Alle inzendingen over Uitdrijven

Waarom zou ik de duivel mores leren Hij blijft maar lekker zitten in dat lijf Uitdrijven is niet goed voor mijn bedrijf En ik zou bovendien mijn baan riskeren Want zonder hem is mijn taak overbodig Zijn inbreng is 'helaas' verduveld nodig…

Ik zei: het zijn de zenuwen, de dokter: het zijn ratten in uw lijf. Ik sprak: ga weg, leef zonder mij. Nu ik alleen ben, resten mij de resten. Zichtbaar alleen de glans op mij, op de lege vinger na het aanraken van de zelfontspanner. ------------------------------------- uit: 'Welcome Hygiëne', 1996…

Als sterren die stralen In figuur en stijl 't Gewelf verlichten Het dak van de aarde MELKWEG Als partijen strijden Echt hard tegen hard Alle geloven De duivel scheidsrechter VERZOENING Slachtpartijen met Dood en verderf Uitdrijving van kwaad Het ongeluk voorbij UITDRIJVING Wapenborden van Elk vertrouwen Goede verdedi-…

Brussel heeft nog niet gereageerd, hoorde ik en een geheimzinnig lachje maakte me tot vriend van mezelf tot vriend van mezelf mijn lippen die vlezig zijn zo hun weg hebben gemaakt onschuld uitdrijvend als Bosnisch bloed in beken velen zijn, maar weinigen fragmenten hopen nog op heling en hereniging broeders wisselen verder chromosomen…

Anna sensuele godin van de grachten de wereld draaide er om drank en lijven een nacht de liefde met haar bedrijven gaf niet die band die mannen verwachten Ze vermaakte zich met hun smachten en met de manlijke trots uitdrijven Ze dacht dat het altijd zo zou bijven flirt en danst doorheen de nachten Deze schoonheid zal maar kort bestaan ze…

Uit mijn armen zwom je weg over de onstuimige jaren van de zee, zwemmen hoefde ik je niet te leren, waarmee je mij mee kon laten uitdrijven. Nu jouw hand me niet meer streelt, maakt dat mijn lichaam vleugellam en bleef steken in het zand, in een droom gevangen, die je niet meer met me deelt.…

Uit een kroniek van verdriet konden we ons niet laten uitdrijven en uit de zeearmen zwom je weg over de onstuimige jaren van het tij, de zwemkunst hoefde ik je niet te leren nu de handen de uren niet meer strelen maakt dat de dag vleugellam, diep begraven in het zand en extra lang, op de vloedlijn verstoof het inzicht, dat geluk…

Uit een kroniek van verdriet, we ons konden ons niet laten uitdrijven uit elkaars zeearmen, je zwom weg over de onstuimige jaren van het tij, de zwemkunst hoefde ik je niet te leren nu de handen de uren niet meer strelen maakt dat de dag vleugellam, diep begraven in het zand en extra lang, op de vloedlijn verstoof het inzicht, dat…

ik heb je jeugd gezien foto’s lachen onschuld maar uit de achtergrond lees ik je zorgen in die tijd ik heb je nooit benijd we gingen vaak naar zee het water prikte in je ogen je rende door de branding dook met golven mee uitdrijvend tot hun stranding zon weerkaatste in je blik een lichte veeg van schaduw waar ik verbazing zag keek…