Alle inzendingen over akelei

Zij kwam en wandelde met mij En knielde aan een beek en zei Dit is de witte akelei. Zij streelde het licht sidder-gras, En zeide dit is Gods gewas Dat boven mijn hoofd zingend was. Zij zei, onder dit gras-geruis Ligt nog haar vergeten huis Het wit geraamte van een muis.…

Kijk mee met mij, de tuin bloeit wonderschoon Veronica, narcis, viool, aubretia Azalea, papaver, tulp, weigelia Astilbe akelei en anemoon! Ajakkes, Keizer-kruid! Daar in de hoek Eruit! Dat staat als woekeraar te boek!…

Zoals wilde akelei in maanlicht aarzelt tussen wit en roze, een rode beuk bij zomerzonsondergang vonkt met zijn kroon, en de diepe fjord op mijn lange reis zich spiegelt in het blauwste grijs: zo zie ik nog je huid, haar en je ogen als ik de mijne sluit.…

Blije akelei bezingt de kosmos, zó vér wég. Beige nuanceert het blauw, een tint die ons laat dromen, we keren al terug naar onze sterren. Er verschijnt een rondte in mijn geest, leeg, zo zonder woorden. Breder, sereen! Waar de uil drietonig oehoet. Met diepe klank!…

Een stralend gebed als een zonpirouet van Guido Gezelle Pimpelpaarse papavers verkonden blij de boodschap virginica mertensia Na de rhododendrons verschijnt de akelei en als het voorjaar verglijdt de zon naderbij baart mijn agapanthus een pantagruel Een stek uit Lhasa siert de geranium himalayense de veldkoningin der…

In 't vallend donker toefde hij nog dralend bij zijn akelei; dan, in het laatste licht van 't raam schreef hij de letters van zijn naam en 't jaartal glimlachend erbij. ------------------------------------ uit: Tijdschrift 'Tijd en taak'.…

De Angelier is aan de zwier de Akelei heeft averij. Maar mijn Lelietjes van Dalen kan niemand komen halen, want die heb ik voor het leven eens aan jou gegeven. Gevlochten in jouw bruidsboeket, Mijn liefste, nog ruik ik het.…

En dan een vleugje blauwe akelei, de kamperfoelie, god wat een odeur. Een pittig snuifje van de wilde prei, het is alom een feest van beeld en geur. Al is het qua natuur zo goed als echt, toch voel je dat de boel is aangelegd.…

In mijn zomermiddag-tuintje als het schittert in de zon, haalt een legertje van bijen stuifmeel uit de akeleien en een koninginnenpage fladdert bij de regenton.…

Haar wapperende zomerjurk bolt zich als een ragfijn vlindernet, de bloeiende akeleien vormen een aureool boven haar piekerende zelfbesef. Nergens op aarde heeft het licht van Jezus zoveel ingang. Nergens zo. Of is het haar eigen licht?…

Duw me op en neer en verzin er woorden bij, je ziet gouden tanden telkens weer en in mijn keelgat een akelei. Noem mijn smoelwerk niet dement, want ik herberg hemels vocht, gebruik vooral veel Steradent en hoed je voor alle bocht. Je kunt me als bierdop laten spreken door me samen te knijpen.…

een stevige klop op onze neerhangende schouders terwijl je houvast vond in het waarneembare ver voor je heengaan uit de tijd wegglipte en in de veilige beslotenheid van huis en tuin goedkeurend de dichter uitzwaaide, met pijn in je hart losliet en dromend en weemoedig naar je rustende pen keek, die wortelde in je bureau en zich tot een akelei…

zolang als jubelend in prijzen beheerst, vol overtuiging oh bandeloos geweten dat ons leidt naar barbecue, de goede weg - tot tenenkrommend chaos ons verwelkomt als een duistre vriend, een vijand die boos vonkend redt, verwolkt, verdicht tot wij luis'trend naar ons hart vermanend in de nacht weer helder leeggeregend slechts witte akelei…