Alle inzendingen over dove

Wat baat mij dan mijn klagen Nu gij de dove slacht? Ik zal 't geduldig dragen, Ik wens u goede nacht. Adieu, Prinsesje jeughelijk, Mijn vrouw van mijn gemoed: Adieu en droom geneugelijk, En slaap gerust en zoet: Ach 't is mij zo onmeugelijk Te rusten als gij doet!…

Vandaag wordt het Olympisch vuur ontstoken Wat dan op reis gaat door nogal wat landen En daarbij heel de tijd moet blijven branden Of wordt er nog een stokje voor gestoken? Want als de storm in Tibet zo blijft razen Zou dat de vlam wel eens kunnen uitblazen…

geblust verlangen eenletterige mantra’s bezweren branden…

begint het me te dagen dat het verdriet dat in mij zit ik alleen moet dragen Als ik in de spiegel kijk dan kijk ik in je ogen Tenminste dat is wat mijn familie doet geloven maar als IK in de spiegel kijk dan zie ik twee ogen daar is verdriet in af te lezen want ze kunnen nog niet geloven dat jouw stralend licht langzaam is gaan doven…

Het merk dat uw sigarenboer verstrekt Bevat over een tijdje sigaretten Waar je als roker scherp op moet letten; Ze doven als je er te laat aan trekt Een nieuwe versie is alweer ophanden Dat wordt de sigaret die niet kan branden.…

In Limburg is een ziekenhuis in staat Dankzij een stel capabele doktoren Om dove mensen weer te laten horen Door middel van een hersenimplantaat Al heb je daar in Limburg weinig aan Omdat je toch die taal niet kunt verstaan…

Een dove breng je tot bedaren Met de taal van de gebaren. De retoriek, Van de gestiek Zal hij aan den lijve ervaren. Ook bij een dove Geldt eerst zien, dan pas geloven.…

De Luisteraar luistert naar dove sprekers. Ons Bewustzijn laat en leert. Leert blinde sprekers Luisteren. Laat dove kijkers Zien. Wie of wat regeert.…

de kaarsen van de jonge kastanje ze doven al…

je ogen, waarin ik ben aangeland zie ik voortdurend branden vuur dat ik niet doven kan ik voel de warmte in je handen mijn lijf staat nu in vuur en vlam geen water om mij heen ik blijf je maar beloven en laat je niet alleen dit vuur kan ik niet doven…

Niet blind zijn, dove(n)!…

De aardse stilte; luid en duidelijk hoorbaar voor dove kwartels…

gordijnen sluiten verre stadslichten doven geur van ontsmetting…

Laat doven horen blinden zien lammen lopen in hun dromen…

het laaiende vuur gevoed door jouw verlies is zelfs niet meer te doven met al onze tranen…

gebouwd Van takken om te branden De vlammen die ik heb vertrouwd De warmte van jouw handen Ooit droomden wij nog samen Van toekomst en van vrede De keuzes die wij namen; Iets wat wij samen deden Ooit deelden wij ons hart In de schoonheid van het leven Het was een mooie start Alleen het einde is gebleven De vlammen gingen doven…

Kerstmis lijkt ons keer op keer vriendschap te beloven, maar dan gaan ze altijd weer alle lichtjes doven. Turk en Griek en Marokkaan, mogen die hier blijven? Mogen die hier ook bestaan of zal men ze verdrijven? Kerstmis doet ons telkens weer beterschap beloven, laat dan deze ene keer het lichtje niet weer doven.…

De dove kei leeft in het presto van de negende. Verticale speren trillen - mogelijkheden en mythen - in de krater van het oor. Het moment in een Bachcomputer. Kolibri's in zeepbelhuid hangen roerloos in het brein. Parthogenese. Con- en destructief. Schelp en schroot. Hummingbirds. Brain-hovering.…

als de nacht lichten dooft en enkel de maan nog naar ons oogt is er enkel drift die in geen tijd gelooft en vurige krachten mateloos gedoogt spieren als speren gericht op de daad jagen ons op in een blinde storm en waar denken de rede verlaat worden we naar wellust gedreven dan, ja dan, schreeuwt de liefde, en verscheuren wij elkaars…

witte draaikontjes wippen de ganse middag van kurhaus tot dam…

zijn dwaze jaloezie vraagt tijd en aandacht uit ijdel en ik heb een douche die heeft altijd dezelfde flow voor de vrede…

Men overweegt met veel beleid; Besluit dan, met eenparigheid, Een ander te engageren, En om de oude, dove man, Die nu toch niet meer trappen kan, Eervol te pensioneren. Maar toen de schout hem dit besluit In scriptis kwam vertellen, Roept hij terstond weemoedig uit: ‘Waarom mij dus te kwellen?…

De glans zou doven in de dingen. Het spinneweb bleef eindeloos hangen. Alleen de wind zou blijven zingen in onnavolgb’re, troosteloze zangen. Hoe koud de leegte na een grote liefde, hoe traag de tijd na dit rampzalig uur. Als jij, mijn zon, voorgoed zou doven: hoe ongekend de kilte na dit hartverwarmend vuur.…

mijn hart zingt nu stil een lied voor de doven want wat ik nu wil zul jij toch nooit beloven…

Ik heb de herfst geroken, vanmorgen zag ik de stekelige vuurdoorn in bloei omhels me thans teder en treur met mij om het trage doven van het licht.…

In bossen dansen op de donkere bodem De dovenetels in de volle gangen Quadrupel stereofonische zangen Turn up the bass, tril uit je mono modem Volume van de amplitudewijzer Maakt beide buizen van Eustachius Blij met gehoorgestoorde dooie mus Doof als een kwartel of een pinguïnkeizer ...................................................…

gedachten gaan verloren als schaduw in de nacht waar sterren zachtjes doven mijn droom niet langer wacht in het sterfelijk dwalen reik jij mij de hand hoopvol, zachtjes leidend tot waar het duister breekt en twee stralende ogen mij vol liefde beloven dat waar sterren doven jij steeds op mij wacht…

waar was je op de momenten dat ik je nodig had uren van bange afwachting van vrees en verlating alleen in zwarte duisternis stemmen krijsend in mijn dromen je was er niet om me te troosten te zalven met je liefde je was in jouw wereld van bedrog en eigenwaan ik wil je haten en verbannen in het diepst van mijn ziel vervloeken tot…

De lichtjes die nooit doven Was waar de geleerde naar streefde Maar helaas ging hij te snel dood Waardoor ie het zelf nooit beleefde…

Lichte nacht, die lichter zijt Dan mijn donker droeve dagen, Sterrennacht, die groter zijt Dan mijn kleine hart kan dragen - Laat mij knielen in het duister, Waar geen sterveling mij ziet, En mij bidden tot uw luister: Doof het licht mijns harten niet!…