jou in zijn armen sloot Want in de mijne Hoor jij niet Niet langer Ik hoor mezelf, ik fluister Dat ik zoveel van je hou Dat ik even later beseffen zou Dat je eigenlijk Een vreemde…

Ik kijk naar mij met andere ogen Niet die van mezelf Ik analyseer en overdenk Het gaat echt als vanzelf Wie zou ik zijn zonder jou En wie kan mij vertellen Wie ik zou zijn, was ik alleen En zou het me beknellen Als ik gedwongen worden zou Om naar mezelf te kijken Te kijken zonder oordeel, Zonder te hoeven lijken Op een ander en zijn of…

Associëren Associatie Wat is die van jou Als ik dit zeg of ik dat doe Wat doet dat dan met jou En als ik je dan opeens Met tekst een klap verkoop Of je misschien toch even In iets pijnlijks onder doop Dan is mijn antwoord Sorry, Weet dat het me spijt Mijn associatie was net even anders Nu ben ik je kwijt…

Ik wil naast je liggen, samen zijn Uren naar je kijken Ik wil je bloot en aangekleed maar vooral gewoon dicht bij me Ik wil je voelen, samen zijn en lekker samen zweven Ik wil de mooie en lelijke dingen samen gaan beleven…

Het is stil, en toch zo luid, in dit kapotte hoofd van mij. Het gevoel van opgeslokt worden door de leegte, toch blijft de paniek zo dichtbij. Vaak heb ik het gevoel dat ik in een soort verloren niemandsland ben. Zo alleen, zo kil, waar zelfs de regels van overleven ik niet ken. De wereld vliegt onophoudelijk aan mij voorbij, ik voel me…

Is dat nu Despina, die vrouw met sproetig masker op, te bleu voor poederkwast of lippenstift de man voorbij die naar haar lonkt als zij in goedgevulde jas haar dromen aangelijnd laat lopen in de straat.…

Toen alles en iedereen Dood was, en ook mijn Laatste hond Er niet meer was Bleef ik alleen achter, Alleen het omhulsel nog Van een dood lichaam Met een amper levende ziel - En was het de streling Van een vogel die mij opnieuw Ten leven riep, Die me maande vrede Te hebben met het leven En mezelf weer te aanvaarden Zoals zij…

‘s morgens in de nacht huilt ze een man en een vrouw wonen in het huis de muren schuiven naar elkaar zelfs geen benauwde plek om te schuilen in de nacht als de man en de vrouw slapen huilt ze vastgenageld aan de randen van het bed vergeten in ballingschap ‘s morgens en ‘s middags zal ze stamelen ‘s avonds zal ze voor altijd zwijgen…

het miro rood, blauw, groen het bruin van tapies we zwerven door de stad als cava-bubbels in de gevels van gaudi op de carrers en avenidas en geen bedelaar die ons humeur bederft we maken zelfs geen ruzie vermijden elke hondenstront montjuic, raval, gotic, hola !…

" De hotemetoten op Nasa's gastenlijst De bezonnnebrilde horden afgereisd De toevloed van een barbecuend, brassend Met camera's behangen gedrang Dat nabij Florida's Cape Kennedy Brallend in bermuda's en bikini's Een etherisch bakbeest opwolkend Verzwolgen zag worden door het heelal En verstomd ten hemel starend Het gewoel op slag…

Aan jou durf ik me bloot te geven Ook met kleren aan…

'k heb er lang over nagedacht en gekeken en gewacht gecheckt en afgestreept opgevraagd en weggesleept aangevinkt en gemarkeerd zwart op wit en ook verkeerd nagemeten en verkort vergeleken en opgeschort beschreven en afgedaan opgepoetst en laten staan omheen gedraaid en ingekeken veranderd en afgezeken punt en komma's bijgedaan die zijn…

ik denk aan je ik laat je niet meer los dat hoop ik altijd maar toch gebeurt het en verlang ik weer naar je een vreemde liefde mijn liefde voor jou…

Niet klagen, Maar dragen, Want het komt goed. Je moet vertrouwen Hebben in jezelf, Want jij ben bijzonder, Een echt wonder. Zonder jou zou De wereld maar eenzaam zijn.…

Ze spreken doodse stilte maar klinken tumultueus hun woorden zijn haatdragend Ze kijken kritiek met felle, observerende ogen niks dat hun ontgaat Ze proeven van mijn verdriet ze leven van mijn angsten en voeden zich aan mijn wanhoop en machteloosheid Ze zijn genadeloos ze kleineren me en beangstigen me tot ik alleen maar kan verlangen…

is Want hij zwemt rondjes om en om in zijn goedgevulde kom De vis keek naar de man en dacht er hetzelfde van Want `s ochtends ging de man van huis en `s avonds kwam hij stil weer thuis Zo dachten zij dus alletwee Hij is gelukkig en tevree…

Ik ben jouw grote held Groot en sterk En zelfs dapper Werpen je ogen me toe Maar als ik je daar zo Zie lopen Je schrille levenslust In haast te grote sprongen gegoten Hou ik m’n pas in Weet ik wat moed is Een sluwe poging Om het leven bij te benen…

Met handen nog ragfijn gebonden in onschuld Met lichamen tesamen gevangen, bevangen in een oogverblindend verlangen Naderen we worden we schepper van een mysterieus web wederzijds verankerd met een zoet gefluister om als één enkele hartslag ritmisch elkaars lichaam te doorkruisen wij, volgens tastbare dimensies zintuiglijk bestempeld…

Even geen zin in woorden té lang op vragen gewacht die niet kwamen enkel zin in niets zittend in mijn nood naar woorden kijkend naar de zee omdat zij me misschien kan helpen zij laat elke keer moeiteloos alle korrels los krassend wrijf ik het zand uit m'n ogen…

De maan weerspiegelt een stille traan en toont hoe koud de nacht kan zijn…

Wederzijds zoeken van tranen naar échte troost zachte omhelzing In verbondenheid vloeit enge hopeloosheid zóveel sneller weg…

De winter regent, stuurt tranen over m'n gezicht. In de lente vele druppels zout, weerspiegeld door het licht. De winter sneeuwt, dwarrelt de pijn in mijn hart. Maar pijn dooit niet zómaar, omdat het warmer wordt.…

's Avonds bij het licht van de maan en de sterren zie je geen bliksem…