Alle inzendingen over Wilhelm

De Zwitsers zijn tegen minaretten Zo is in een referendum beslist Torens worden uit het stadsbeeld gewist Men hoeft daar niet meer op te letten Zo heeft men in het land van Wilhelm Tell Het recht om zeep gebracht; vrijheid vaarwel!…

De huid van de woorden is anders dan hun kern, de tijd tikt niet meer met een koperen pendel en bloedarmoede is allang niet meer romantisch; wij zijn voorbij 1830, Heine, en alle Wilhelms geland op grond waar het gras niet meer zo groen is als goed is wij zijn neergekomen bij het hese metaal waar de kleine aëroplanen uit Olieslagers' tijd…

De Duitse keizer Wilhelm I spiegelde zich in haar De nieuwe Duitse heerschappij op aarde, maar Het was slechts de oorlog die zijn zoon Wilhelm I Baarde. Hitler wilde zich in haar voor het verdrag Van Versailles rehabiliteren, maar zou na succes Uiteindelijk ook een nederlaag genereren.…

er is een grote politiecontrole op de baan later sterven straatgeluiden uit eerst klinkt nog een Wilhelm Scream het blijkt de straatzanger die iets raaskalt over zijn bad dream nog even blijven zitten tot de volgende halte als dwaalgasten die op fietsers lijken een moment herhalen totdat eeuwen minuten blijken…

ze leek wel uit een sprookje weggelopen een blonde en bekoorlijke prinses dus prompt vergat ik elke wijze les daar ging de pijlenkoker weer eens open en Amor bleek een ware Wilhelm Tell haar hart werd door zijn eerste pijl gevonden vervolgens vonden wij elkanders monden een kus zo warm als zand in de Sahel dat kussen had ik beter kunnen…

De broers Jacob en Wilhelm doorzoeken boekenkasten, minnen het verleden, waar deugd en kwaad tegen elkaar streden. Verder kijken dan vier kamerhoeken! De jonge, geleerde heren bezoeken het boerenland, haastig gaan hun schreden naar een werkvrouw, wier gedachten veel deden: volksverhaal bloeit binnen haar hoofddoeken.…

Ik was alleen, het leven was een sleur, Ik was het beu alleen te slapen, eten, Daarom besloot ik om online te daten, En hup, daar stond m’n buurvrouw voor de deur! Zo zie je maar, het is als in een boek: Hou vol, vaak ligt geluk nèt om de hoek.…

Wilhelm, I.R. Wie met zeekre stijl vertrouwd is, Heeft gemerkt dat keer op keer Wordt gezegd dat God zo oud is: ‘Onze oude God, de Heer.’ Altijd weer die Oude, Oude, Die ons zo'n goed hart toedraagt, Wat dat toch beduiden zoude? Heb 'k me dikwijls afgevraagd.…

Bij Bayern München zijn ze ongeduldig, Aan al hun spelers is wel wat kapot. Hun tegenstanders schoppen hen verrot, En ‘dus’ is Doktor Wohlfahrt daaraan schuldig. Vandaar dat het bestuur nu heeft besloten: Dan spelen ze maar met gebroken poten.…

Poes spint er bij de koele haard; en van de wanden schouwen diep ernstig op de zwijgende waard Feldmarschall Blücher en keizer Wilhelm en der alte Fritz, mannen van staal en ijzer, een groenomlauwerde heldentrits.…

Wijl ik dus zit en smook een pijpje aan de haard Met een bedrukt gelaat en d'ogen naar de aard', d'Een elboog onder 't hoofd, zoekt mijn gedacht de reden, Waarom 't geval mij plaagt met zo veel straffigheden. De hoop daar op, (die mij vast uitstelt dag aan dag, Schoon dat ik nooit iets goeds van al mijn hopen zag) Belooft mij wederom haast…

Toen u mijn zuchten steeds mijn liefde kwamen melden, Die ik herkomstig zwoer uit uw volmaakt gezicht; Toen ik geen godheid had dan u en 't minnewicht, Die ik tot Afgoôn van mijn ziel en zinnen stelde. Toen ik in proos, en vaars uw grote glans vertelde, Die ik veel schoonder vond dan 't hemels zonnelicht. Toen mij de weedom van een dodelijke…

Verstoken van de zon, die mij weleer verlichtte, En die wel eertijds placht vreugde in mijn ziel te stichten, Leef ik nu vol verdriet: Wat; leef ik? Neen, ‘k leef niet, Mits dat ik dagelijks voor duizend doôn moet zwichten. Ik leef dan niet: ‘k doe al: wel hoe zou ik niet leven? Ik voel te zeer d’ellende waardoor ik word gedreven En d’eindeloze…

De duivel sloeg met felle slagen De vrome Job, aan ziel en lijf; En had hem al zijn goed ontdragen: Maar tot de zwaarste van zijn plagen, Zo liet hij hem alleen zijn wijf.…

Hoe wonderlijk verkeert des werelds vreugd? 't Zoet wordt gevolgd van bittere ongeneugd, En geen geluk, hoe zeer 't de ziel verheugt, Of 't gans ijdel. Wanneer men zich in volle voorspoed vindt, Dan denkt men niet op felle tegenwind; Maar ach! men doolt; want 't los geluk is blind, En zonder breidel. Die gistren noch een tweede Kresus…

Te denken dat in 't eind mijn staat eens zal verkeren En dat ik eindelijk eens zal gelukkig zijn, Te hopen dat in 't eind een heldre zonneschijn De nacht van mijn verdriet eens uit mijn ziel zal weren. Te zien dat in mijn beurs de duiten wat vermeren, En dat ik dagelijks win dukaten bij 't dozijn; Te hebben kelders vol van Franse en Rinse wijn…

Is liefde dronkenschap, zo ben ik altijd zat; Schreef Jan lest op een lei. Maar Joris schreef er bij, De Liefde hoeft hier niet, 't is waar behalve dat.…

Hoe onstandvastig is 't heelal, Met al het gene dat daar in is? Steeds draait 't geluk en 't ongeval, Vermits geen staat zo in 't begin is, Gelijk ze in 't einde wezen zal. Verlossing volgt na zwaar ellend, Mits 't luk het onluk moet verdrijven, Gelijk de smaad de vreugde schendt, Dus kan geen staat in 't eerste blijven, Gelijk zij…

Laas! Zal mijn onluk dan zijn wreedheid nimmer staken? Zal dan mijn smart, dus lang gerezen in de top, Nooit dalen? Zal mijn ramp dan nimmermeer houden op? Maar steeds volharden in op mij zijn haat te braken? Dus klaagde Phillis laatst, met tranen op haar kaken, En wrong, gelijk ontzind, haar hagelwitte krop: En rukte zo veel haar in een uur…

Diogenes, de Wijze, Die woonde in een vat; Hieruit kan men bewijzen, Dat wijsheid woont bij 't nat Indien gij dan de wijsheid mint, In 't vaatje gij die vindt; Kom, volg dan met malkander De grote Alexander Naar 't holle vat, naar 't holle vat, Daar Diogeen in zat. De grote Alexander Sprak tegen Diogeen: Indien ik was…

Ik ben de plaats die 't rif van Mr. Fok begrijp, Die in de rook zijn leven zag verzwinden: Wat meent gij lezer, dat gij in dat graf zult vinden? Niet als wat as van een schoon uitgeblazen pijp.…

Van Mr. F. Van Mr. F. ligt 't lichaam in dees kas; Die veel van rook en damptuig heeft geschreven. Die steeds met rook geleek 's mensen leven, 't Geen als een rook verdwijnt en wordt tot as. Zijn geest is ook als rook omhoog gedreven, Gelijk zijn rif hier is tot as gebleven; Alsof het maar verbrande toebak was. -----------------------…

Hier ligt in 't onderaardse hok, Het rift van d’arme Mr. F. Begraven onder deze koorsteen: Hij was geboren t' Amsterdam, Zo zwart als een Westfaalse ham, Doorrookt gelijk zijn besjes schoorsteen. De rook was ook zijn element, Waardoor hij menig parkement Heeft om de damp aan stuk gekorven. Hij hemeld' op een donderdag; Had hij gewacht tot…

GIJ vraagt uit wat voor reên dat ik de stad uit vlie? ’t Is om dat ik op ’t land jouw tronie niet en zie.…

Indien gij u zegt te branden Door een lonkend aangezicht, Of door twee ivoren handen, Vriend! zo is u 't hoofd te licht: Want de min heeft geen vermogen, Noch in handen, noch in ogen. Liefde krijgt alleen haar luister, Uit het schoon en glinstrend goud; Zonder dat zo is zij duister, En geheel verflauwd, en koud. Had Cupied geen…

IK heb het, bij mijn zolen, Dan eindlijk op mijn huid; Mijn hartje brandt op kolen En springt mijn vel schier uit. De stralen van uw ogen, Bestuurd door Venus' kind, Die doen mij vast verdrogen Als stokvis in de wind. ’k Heb van de nacht gekreten ruim twee paar emmers vol: ’k Heb schier de damp vergeten, Zo is mij ’t hoofd op hol: ’k Heb…

O gouden zon! wiens licht noch nooit is uit gegaan, Maar die gedurig brandt bij ons, of d'antipoden; Gij, die geen zwavelstok noch vuurslag hebt van noden, Om (of gij wierd gedoofd) u weer in brand te slaan: Gij van wiens vuur al de planeten en de maan Haar leven trekken als de mensen van de broden, Ja, zonder wie ons vuur geen pot zou kunnen…

Toen ik u lestmaal, by de leliën en rozen Zo helder pronken zag, en met zo purpren bloos, Zo dacht mij, dat uit spijt de roos verbleekte in 't blozen, En dat meteen uit schaamt' de lelie wierd een roos. Zo doet uw schone verf de roos en lelie duiken, En maakt dat in uw hof, uit hartzeer en verdriet, De bloemen altemaal verdorren op…

De goede Amyntas zat laatst bij zijn Clorimene, Geheel verrukt van ziel en zin, En puur als spraakloos door zijn min, Sloeg hij geen taal, dan door zijn stenen. Doch juist, wanneer zijn lief hem d'oorzaak hiervan vroeg, Zo springt bij ongeval zijn poort op; En nam (zo 't schijnt) voor hem het woord op, En sprak wat vuil, doch luid…

dat iedereen nog in leiders en politici blijft geloven met hun leven wat ze graag geven voor das Vaterland steeds weer zullen er weer de Pol Pot's, de Stalins, de Hitlers, de Mao Tse Zong's, Putin's en Kaizer Wilhelms op deze aarde opstaan en vergaan met miljoenen doden in hun kielzog altijd moet het volk van crisis naar crisis leven…