Alle inzendingen over Voor Serena

. ---------------------------- uit: Serena (1898)…

geen groot hart op Centre Court Voor de dichter die klein zéér eert reden voor Serena nu victorie weert zich te verheffen opdat Venus zijn stem hoort…

ellende' Was vader, de tiran die niemand kende De gesel waar Serena nooit aan wende…

’ ‘Serena Koning’…

. -------------------------------- uit: Serena (1898)…

parasols nog nagenietend van die uithaal verwoestend onbereikbaar een groundstroke met haar rechter forehand die een eind maakt aan een tandentrillend billenknijpend zenuwslopend zinderende energie verslindende tiebreak tegen miss Anastasia Pavljoetsjenkova nog een geluk dat onze Kiek niet struikelde over miss Serena…

Gezusters in de sport – het is een feit – (Serena, Venus, dat soort van figuren) die maken vaak de sport zelf overbodig, de combinatie geeft het meest profijt…

Maar toen de Muur viel was de beer pas los En vloeiden Gazprom-gelden van het GOS Naar meisjes top- en in-de-dop talenten, In Oost-Europa naakt de tennislente Azarenka kwam, en Poesjkinova, Sabalenka en Alexandrova En naast Serena telkens weer een nova Halep, Kvítova en Siniakova...…

. ---------------------------------- uit: Serena (1898)…

Elke dag weer.. Mis ik je een beetje meer Soms krijg ik het benauwd omdat mijn hart al van je houdt Het maakt me soms bang vooral voor wat er nog komen kan.. Het is een grote stap voor mij te nemen maar ik wil je bij me in me leven en als het even kan de rest van mijn leven…

De voeten stevig op de grond wacht zij gebogen de billen gespannen in het oranje broekje heen en weer wiegend. Tegen 200 de bal geretourneerd het rokje opslaand. De benen schuift ze alreeds uiteen over het gravel eindeloos een gave driehoek vormend. Ze rept zich naar de andere zijde helaas tevergeefs het game verloren. Op en neer deinend…

Nu wil ik niets zijn dan een kleine stem, Heel needrig sprekend van de mooie dingen, Die me op de klare zonnedag omringen In 't warmzacht duindal, waar de gele brem Zo gul haar gouden bloemenrei laat zingen. Gegroet, bruin bijtje! - riep-je bloemen, hem? - Gons zacht, dat je haar zang niet overstem Door 't zwartgetoon van je gonsjubelingen…

Niets dan de wijde, de grote rust: eenzaamheid zachtjes in slaap gekust; niets dan het sluimren van 't levend Al, dat straks weer de ogen ontsluiten zal; niets dan de hemel, die ogend waakt, zolang lome aarde het waken staakt; niets dan wat wijde oneindigheid, in Nachts zachte armen rustig gevlijd.…

Geklommen was de maan naar boven, Had wolken stil uiteengeschoven, Uit sneeuwengrot leek zij te turen, En zilversneeuw in 't rond te sturen. 't Was of de warme zomeraarde Het koelend zilver gretig gaarde; Al meer en meer had ze opgevangen, Tot al van zilver was omvangen. Een koel, blank kleed dat verre strekte En velden wijd en weien…

Droom-vrouw, kom ! Droom-vrouw, kom ! En draag mijn kleine In je armen, de rozereine; Draag mijn kleine Die slapen wil Naar je droomhof Manestil. Kleine sterrekindren gaan Met hun lichtjes al vooraan, Openen de blauwe dromepoort, Zorgen dat niets mijn kleine stoort. Maar schuift op haar venster zacht; Roomblanke roosjes houden er wacht…

Boven mij is de lucht als een lief gelaat, waarover zachtkens een glimlach gaat En binnen in mij wordt het al nu zo stil, of mijn hele hart naar de hemel wil .…

't Is lang geleên... Lente was 't, en de dag was heen. Heugt het je, Liefste, hoe wij samen langs het zingende zeestrand kwamen, hand in hand, en alleen ? Spraken niet, - onze ogen alleen hadden 't druk ; de zoetste tale hoorden wij, voor de eerste male, lang geleên. Lente was 't voor u en mij ... Lente is nu zo lang voorbij ! Lente had…

Slaap, kindje mijn, Sluit je lipjes fijn, En doe je ogen dicht, mijn ogenlicht; Nu je zo warmpjes nederligt, Moet je rustig zijn. Nù ben-je klein: Ik hou je hoofd en je lijfje zoet, En je wilde voetjes stil en goed In twee handen mijn. Eens zul-je groter zijn: Dan lig je niet meer in mijn armen neer, Dan stap je door 't land als een…

Liefde kwam tot mij zo zacht Als lentegeuren in lentenacht. 'k Voelde haar bloeien langs mij gaan En alles in mij is bloeien gegaan. Alles in mij werd morgenblank: Vogeltjes floten hunnen dank; Over de stille bossen ging Windevleugel-ritseling, En mijn hart die morgen kweelde Als een leeuwrik zijn liedrenweelde.…

Staan ze daar niet als kindren, de gezichtjes Hoog op in 't vrolijke zonlicht; zelve lichtjes Van kleur, gevlamd, gebruind? Heel blij verluidt Hun warme levenswil door 't kleuren-klateren... - Straks gaan de mondjes open. 't Lachenschateren Schittert al boven 't groene-aandachtige uit!…

Ik loop langs hei - die ligt in diep azuur Van zomerhemel rondom neergespreid - Kleurwarme hei: een brokje oneindigheid Van kruid en bloem, zover ik mijmrend tuur. Wereld en mensen weg... Alleen natuur Zo pas gegleên uit rijk van rustigheid Met glimlach ongerept: stille innigheid Van nijver leven in het morgenuur. Ik schroom te treden op…

Over de stille, Stille sneeuw, Diep uit de verte, Onder de lage Malv'-witte luchten Nadert het tinklen Tinklen, tinklen, 't Gulzilvrig rinklen Aanzwellend, klankwellend, Uitschuddend, zwierend Een sleep van geluidjes: Schelklikke klankjes, Pretdolle zangkjes, Rap, druk, uitvierend In vreugdvlugge schatering Bellekens-klatering…

Gelijk een vogel moede nederstrijkt Op 't nestje in loovren veilig weggeborgen, En 't kopje slapend buigt totdat de morgen Blij uit haar lichte wolkwaranden kijkt, En zachtjes zegt: ‘mijn hele hemel prijkt Alreê met rozen van mijn liefde en zorgen...’ En 't is hem wèl dat nacht is opgeborgen - Hij rept de vleuglen al, zijn moeheid wijkt!…

Mijn jonkske slaapt al zo lang In stille kille hof; Mijn stem van roepen is dof, Mijn lippen verleerden hun zang. 's Nachts als ik slaap, slaat hij even Zijn vakerige oogjes open, Komt naar mij toegelopen Om mij een kus te geven. Vlijt zijn hoofdje naast mij, Nestelt zich in mijn armen.... 'k Mag hem koestren en warmen - Mijn hart is…

Twee lichtjes zijn je ogen, mijn kindekijn! Die stralen zo diep in het harte mijn, Dat alles blij licht wordt daarbinnen; Dán juicht het er luide, dán vrediglijk stil, Of mijn hart al maar loven en minnen wil, Al maar loven en minnen! Twee grijpertjes zijn er je handenpaar, Die stoeien en grijpen en houden maar; Je speelse bloemhandjes, mijn…

Mijn ziel is in mij als een kind Dat droomt, terwijl zijn voeten bloeden, Van vleugels verloren, die hij, de moede, Wel eenmaal wedervindt.…

Ik wilde ik kon je in mijn armen nemen, Dragen heel ver Langs blanke velden en koele wegen.... De avondster Zou wel onze vriendlijke leidsvrouwe wezen, Als over dagmoede landen rezen Avond- en nacht- Schaduwen zacht. Ik zou je voeren langs rozenheg En vogelwoning.... heel ver weg.... Langs blauwende zeeën en duinige stranden,…

't Is het Leven dat henengaat, Stadig, stil, Als zoveel dat altijd verder gaat En toch niet heengaan wil; Als elke tik van de klok, die uur Nà uur slaat, En nieuwe voortdringt, en ze één voor één, Eén voor één sterven laat; Als elke vonk in de vlammende haard, Vuur een poos, Door 't vuur geboren, door 't vuur verjaagd En geblust…

. . . . . . . . . . . . . . Zoals de golven gaan en komen, Komen en gaan, Den schoot van heur moeder, de zee, ontnomen Levenbelaân; Zoals de bloemenkindren komen, Bloeien en gaan, De schoot van heur moeder, de aarde, ontnomen Levenbelaân; Zoals de starren gaan en komen, Schittren en gaan, De schoot van heur moeder, 't heelal…

Toen Z ij n e stem, wellend uit diepe nacht ... Lichtend gelaat zag 'k over mij gebogen; Ik staarde in kalme, vriendlijk blikkende ogen: ‘Kom met mij,’ wenkten oog en lippen zacht. Mijn Gids had vleuglen, en op vleuglen vlogen Wij de aarde langs, die droomrig, dauwbevracht, Opglansde een wijl. Dan hoger, tot in pracht De sterrenzeeën om…