Alle inzendingen over Spitsbergen

Gakkende ganzen verlangen naar Spitsbergen met wind in de rug…

Wie over Spitsbergen leest, wordt geïnfecteerd. Wie er een voet aan wal zet, raakt besmet. Wie weer beelden ziet, krijgt heimwee. Naar ijsberen en ganzen. Naar onherbergzaamheid. Naar hoe de wereld begon. Naar het noorderlicht en, naar die nachtelijke zon. Het virus schudt ons wakker. Het virus schreeuwt ons toe.…

Elk mens is op levensreis, die in de moederschoot begon. Via nu naar straks en later, op weg naar een verre horizon. Eindeloze vergezichten, peilloze wolkenluchten, ongekende mogelijkheden, wachten daar op ons. Vandaag plaats ik een stralend stipje. Opnieuw, waar mijn pooldroom ooit begon. Vandaag ben ik opnieuw op reis gegaan, naar een…

Wie Spitsbergen heeft bezocht krijgt heimwee. Wie er verwonderd rondliep raakt besmet. Het virus nam ik met me mee. Naar dichtbevolkte landen. Naar de Lage Landen bij de Zee.…

IJsland, Jan Mayen, Spitsbergen. Eilanden waar de natuur regeert. Waar mensen groots en klein zijn. Mijn scheepje ligt daar afgemeerd. Als kind al ben ik vertrokken, naar die hoge landen aan de zee. Zwervend in mijn warme bed. Mijn Bosatlas, daar sliep ik mee. Ik hou van oude, stoere schepen. Van ijs, van storm en van zonneschijn.…

Het is middernacht. De zon rust boven de horizon. Buiten lopen drie ijsberen op het ijs, die radeloos naar voedsel zoeken. En ik? Ik verlaat mijn warme bed. De beren zijn hongerig gaan zwemmen, naar de rand van hun ijzige bestaan. En wij? Wij zullen morgenochtend, luxueus ontbijten gaan.…

Als palmen op Spitsbergen zo afwezig is haar blik ze wil de ijzige koelte verbergen achter gescheurde ogen vol schrik Elke voetstap wordt moeizaam geplant op de korst van de wond in onbuigzaam land In het boek van veraf kiert een helende ster hier giert alles straf elke zucht van zover een bevroren zicht op het trage smelten vergroot…

noordoostpolder nieuw knollenland gewonnen uit de zuiderzee Een reisje om de noord naar spitsbergen en nova zembla met het behouden huys nog zonder döner en kebab een toren in een blokkendoos de spits van emmeloord…

De bloesemboom zal roze strooien Eerst zet een fee Galanthus in De herfst dropt blad en ik bemin De vrieskou vast, verban het dooien Maaien van gras, oogsten en hooien Naar een Spitsbergse ijsberin De bloesemboom zal roze strooien Eerst zet een fee Galanthus in Tijd nu om sneeuwballen te gooien Skadi, de Noordse skigodin Raadt slee aan, schaatsen…

Ooit zag ik hem van nabij in een restaurant een dubbele omelet verorberen na een wilde nacht vol drank en hasj, wat op zich ook imponerend was, maar zijn aanwezigheid op Spitsbergen sloeg alles.…

Neem nu de Spitsbergse ganzen: leggen ze hun eieren twee weken te vroeg, dan bevriezen ze, doch is het twee weken te laat, dan valt de winter in vóór de jongen god- gans vliegklaar zijn. Uitgerek- end hier, nu rilt het lot. Doodge- moedereerde boventonen ademen ons die onbezonnen uit borduren gaan, lichtlinnen tijdpatronen aan.…

licht en duisternis twee uitersten in deze tijd kwam ik ze tegen en d'een zeid' "O hemel, waar de winter gast heer is voor vrieskou die ik mis, ik groet u waarde elegast zijt gij die over d'ijsvloer krast met lage friezen, hoge noren op 't stalen ros, als ooit tevoren enzo voorde uit stavoren, diens barre tocht met arreslee naar spitsberg…

Je ziet bij ons al rododendrons bloeien Al schaatsten ze in Groningen op straat Het is behoorlijk mis met het klimaat We doen er wijs aan om te leren roeien En die gedachte is geen flauwekul: Zelfs op de Noordpool was het boven nul!…

de solitaire drijvende ijskoningin glijdt verweesd voorbij als een traag stromende haast slapende rivier in haar kielzog twee kleine wezen een uiteengevallen afgebroken famile laat oplosbare sporen na in het zwarte water de mens kwam met eigen ogen zien hoe snel het ijs smelt…

't Schip is de lompe wieg die mijn geslacht, Tot in Groenland, Spitsbergen, Labrador, Ver van het vaderland heeft voortgebracht. Maar het is goed, ik zal met jou, lief, wonen En zwaar gaan van de zorg om jouw bestaan, En niet tot de eilanden, als zoveel schone Slaapsters, mij wachtend diep in de oceaan.…

't Schip is de lompe wieg die mijn geslacht, Tot in Groenland, Spitsbergen, Labrador, Ver van het vaderland heeft voortgebracht. Maar het is goed, ik zal met jou, lief. wonen En zwaar gaan van de zorg om jouw bestaan, En niet tot de eilanden, als zoveel schone Slaapsters, mij wachtend diep in de oceaan.…