Alle inzendingen over dwaler

Zonder aanstoot ‘des persoons’ vliegt al wat lief en toekomst heeft met haar mee, het zout stolt de sproeten op de wangen van die kleine dwaler aan de kust, ze klapt het kristallen gruis van jurk en handen, de parels van een groot verlangen, zij gaat verder in weer en wind, door menigeen bemind, langs wegen waar ik haar niet kan volgen…

Zonder aanstoot ‘des persoons’ vliegt al wat lief en toekomst heeft met de branding mee, het zout stolt de sproeten op haar wangen van die kleine dwaler aan de kust, ze klapt het kristallen gruis van jurk en handen, de parels van een groot verlangen, zij gaat verder in weer en wind, door menigeen bemind, langs wegen waar ik haar…

zout stolt op de sproeten van haar wangen, die onbevangen dwaler aan de kust, klapt ze het schelpengruis van haar handen als paarlemoer snoer waarmee ze mij om haar vinger windt, fantasieën die ze met mij niet delen kan en waarin geen mens haar vindt.…

Lang zal hem heugen, de dwaler, die strooide zijn valse zaad. Verteerd door onmacht en wraak. Een deerniswekkend dwaallicht, doof en blind voor spiritueel inzicht. Zwevend in het donkere labyrint, waar hij door haat, het licht niet vind, de tunnel naar zuivere liefde.…

korte haar, geschoren door het jagend en golvend wateroppervlak, waarvan de meeuwen waren opgestegen, zij zweefden met elkaar naar een hogere vallei en naar de verre uithoeken van de zee, in geen kwaad berust, zonder aanstoot van gevaar, vliegt al al wat vliegt met haar mee, zout ontbloot de tranen over sproetenwangen van een kleine dwaler…

verdwenen in de trage dimensie van mijn vlijt hoe het boek ook schreeuwt zich wil laat lezen dwars door het doffe kaft is mijn vlucht langs dode vogels iets wat ik nooit had bedacht het hart, de pionier van mijn reis de ingezetene van het verdorven vlees blijkt te zijn gerooid door toedoen van mijn eigen zeis wie ben ik nu de waker als dwaler…

De zonnewind deelt de zoetste tatoeages met het zilt op de blossen van wangen, klopt het kindergruis van de schouders van die frêle dwaler op het strand, een heerlijke ruis verstopt in de parels van verlangen en in de gecultiveerde verhalen van roze schelpjes die zij ooit zelf heeft geteld.…

Of komen uit dit warme duister twee mensen zielsgelukkig blij en blijf ik arme, dwaze dwaler met slechts d'herinnering in mij ? Herinnering... aan wat ik droomde. Herinnering... aan wat nooit was en die, wellicht door "t steeds verlangen een wonde bleef die nooit genas. GAST…

Nieuwjaar, kom niet naar onze huizen, want wij zijn dwalers uit een schimmenrijk, verloochend door de mens De nacht ontvlucht ons, het lot heeft ons verlaten We leven als dolende zielen geen herinnering geen dromen, geen verlangens, geen hoop De horizon van onze ogen is asgrauw geworden het grijs van een bewegingloos meer zoals ons stille voorhoofd…