Alle inzendingen over een handvol licht

een handvol licht is snel gebracht in deze donkere dagen flitst op weerkaatst als lach in een gezicht vaak schijnen bloemen onverwachte kleuren in de ogen springt een hart op in geluk en kan de dag niet verder stuk een handvol licht is zo gegeven verrijkt jezelf en een ander in dit leven…

je hongerde de eerste twijfels uit en dorstte naar echt voelen kosmisch woelen in een kille maan zon moet blind de warmte gedogen het onbewogen rationaliseren van het rood in en ver voorbij de dood maar je komt je maagdzijn herontdekken leven voor het eerst ik wacht met een handvol licht op beelden voor morgen…

zoenen - denk je en zwijgt; jouw blik laat mijn mond los rust in mijn ogen - en ik verlies me in mijn verlangen: jou alles woordeloos te geven en net nu tussen dagwerk en slaap houdt de tijd haar adem in een handvol licht in een avondlijke schemer tussen stoffige stralen daarin een gezicht: jij stilte geduld.…

Vandaag ben ik groter dan mijn schaduw, vul ik mijn zakken met zon, en geef ik jou, lezer, een handvol licht voor onderweg. Laat je dag beginnen met een sprankel.…

Hoe mooi bijvoorbeeld een handvol kan zijn vijf wilde kastanjes die blinken vanzelf…

waar ik mijn blik op had gericht Zacht ging hier de nacht voorbij net als de uren die vervlogen en ik opende mijn hand die - met een steen - jij had verdicht langzaam brak hij - als de nacht die door de zon werd opgezogen in twee stukken - als een wonder dat jij voor mij had verricht En ik lachte want je gaf me druppels wit gevangen licht…

een handvol misschien bomenzacht wat warme aarde en een vinden verwondering om het gouden licht en vleugels rond de maan en al hoor ik in de verte het gezang van sneeuwrivieren de eeuwigheid is hier in jou en in dit fonkelend verdergaan…

Niet rooskleurig het licht van mijn feiten: een handvol dode mussen en geen vogel in zicht. Toch hoor ik hem zingen, de lijster, voorbode van de zoveelste lente en prompt steekt de hoop zijn zoveelste kop op. --------------------------- uit: 'Onvoorzien', 1966.…

in mijn straat woont een stad en wanneer ze ontwaakt lijkt het licht te veranderen in raamloze huizen zwijgende gezichten lekken door muren alsof de dag nooit spreekt zoals de vreemde minnaar die onder het dekendak een naam zoekt haar verhaal probeert te onderscheiden van het zijne ik kom hem wel eens tegen hij…

als jij mij kust worden dagdromen bevrijd uit de nacht dan volg ik het witte meeuwenspoor en trek de zee naar me toe wij zien de vogels vorm krijgen jij zegt zachtjes ik vlieg en terwijl het laken blauw golft likken wij het licht uit verdwaalde druppels zout…

Met de paraplu in de lucht verzamel ik een handvol woorden, letters op papier die de geest in de regen volgen. Straks bewonder ik het sterrenfiligraan maar nu - met een vrome koelte in mijn rug - staar ik naar de overkant: licht om bij te dromen; gezichten in de bomen.…

bij de zee heb ik mijn zorgen losgelaten als een handvol veertjes bij windkracht acht buitelden ze als acrobaten de zee in, of uit zicht ik zoog mijn longen vol, voelde mij licht door het zorgeloze dat het bracht een bovenzinnelijk aderlaten zo onbegrensd en zeeschuimzacht.…

in de lakens nog de bekende plooien gestempeld in mijn hoofd, dwalend en bang omdat ik probeer te vergeten een handvol gekruiste vingers, als stof licht en doorschijnend zwak verliet vandaag en in een zucht en niemand sprak wat gisteren nog was gedacht…

er werd een baby in mijn hart gelegd zo breekbaar rond een stenen engel dwaalde een naam, ik ken hem niet maar hoor haar wel niet vrouwelijk of als man slechts als klank zweeft diens betekenis in vlinders tot mijn hart boven alle smart verlies ik daar mijn vreugde…

Een handvol verwelkende bloemen, Geplukt met een bevende hand, En gesnoerd met een rozenband - Is dat wel een ruiker te noemen? Een handvol bedrieglijke vreugd, Met een ijdel hart genoten, In de kring der uren besloten - Is dat wel een zalige jeugd?…

ik heb vandaag de zon gevoeld hij scheen op mijn gezicht zorgde dat ik vrolijk werd en al mijn zwaarte licht ik zag wat dames dartelen en opgewonden heren optimisten zonder jas jong grut in zomerkleren ik dacht hoe wonderlijk het was wat een handvol zonnestralen en een onbewolkte lucht bij de mens kan bovenhalen…

Mijn nu ledige hoofd overziet de beelden, uit oude omgevallen bomen de nieuwe loten deze gebeeldhouwde boomachtige struiken onder het witlila-hemelsblauwe op deze dag. Die boom, haar zijkant, de vormen van een lijf met uitgestrekte armen naar de hemel alsof zij 'n grote omarming zou willen ontvangen van tijd, kijk haar takken,ze zwaaien boven…

tussen de keerkringen in het felle gele licht woedt bruut geweld een handvol rijstkorrels ruilen voor een stuk papier onder de tropenzon kneed jij planten en aarde tot verf op inpakpapier de schildering van je bleke gezicht omlijnd door donkere tinten wat oorlog met mensen doet…

Een handvol uitjes, Haring bij de staart gevat En, hop, in het luik!…

met wat streepjes licht en een handvol duisternis zit ik op de rand van mijn bestaan nog het minste met mezelf begaan zoek ik met licht een wankel evenwicht maar als ik kijk verdwijnt realiteit blijft alleen de pijn de chaos van steeds iemand moeten zijn mezelf verliezend in fragmenten die nooit mochten hechten mijn leven vaak…

ik heb mijn huis gebouwd uit water lucht en licht met een handvol wolken temper ik de zon beschaduw zo het zicht op water drijft mijn interieur momenteel in volle lentekleur de muren zijn panelen lucht die op de wind passeren in transparantie zie je vogels in hun voorjaarsvlucht wil jij zo’n huis ook gaan proberen…

In een ruw kistje een handvol dode kuikens de zon schijnt toch warm...…

ik droom je gedachten en lieve lach zij wiegen speels als een kind in licht en wind als een handvol ballonnen kleuren zij liefde en passie zonder opgelaten te zijn vieren zij vrijheid nemen de ruimte die wij hen geven in samen leven ik volg hun vlucht zucht verliefd als ik zie dat jij naast mij rust…

zo wordt het donkere licht de lach weer terug op mijn gezicht…

tussen zonnestralen strakte frisse wind met onverwachte vlagen in zomers blond speelde hij met licht tussen verwaaide haren joeg langs strand een handvol zand over bruingebrande lijven maar op de boulevard flaneerden engelen in hun luchtig verenkleed de zon scheen fel kou kende geen genade er was geen warmte van de hel…

dag met licht bekleed…

[Haiku] duiven strijken neer zwarte grond kleurt zilvergrijs door een handvol brood…

wordt verpakt je lacht streelt mijn huid met een handvol maan waarin geel de bruine gloed weeft met wat een dagje zonlicht zomaar geeft…

* Blank Europa staat voor vier eeuwen brutale wereld heerschappij koloniën * Leeg zuidelijk land met handvol blanken op het Aziatisch achterwerk Australië! * Leeg noordelijk land met handvol blanken op de Aziatische schedel Siberië * Belangen worden met geweld geschud als de macht verhouding verandert Oorlog!…

ik hou van aardse poëzie waarvan je niet gaat zweven met de hakken in de klei een handvol bagger er nog bij en dan maar klunen door de taal (voor je het weet heb je een verhaal)…