Alle inzendingen over aanleunen

Destelbergen, Aanleunend bij Gent, Zoekt er soms vertier, Maar voelt er zich … Bekocht. De Dampoort voorbij, Alle poorten voorbij, Stroomopwaarts Naar de bron Die je hier bond. Je geraakt eraan … Verk(n)ocht.…

Even gewoon tegen je aanleunen, praten zonder geluid te maken, begrijpen zonder woorden, één blik is genoeg, da's de aandacht die ik van je vroeg.…

Zij laat zich een aards leven aanleunen, in een dans van aantrekken en afstoten. Het is meer noodgedwongen elkaar steunen, een verhaal van de kleine en de grote. Als het dooit is de sneeuwbal gesmolten, opgegaan in de hitte van de strijd. Wat overblijft is een donkere holte, tot het eind der nachtelijke tijd.…

ogenblik is de schemer al voorbij maar er is meer, wat scheelt het eigenlijk, wat is deze plek in de zintuigen van ons heelal, waar komt het licht uit sterrenstof vandaan, water naar de zee, schaamrode golven voor de boeg, alsof zij voor hete adem wijken dit voorgordijn zal nog sluiten moet nog gehoor vinden in nabijheid zonder aanleunen…

Ging al twee mensenlevens mee En was al door evenveel generaties Afgeschreven - voorgoed, want ik Was zichtbaar voor hen onzichtbaar Geworden, aan het licht onttrokken Door schaduwzijden die zij mij maar Al te graag wilden laten aanleunen - Toch hadden niet zij het laatste woord, Maar heeft het licht mij teruggeroepen Dit leven in…

Vrijheid wordt langzaam een Utopie Meer wetten en regels zoals ik zie wij laten ons dit alles aanleunen Protest bestaat uit kraken en kreunen. En mopperend doen wij mee, wat wordt verwacht Aan regels die dit kabinet heeft bedacht Drie maal M de slogan van dit kabinet Wordt andersom in werking gezet.…

Want hij, mijn man viert z’n verjaardag 4-10-65 niet Zoals ook ik, zijn man mijn verjaardag (12-2-52) niet vier Dat vinden wij wel zo prettig ja, ja, maar zij, de relaties niet daarom laten we wel het e.e.a. tegen ons aanleunen Zoals ik graag leun op hem En daarom zingen wij blij Wij leven lang hoera hoera Maar hoelang, dat is aan ons…

zij wat mij verlamd het dammetje in mijn hoofd dat mijn zijn zo belemmert terwijl ik woorden zoeken moet exploderen woordeloos de emoties tot gedwongen de aanvaarding mij de strijdlust wakker maakt omdat ik nog niet klaar ben hier dat ik nu even hulp nodig heb bij het aankleden en verzorgen het staan ook en het lopen laat ik mij even aanleunen…

stil op de drempel van een oude tijd bevestigd door aanleunende huizen leeft hij in de plooien van zijn mantel en het klokkenspel dat er om drapeert. klinkers en schaduw gaan zijn verstand niet te boven in het holst van de nacht.…

Ik zou je willen aanraken, tegen je aanleunen. Gewoon om je warmte te voelen. Maar ik durf niet goed... Met subtiele hints zal ik proberen het je duidelijk te maken. Ik loop door de gang. Daar sta jij, gezellig pratend met vrienden. Half de doorgang blokkerend... Ik loop langs je heen, niet uitwijkend.…