Alle inzendingen over echo’s

In de stille nacht roept het geluid van een trein eenzame echo’s…

Herinnering lacht Echo’s tussen de heuvels Het bos uit mijn jeugd…

pijnlijk traag lossen echo’s van jouw bestaan op in helende tijd…

Moet ik beginnen in mooie volzinnen die als echo’s weerklinken om in lucht te verdrinken of moet ik uitleggen dat ook het niets zeggen alleen maar naar je kijken probeert je te bereiken…

soms ben jij een lief kanariepietje op een motorfietsfiets richting CS jou zien en je horen zingen echo’s van herinneringen tot je over een holle, bolle brug verdwijnt…

IJler dan de mist om je heen ruisen troostende woorden als duurzame echo’s om je heen sluit je oren open je hart alleen daar wordt de kwetsbaarheid dunner en dunner en de stilte zij luistert…

warm dansten ze op hun schaduwen tot de spiegelbeelden ééndimensionaal in elkaar overliepen mooie volzinnen waren niet nodig om in de echo’s van hun lust te verdrinken alleen kijken en dansen lijf aan lijf oog in oog…

strakker de huid rondom het hoofd dat bijna dreigt uiteen te barsten als het niet omvalt door teveel gewicht ogen knijpen afwezig verzwaard met lood alles klinkt te luid vervuild door echo’s en iemand snoert de riem nog aan…

waar striemende woorden de stilte raken echo’s weergalmen in nachten gehuild ontwaakt dit verlangen nog één enkele keer aanhoort zij de spijt zijn zacht gefluister maar alles huilt in die toon der woorden de stilte breekt oorverdovend…

ik verberg me in het warm van jouw lippenrood in begeren van kussen en uitweg over huig en tong voelend in gesloten ogen woorden in fluistering gedragen in bedekking van fluweel bewegend in echo’s van liefde in het zoet van winden waarin wij onze liefde gestalte geven in zuiverheid van onze diepste dromen…

uit de stalen kerktoren verwaaien hoge tonen echo’s van tijd seconden roesten niet rijgen zich aaneen tot kettingen van uren die dagen vastklinken tot maanden ze verankeren in jaren de toren priemt naar de oneindigheid tijd staalt tevergeefs in eeuwigheid…

weer is stilte gebroken door duizend vlagen wind geluidloos waaien woorden op vleugels weg wat ik ook zeg er zit geen draagkracht meer in zinnen zij lijken hol van binnen als echo’s in gesprek de wind monoloogt luwte dwarrelt letters zonder hoop…

De muren trilden, schalden echo’s van dit naargeestige geluid. Daarna sprak de stilte ongemakkelijk, ongebreideld het was duidelijk ze sprak luid.…

het was kilte die zonder open deuren tochtte door het huis op trok uit een vloer die warm had moeten zijn die woorden verschraalden in koude echo’s wij dwaalden langs een decor van bevroren contacten wisten dat wij in dit zielloze huis nooit zouden overnachten…

waarom zocht je de maagdelijkheid van onbetreden terrein als nachtblinde vogel in gekooid niemandsland, met zeewater reikend tot grijze horizon, echo’s langs doofstomme gewelven gelijkend op avondstilte, op aankomst in marmeren afwezigheid gevuld met bomenschemer en bladerloze beenderen?…

Sliertjes haar wapperend onder een natte wollen muts Koude handen met rode vingertjes besturen houten sleeën Opgewonden geschater golft haar echo’s langs besneeuwde bomen. Een weelde daar nog van te kunnen genieten.…

haar vinyl zat vol echo’s uit vervlogen tijden het startruis had een intro om te benijden de beginvocaal nog ongepolijst was in essentie klaar het wiegend golven van de plaat intrigeerde zonder maat in de hartslag van toen voelden wij wat emoties doen als nieuwe muziek zijn barensweeën krijst jeugd ook aandacht krijgt…

In dit landschap in deze wereld waar alleen de stilte echo’s achterlaat van bloemengeur en maneschijn klinken sombere gedachten als pogingen tot wanklank Laat me nu maar liggen hier in dit bed vol donkerrode rozen verdrinken in hun zoete geur want wat valt er nog te wensen behalve die dorens uit m’n vel…

Vraag mij af waarheen mijn wegen leiden in een wereld door woorden gebouwd in luchtledig gehoor van universum zijn het stenen of meteorieten die woorden verstommen tot klankloze echo’s als waardeloze golven de kosmos vullen zijn het misschien gevoelens die vasthoudend in waarde van liefde de dampkring ver overschrijden.…

De stilte die U toezingt Heer doorademt echo’s van weleer de rust van hemelingen hier wordt Uw Woord bezongen het stilt in ons de honger ’t verlangen naar Uw keer.…

Zoekende naar het heden Starende naar het verleden De leegte duister in het geheel Carambolerende gedachten Holle echo’s van woorden In een propvol archief De herinnering verslijmt Het heden afglijdend De toetsen steen van erkenning De verwarrende witte knoop Onder volle rode lippen Sprankje ...stip error…

dein ik solo mee op ijle tegentonen volg de lage echo’s terug naar het koor grijp het trage stokje van de oude dirigent loop ik over water in een soepel ritme van kabbelende stemmen murmelende fluistermonden tot ik eindelijk meezing met de muziek in stemmen nog net op tijd voor het slotakkoord…

Het donkere water weerspiegelt wolkenflarden in spiegelbeeld met pistool nog richtingloos onbewogen in haar ene hand Onvervulde verlangens zweven tussen willen en kunnen wachtend om zich te uiten in boosheid of verdriet Tot het langzaam wordt gericht een knal in echo’s weerkaatst spiegelbeeld verrimpeld achterlatend opgelucht op weg…

vooroordelen te overwinnen, toont wat we ons allen wensen om te kunnen zijn, zijn gekozen en gedreven rimpels, die onuitwisbaar uitrollen in een waterplas, resonantie hoorbaar in wat achterbleef zal de leegte niet verdrijven, het wordt stiller door wat langzaam verdween, het zal nooit meer worden zoals het eerder was, ik verzamel echo…

Ik zie de winter rond jouw lippen voel de woorden in mij galmen hol als echo’s door een verlaten huis waar onder as in de open haard het vuur onzeker gloeit bevreesd om op te laaien nu gebroken vensters kilte binnendragen en de deur kreunt op een kier wanneer ik zachtjes vraag en nu?…

Een nieuwe morgen zonder zin te gaan te staan ze rolt over naar de andere kant luistert naar vage echo’s maar spanning neemt de overhand en striemt de bolling naar een diepe zucht steun voor steun hand voor hand voelt ze de ongeduldigheid het willen – de strijdt - ontwakend levenslied waar blijft toch de tijd die verlossing…

het koor zong rood zakte langzaam weg het orkest speelde de blauwe symfonie hij dirigeerde met vriendelijke lach rechtlijnig de kleuren in flarden muziek het applaus was dood hout met koperen echo’s stervend in groen alleen het publiek viel uit de toon zij dansten stilte in de coulissen van hun geest…

hij kon het fluisteren van stenen niet verstaan de echo’s van muren liet hij langs zich gaan kende niet de knusheid van de trap die bij elke stap zijn meebeleven krakend gaf voor hem was het behang geen dagboek vol herinnering een vale kleur die kamers scheidde van de gang hij leefde hier zonder te wonen kende slechts het huis…

het was mijn lied nog kinderlijk en onbeholpen spelenderwijs mijn jeugdmuziek pas toen de woorden kwamen klonken de echo’s anders maar in de melodie bleven wij samen velen hebben meegezongen in euforie of spijt anderen raakten snel hun tekst al kwijt ik neurie weer alleen de coupletten willen niet meer komen maar het refrein kan…

de woorden kwamen zacht uit je mond maar de echo’s vlogen messcherp in het rond zinnen nog vatbaar voor rede en gevoel weerkaatsten als dolken troffen dodelijk doel het was geen stortvloed waarin ik verdronk maar iedere druppel brandde als gif in mijn wond in jouw ijskoude stilte ben ik weggegaan in liefdeloosheid kan geen warme…