Alle inzendingen over Ondergrens

Om te aarden in een bodem, woest van grond, drijven dunne velden landinwaarts uit de kluwen van de nacht, richting morgenstond. Aan de oevers van naderend welbehagen vangen steile stranden een golf van ijdele hoop, in verdronken vaarwater ten grave gedragen. Het is onbekend hoever wanhoop kan zinken naar de laagten van de zwaartekracht,…

Druk die geen Bovengrens kent, Ondergrens die al Niet meer zichtbaar is Bodem van beton Aangevreten door De wormen van de tijd - Snelkookpan die in mij Op stoom raakt En mijn eigen ik Vermoordt…

Een vraag met een hartstochtelijke wens: Bestaat er nog zoiets als ondergrens?…

de leegte in haar ogen kleurt peilloos diep waarin vissen welig rondwaren krijtwit haar gelaat tenger structuur zichtbaar gebeente oogt bitterkoud ondergrens allang overschreden zoekt dolende ziel naarstig naar houvast…

Geest die vervlakt, Zichzelf versmalt Tot een dunne, Stille streep Emoties gevangen In niet meer Dan een levenslijn Die slechts een tralie Smal is - Medicatie die voorkomen Moet dat ik door de Ondergrens ga, En bewerkt dat Waar mijn geest Zichzelf steeds meer Uitdunt, het lichaam Langzaam uitdijt tot Niet-normale…

ga mee over de bondige, rechte, harde bodem laten we gaan naar het voeteneind alleen of in samenspraak naar het diepste gewicht in de gang van zwaartekracht het bezinksel van verdrinken randen van zwart, blinde vlek op platheid aan ondergrens waar de doden liggen die niet verder zinken konden…

nacht in het licht van de kleinste lamp glijdt zijn hoofd van het hakblok het opgelaaide vuur ziet zijn ogen op gebrandmerkt kachelglaswerk spiegelen in vervliegende eenheid van de verhitte gedachtenstromen met de kool als een vereenzelviging van schuldbevinding en het gevolg dat door de spijlen van haar bodem eindigt in de bak van de ondergrens…

bemoedigende opening voor een goed gesprek’ dat deze zon schijnen bleef maar zij schreef ‘in haar nachtjapon achter de rododendron’ da’k haar met ‘n grote/kleine/grote/grotere pil weggoochelen kon in de hoge hoed van ‘n ‘vallée des évanouis’ dat zij nu nie’ één van die ‘naamloze bomen’ wordt en mijn tra kraaiend verkleint want de ondergrens…

" Waar ik verder naar toe wil groeien is maximaal een lichte verontwaardiging verbazing in haar zachtste vorm Zondag 20 oktober 2024 Westerkerk, Amsterdam Onze WesterCantorij zingt, de dominee preekt De kerk is goed gevuld en heel stil, aandachtig Ik, Jan Jacob vond het een goede preek over het kwaad het kwaad in de wereld en zijn ondergrens…