Alle inzendingen over Te dun

we dansten op dun ijs en zagen niet hoe hoog boven ons vogels krijsend door het zwerk sneden hoe de nachtorchidee zich ontvouwde hoe Anne’s boom knakte in de storm hoe Munch schreeuwde om zijn moeder hoorden we niet we dansten op dun ijs…

hoogblond de haren dun al dat verlies…

poedersneeuw dun laagje het is wit de aarde als oliebol vet…

Er lekt eenzaamheid weg uit mij, dun verlangen -- naar het laagste punt.…

een rupsje daalt neer aan een zijden dun draadje op zoek naar geluk…

Woorden Te licht om te lezen Te dun om te drukken Te zacht om te zeggen Woorden voor het Fluisterwoordenboek…

(senryu) de spoeling is dun nu water langs wegen hoost drijven blikvelden…

Ik heb te dun. Het lijkt alsof ik altijd lijn. En dat doet me pijn.…

de dagen zijn dun dag na dag wringt van vandaag naar morgen weinig om het lijf [zet ik het venster open] de dagen zijn dun en weinig tekent zich af alleen in het venster van de nacht persisteert een weinig hapert en blijft hangen in het lijf een wind steekt op [doe het venster dicht] ik slaap verder worstelend met het bestaan…

in tijden van depressie wordt zijn dak dun en hijzelf valt in een diepe slaap wilt het niet zien breken dat heeft hij al gezien in plaats daarvan maakt hij een reis naar onbekende werelden en komt ooit terug met de zon…

, verbijsterend dun…

Jij bent alleen - door dik en dun Het is stuk, voorgoed…

Dun als mager riet is dit gedicht. Smalle taal. Zuinige woorden. Vandaag waren echte woorden als pijn en niet te zeggen...…

mijn huid is dun als de ijle echo van de stem van een geest niemand zal zich aan me branden ik kijk uit naar de sterrenstorm het is stil in het oog van de orkaan…

Bea Pols meer aan de hand door dik en dun ga ik voor Sonja een zwaar gewicht voor BV Nederland…

Maar ga je enkel voor de fun, Dan wordt het allemaal wat dun.…

schaarse woorden als hoge en dun gewortelde bomen reikend naar de zon het fragiele meebewegen in de wind stromend naar ongekende stormen…

Ze was lelijker dan duizend nachten Dun, bleek en koud als steen Geen man die op haar zou wachten Zelfs de Dood liep langs haar heen…

, verontrustend dun…

ik hou van alle vrouwen lang kort groot klein of dun want je kunt hen net als het weerbericht heel vaak meestal zo af en toe wel vertrouwen het is daarom dat ik hen mijn lieve toverstafje gun alhoewel met eentje echt iets te lang en een andere iets te dik of zo eentje dun of klein moet je soms zo voorzichtig zijn voor die lange ben…

Droom ik en sta met beide benen op die rand dun en hoog, de diepte diep Wil ik nog steeds: alles Naderende deadline: beslissingen. De stap. Verplaatsing van balans, de diepte in. Ik hou me vast aan mezelf………

Ik vraag me wel eens af waarom we zo verschillend zijn het lijkt me juist zo ontzettend fijn maar ja, dat is nu achteraf als iedereen, dun of dik zo leuk zou zijn als ik…

Ik bedekte daarmee mijn dromen, zo dun als vlas. Ik huilde om iets wat bestond in mijn verbeeltenis. Ik huilde, om wat nooit zou komen en wat nooit was.…

In de vroege ochtenddauw glinsteren de eerste zonnestralen zilverwit in het hangende dun draderige spinnenrag langzaam ontwaakt de natuur de wereld komt tot leven.…

vijf reeën snellen in sierlijke rij door Duunse Landen hun silhouetten verspringen vluchtig naar nevelige verte kleine bosschages om in te schuilen een veilig toevluchtsoord…

in het licht van porselein werden de kinderen mensen vrienden vervaagden tot verre schimmen haar hart was dun en zacht toen de dood haar ergens tussen de regels neerlegde…

Na elke celdeling verlies ik glans en kracht; na vijftig delingen eindigt m’n bestaan dun en vaal Na elke wasbeurt verliest m’n overhemd glans en kracht; na vijftig beurten is het ‘n scheurlaken dun en vaal Ongewassen leeft m’n hemd stinkend lang door celdeling echter slijt ik zelfs in rust Omgekeerd slijt m’n hemd zelfs…

Het gaat met onze straatburgers heel goed: Ze worden hier in Groningen gewogen En zijn ze veel te dun in onze ogen Dan worden ze verplicht flink bijgevoed. En als ze veel te dik blijken te zijn Dan gaan ze noodgedwongen aan de lijn.…

Ook al voelde ik me dun en koud of dik en warm voelde ik me suïcidaal, vraag niet hoe maar ik bleef in leven altijd met het uitzicht op de hereniging met Jos de Vries en God wat op aarde niet kon zijn kan daar wel zijn, eeuwig.…

de pen het kleinood wiegt weemoedig in broze schrijvershanden in het witte dichtershuis vindt dun gezaaide taal haar plek daar weerkaatsen poëten al het licht op de drempel van de dood…