Het laatste punt?

Uit mijn armen zwom je weg over de
onstuimige jaren van de zee, zwemmen
hoefde ik je niet te leren, waarmee je mij
mee kon laten uitdrijven. Nu jouw hand me
niet meer streelt, maakt dat mijn lichaam
vleugellam en bleef steken in het zand, in een
droom gevangen, die je niet meer met me deelt.

Het natte strand verwaaide niet en niets
veranderde aan het zicht waarin een liefde
moet gedijen, geluk stroomt als stipje aan
de horizon, de schoonheid blijft achter,
onder een overspelige paraplu, een kroniek
van verdriet, tot de bui weer overdrijft.

Ongeschonden, onbespoten herkende ik het lover,
waaronder we konden schuilen, ik ken haar vruchten
maar vrees het snoeimes van de tijd, ik loop over
in woorden van twijfel na het slotpunt van een gedicht,
een poging tot meer gewicht, al blijft het wat pover.

Schrijver: Pama, 22 mei 2013

pebmartenskpnmail.nl

Een zwakke poging to

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

4.0 met 6 stemmen 541