Alle inzendingen over Zeedieren

net overgestoken over het zebrapad troffen mij en mijn zwarte paraplu keiharde windstoten paraplu binnenste buiten een merkwaardig staketsel van verwrongen aluminium tegen het zwart van het doek wapperend in regen en hagel betrapte mij er op dat ik dacht: zeedieren zien er zo uit eigenlijk getroffen door een zware storm leven…

Kanjerkreeft en kilo's krab met schaar vliegt in 't gekoelde laadruim van een jumbo als grote oceaanbuit naar de Jumbo de halve voedselketen etenswaar airmiles zonder kerosinetax gegarandeerde spijs voor nu en straks…

Het is alsof een zeedier 't zand omwoelt.. ------------------------------------------ uit: 'Ingelijfd', 1985.…

Kwallen, deze vliegende schotels van de zee, over bleke koraalstranden zwevend, wuivende jungles wier. Onderwater-parachutisten. Zusters van de champignon. Slakken zonder huis (De zee is hun huis.) Door getijdestromen voortgedreven. (De maan is hun motor.) Op het strand liggend voor snot wachtend op de volgende vloed. Kwallen…

Ik ben zo naakt en moet een bult verdragen Door evolutie mij ooit aangedaan Mijn waterlijf dat door het stof moet gaan En zich zo tergend traag op weg zal wagen Een meter nog naar koele bedjes sla Waar ik verholen op een bui kan wachten Dat wordt dan minstens toch een uurtje smachten Geen blauwvoer eten! riep mijn pa me na Och, mocht…

Mijn naam spreekt van de nonsens in de boeken het is daar waar de zombie toe behoort hij is, net zoals ik, van eendere soort alsmede het gehalte van de braakvis die ongewerveld, kieuwloos, zonder smaak is Nog onontdekt, volgens de evolutie, in dubio omtrent zijn constitutie drijft hij al minstens tien miljoen jaar mee anoniem, incognito…

Wanneer dit mollige ronde zeedier hoog boven de golven uitspringt maakt zijn plompe gestalte een sierlijke zwaai beeldt de onvatbare vrijheid tussen wolken en schuim van het gladde lijf daalt sidderend zoute nevel waarin dwergregenbogen vluchtig de lichttaal spreken die eens meehielp de aarde tot leven te brengen nog in de verste toekomst…

In schem’rig groen stukje van de oceaan Zweeft als een schim het zeedier, transparant: Zich vergetend, ziet door glazen wand De mensengeest ‘t ontzaglijk wonder aan, Hoe ‘t zieltje, dat in elk trillend orgaan, Teer van doorschijnendheid, onzichtbaar brandt, ‘t vreemd, glazen vogeltje, zijn fijn als kant Geweven vleugeltjes doet slaan.…

Was ik een zeedier geweest met meer dan zeven tentakels, ik had zonder bedenken het stof van ze afgewaaierd zodat ze konden ademen. Maar ik moest het redden met enkel één hart wat hersens en deze twee handen. Ik heb ze gekoesterd gevoederd gevoed met gedachten aan later, maar iets in ze wilde niet groeien, is lummelig misgegaan.…

(bij een houtsnede van Hokusai, 1814) Als veelarmig zeedier heb je een streepje voor in de minnekunst en dat weten de zoete vrouwen die zich in jouw domein laten vangen, zonder kieuwen wagen ze de dieptesprong en eenmaal op de bodemrotsen van de oceaan gaan ze vol overgave in op jouw zoutwatervischarmes, omdat de Chinese landmannen hen…

Ik zie, ik zie, wat jij ook kunt zien. En wat zijn hierbij joúw gedachten? Wat dacht jíj dat je kon verwachten? Hoever dacht jij zo door te kunnen gaan? Wat wil jij allemaal nog verbruiken? Of ga jij je gedachteloos gewoon te buiten totdat dit alles is vergaan? En al dit moois niet meer kan bestaan? Onnozel verwonderd hoe dat zo gekomen…