Alle inzendingen over afvalverwerking tot kunstobjecten

De afvalverwerking van kunstenaar Maas van Duijnhoven viel vooral voor mij op door het prettige confronterende van het maagdelijk wit op de achtergrond en de veel kleurrijke objecten op de voorgrond en dan wat ze voorstellen, niet voor te stellen!! komt dat zien, komt dat zien!!!!…

Mijn hele leven  is een kunstobject om van niets iets te maken van materie, maar vooral van emotie ik heb een heel scherp timmermansoog ondanks dat ik geen hamer kan vasthouden laat staan 'n schroevendraaier, boormachine of zaag toch heb ik een 'n enorme focus, kijk, inzicht op mogelijkheden en zelfs een glimlach rondom  persoonlijk…

Wij namen ons dit jaar het beste voor maar renden na twaalf slagen van ons uurwerk naar buiten met een kapitaal aan vuurwerk en joegen dat er in een half uur door. Het voornemen, om strakker te begroten is zo de eerste dag al afgeschoten.…

In de winter Neen! niet omdat uw slanke stam En dak en gevel schraagt, En in de drasse ondergrond De last van 't muurwerk draagt; Niet, dat Ge als wiek of molenrad De mens uw bijstand biedt, Is 't, dat ik uwe lof bezing In mijn eenvoudig lied; Maar als en boom en heester dort, Van bloem en blaadren kaal, Geen gras de harde grond meer…

Meer dan fris, 't is huivrig koud. 't Mantelkleed maar dicht geslagen! Doch het vangt al aan te dagen; 'k Zie al enkle vonken goud. Hadden zorgen, droeve dromen, Mij het zoet der rust benomen, En gezweept naar 't open land, Aan de stille waterkant, Groeten mij luidruchte galmen Uit de nat bedauwde halmen, Helder klinkt in 't jonggroen…

In de lentemorgenzwoelte Streelt me een labberende koelte, Luwend, stuwend, loddrend stoeiend, Zachtkens âmend, floddrend vloeiend, Kussend voorhoofd mij en konen, Schuddend tengere anemonen, Die in duizendtallen beven, Waar zij langs de grond komt zweven, Voertuig voor der bijen wieken, Die met haar de honing rieken. Op haar golving zweeft…

Daar buiten, waar de herder 't vee Reeds naar de stal geleidt, Is aan het effen luchtgewelf Een grauwend kleed verspreid, Dat alles, wat het land mocht tooien, Omwikkelt in zijn brede plooien. En boven trilt op 't bevend blad Nog 't stervend avondgoud, Maar 't rijzend maantje strooit zijn glans Met handenvol door 't hout, Dat ons de…

Een avondtoneeltje Niets verbrak de zwoele stilte dan het nedersijplend nat Van de vers gevallen regen; Alle vogelkoren zwegen In 't zacht druppelende lover langs ons eenzaam avondpad, En de lijster schudt haar vlerkjes, Droogt zich op de dorre rank, Maar weerhoudt alsnog de tonen Van haar schelle avonddank. Helder lichtblaauw kleedt de…

Ja! ik min u, Doornenhagen! In uw vrije, wilde groei, Die wij na de winterdagen In uw sneeuwwit reine bloei, 't Bruidskleed der natuur zien dragen, Schoon nog 't woud ontbladerd staat. Struikjes winnen 't van de bomen, Immers 't oog reeds langs uw zomen Groene plekjes gadeslaat. Daar, in de eerst versierde struiken, Door de zuiderlucht…

Een kunstobject is niet gemaakt voor de eeuwigheid, leeft al een heel leven, in een stille bescheidenheid. Ingekaderd of gezet in veiligheid. De restaurateur kan men beschouwen als de dokter van kunstvoorwerpen. Eerst vindt er een onderzoek plaats, dan wordt de diagnose gesteld, gevolgd door een eventuele ingreep.…

Waar ben je op deze wereld nog vrij en ook nog veilig? Waar op deze wereld is een plek, land of stad nog heilig? Waar ben je op deze wereld nog vrij om te leven? Je kan geen land meer betreden zonder angst en beven. Waarom ben je ook niet meer veilig in het land van Betlehem waar de dood loert in de straten van het heilige Jeruzalem?…

Het volk wordt bespeeld en opgejut elke dag zijn er weer van die eenzijdige verscheurende beelden die worden getoond zwangere vrouwen bebloede kindergezichten en strompelende oudjes tezamen schreeuwend half of geheel onder de puinhopen bedolven we kunnen er niet meer tegen en voelen ons machteloos en steeds meer machtelozer…

Heer, wilt U mij de juiste weg wijzen? Ik ben verdwaald op mijn levenspad Omdat ik U steeds maar weer vergat Bij al mijn gewone dagelijkse reizen. Heer, ik ben de weg kwijtgeraakt De weg die ik moet bewandelen Om naar Uw wil te mogen handelen Ik heb mijn plicht voor U verzaakt. Heer, leer mij de juiste weg te vinden Opdat ik nooit meer…

De dag gaat open als een gouden roos; ik sta aan 't raam en zend mijn adem uit, het veld is stil, en nauwlijks één geluid breekt naar het koepelblauw bij tussenpoos. En in mijn kamer, als een donkre doos, waarvoor de parels hangen aan de ruit, ga 'k heen en weer, tot waar mijn wandling stuit, en ik bij donkre wand diep peinzend poos. Ik…

Het gras heeft de nacht al begonnen, de tuin is stil bezonnen. De hemel is onbezonnen, licht nog zo ongeschonden. Bomen wit als boekweit hangen neer stil in schoonheid, maar de losse kastanjebladen zijn schichtig en overladen van wind.…

Het strand was stil en bleek ik zat doodstil en keek naar de blauwe rimpeling - er was ook windgezing. Ik wist wie naast me zat witrokkig en ze had roosrood het glad gezicht - er was ook veel zonlicht.…

In de zwarte nacht is een mens aangetreden, de zwarte nachtwolken vlogen, de zwarte loofstammen bogen, de wind ging zwaar in zwarte rouwkleden. 't Gezicht was zo bleek in 't zwarte haar, de handen wrongen, de mond borg misbaar, de nek was zwart een hel was 't hart, van daar kwam het zwarte en worgde haar. Met de wind, met de bomen en met…

Ze zat daar rechtop en keek, de ogen op éne streek. Stil licht school daarin, een lach- of een schreibegin. Haar handen en haar gezicht waren in de kamer licht, haar ogen lichtten naar voren – de stilte deed ruisen horen. Ik wachtte of ’t spreken begon, langzaam aan ze begon woorden stil na elkander als kindergewandel.…

Wanneer gij onder mij ligt, wij zijn stil van vuur, dan ziet uw wit gezicht mij aan van liefde, en uw ogen zijn vol tranen. Gij had het niet gedacht, dat zo iets was op aarde, en uw ogen vullen zich als twee meren, door bronnen, komend uit uw hart. Zoals gij aan mij hangt, uw ogen maken twee streken opwaarts naar mijn ogen. Ik dacht niet dat…

Ik heb moed om te leven ook moed om mezelf onvoorwaardelijk weg te geven. Ik heb moed om te proberen om verdriet te incasseren en om uiteindelijk te leren.…

Wat waren ze charmant, spontaan, gevat Wat hadden ze beloften, mooie plannen Tot woensdag nog dat rijtje blauwe mannen Dan 4 jaar tot het volgende debat De cijfertjes, de leugens, kissebissen Ik zal ze straks als kiespijn nog gaan missen.…

Het voorjaar, het voorjaar! Slechts gebonden aan 't weer Kom 20 graden Met barbecue-zon De lente, de lente! Vleesspiesensamenspel Een keur aan goed vlees Smullen na 't begon…

Het hart zingt wild en fel vanuit haar vrijheid! De mond werd niet gesnoerd, door iemand ooit, nog eens monddood gemaakt. Alles, waarover ik zingen zal... presenteert een vrije wereld van vorige en huidige generaties! Generaties volwassenen en kinderen, die ook sterk in mij leven. Het zal voor een volgende generatie zijn, die bepaalt wat…

Woorden wachten wanhopig wegens wrange willekeur. Willen waarachtig weten waarom waarheid wijkt, waarom wijsheid weifelt waar woordkeus werkelijkheid wreekt, waardoor wankel wederwoord wroegend weent……

Een echte "dieheart" kenmerkt zich, als je al met een been in het graf staat, jou te vertellen hoe het leven in elkaar steekt maar is uiteindelijk ook bereid vanuit het hart met je te sterven een echte "dieheart" dan!…

Er zijn verdrietjes, ze lijken klein maar kunnen ondanks hun grootte enorm zijn. Er zijn iets grotere verdrietjes, ze nemen meer plaats in beslag, maar dat is omdat: je niet eerder zoveel verdriet zag! Dan is er het enorme verdriet, denkend: dat overkomt een mens niet, is fout gedacht want echt: Het overkomt iedereen, goed of slecht.…

Ik zit op mijn balkonnetje En geniet er van het zonnetje. Op de straat aan de overkant Lopen twee mensen, hand in hand. Het vertedert mij als ik er naar kijk; Ik denk wat zijn die twee toch rijk! Ze zijn al oud en schuifelen voorbij, Nog samen, zij aan zij. Wie weet al jaren bij elkaar. Ook al was het soms wel zwaar. Maar geluk had de overhand…

Kooien, die ons gevangen houden. Mensen, die gekooide vogels zijn. In een gevangenis leef ik, waarin ik me veilig waan, met gedachten als cipiers. Een onbewuste kerker is het, waarin ik me ongelukkig voel. Een gevangenis waarin ik zoek, naar wie vrije mensen zijn. Naar wie ik werkelijk ben. Angstige mensen zijn wij allen. Angstig is bijna…

Ik zie niks meer, geen licht of duisternis slechts jouw knieval jouw haren jouw mantel, jouw gezicht door jouw geloof ontstond mijn geloof jouw licht is mijn licht waarvoor ik kniel in de grond van mijn ziel.…

nu nog schaduw in de tuin tien zonnebloemen blinken zwaar de kat strijkt en vogels zoeken naar een enkel evenwicht perzikkruid verzoekt een wilde bij om toch ook een vlinder toe te staan in haar gaan ging zomer mee ze stierf aan armoe en het vallen van de nacht ik heb gewacht, geschreeuwd, gebeden maar het heden biedt niets meer…