Netgedichten

netgedicht (nr. 86.954):

asla na asla

op zwarte vingers tilt hij de dag
over de grens van verwachting
de trage tijd gebrand in zijn lijf
dat altijd maar weer lucht vereist

terwijl zij naakt ligt te wachten
hopend op zijn warme woorden
valt van de maan niks te vrezen
vanonder deze deken van regen

rook kringelt slechts moeizaam
door de verstilling van de nacht
in het licht van de kleinste lamp
glijdt zijn hoofd van het hakblok

het opgelaaide vuur ziet zijn ogen
op gebrandmerkt kachelglaswerk
spiegelen in vervliegende eenheid
van de verhitte gedachtenstromen

met de kool als een vereenzelviging
van schuldbevinding en het gevolg
dat door de spijlen van haar bodem
eindigt in de bak van de ondergrens