Alle inzendingen over eenzaam sterven

daar waar bomen langzaam sterven stikkend gras van kleur verschiet zal de mensheid onkruid erven omdat het zaad geen wortel schiet daar waar mensen eenzaam sterven stikkend in hun eigen leed zal men zwarte kruisen verven omdat niemand dan nog namen weet…

Zwijgzamer dan weleer, de tijd prangt en hij die eenzaam sterven zal op een dag dat hij er naar verlangt.…

Het eenzaam sterven van alle lotgenoten en eigen glorie. Het hele gedoe van de kwijnende massa: "daar schreeuwt iemand!" Het is niet leuk dit leven van totaal onvermogen.…

Zie de mensen eenzaam sterven, gehuld in schone bloemenpracht van ieder die aan hen dacht!…

leven is Bitterhard als edelsteen Het valt niet mee Het te verwerken Als je haar dood gevonden hebt Emoties moeizaam te beperken Geen woord werd er nog gerept Het is alweer een tijd geleden Erbij stilstaan deed ik niet De tijd is daar dat ik dat doe Zo eenzaam sterven zonder warmte Wens ik nimmer iemand toe…

elke dag word ik opnieuw geboren als de morgen haar gezicht onthult nog niets te zien en niets te horen en niets dat mijn gedachten vult elke avond moet ik eenzaam sterven gevangen in verstild verdriet herinnerd aan de vele scherven die ik op mijn wegen achterliet hoe vaak zal ik nog moeten lijden voordat mijn trotse geest verstomt zodat…

Eenzaam sterven, geïsoleerd, niemand verdient dat.…

Liefdeloos sterven Als een mens geen liefde krijgt, dan kan het ook geen pijn doen. Als een mens geen kwaad wordt aangedaan, dan kan het ook geen pijn doen. Als een mens geen liefde geeft, dan kan het ook geen pijn doen. Als een mens geen kwaad doet, dan kan het ook geen pijn doen.…

sterven…

Ik zal sterven in eenzamen wateren Schreeuwen van pijn in de branding Uiteen getrokken worden door de stroming en een eenzaam en nutteloos bestaan hebben…

De eenzame vrouw bij een graf schokschouderde. Ik zag haar zo alleen daar staan. Ik leefde in gedachten met haar mee en sloeg mijn armen om haar schouder. Het miezerde. Het werd al kouder. "Hier ligt mijn kind. Hij rust'in vree". Zachtjes weende ze aan het graf om hem, om wie ze zoveel gaf.…

eens op een dag als vandaag zal ik sterven net als jij het is ook daarom dat ik je vraag blijf je tot die dag bij mij?…

Toen de zon over de einder gleed gleden plots tranen van mijn ogen Ik, die zo onder het eenzaam leed zou hier niet langer wezen mogen Terwijl zachte tinten verkleurden braken er duizenden zonnestralen Mijn ogen, die al zolang treurden wensten dat God mij kwam halen Toen ‘t stil achter de einder stierf week toch ’t eenzaam niet van mij…

ik schilder en trek strepen geen benul, geen gedacht sluit mijn ogen zonder weten en zie een gezicht dat naar mij lacht. ik schilder en strijk strepen met een gezicht in mijn gedachten laat ik mij volledig meeslepen reikhalzend verlangen, eerder... smachten. ik schilder en droom strepen het gezicht krijgt stilaan een gelaat maar ik kan…

In het voorbijgaan Ze zien je niet Als je langs hen loopt De woorden die je spreekt Ze horen je niet Als je zachtjes met ze praat Anders dan zij graag gezien en zelfbewust Vrij om zichzelf te zijn Diep verscholen stille tranen Als je intens verdrietig bent De kwetsbaarheid Gevoel van onvermogen Omdat je anders bent Anders…

Was het virus eenzaam, dat ie mensen zocht, was ie ‘t alleen zijn moe stond daarom onze vrijheid op de tocht? Was het virus heel alleen in ‘ t prille begin, dacht ‘t soms waar moet ‘k heen tegen alle waarschuwingen in?…

Letters zijn eenzaam. Woorden symbolen. Dode talen dood. Taal is een uitgestoken hand. De hand van een schrijver. Schrijvers geven zinnen zin. Verhalen komen door hen tot leven. Schrijvers sterven eenzaam. Verhalen blijven.…

Eenzaam in de massa zo breekbaar en klein. Niet geboren om alleen te zijn. Eenzaam is het sterven, maar zo anders kan het leven zijn. Iedere dag met die ander is een plaats in de massa. Minder breekbaar en klein voor jou en een ander. Niet geboren zonder reden, maar als een mens voor de ander…

Eenzaam in de massa, zo breekbaar en klein. Niet geboren om alleen te zijn. Eenzaam is het sterven, maar zo anders kan het leven zijn. Iedere dag met die ander is een plaats in de massa; Minder breekbaar en klein voor jou en een ander. niet geboren zonder reden, maar als een mens voor de ander.…

dagen korten in het nachttij van een dromendichter sterven in de duinen van het eigenzinnig hart woorden staren wangenbleek naar het ongekende afscheid waar ik de zilte vloed in mijn zakdoek druk zilverwit sterven vleugels door de stilte van een open zee op vreemde vogels schrijf ik blauw wat eenzaamheid is…

Ik open het venster en de deuren tegenover elkaar totdat het overal tocht in huis om het denkbeeldig coronavirus te verdrijven nadat ik de verwarmingsmonteur uitgelaten heb zet ik mijn mondkapje af om de frisse lucht in te ademen zie hoe vogels als klankgazelle in de boomtakken aan de overkant neerdalen in het morgenlicht…

naar verluidt hebben olifanten een pijnlijk groot geheugen naar verluidt trekken zij eenzaam naar het knekelhof als het tijd is om te sterven waar kan ik heen, ik die niets vergeten ben, maar deze laatste weg niet vinden kan?…

Dat het ons lot is onze eigen dood te sterven, lieten ze weten. Als waren ze vertrouwd met een afweging als deze. Anderen strooiden met woorden van liefde. Als zou je de moed in de eenzaamheid het moment en de keuze niet proeven.…

na je aardse tocht leef je zeker nog verder in je eigen kroost. jlb de schouders rechten glimlachend door de dag beurt medemensen op. jlb warme ontmoeting kan koude herinnering opnieuw milderen. jlb stil en gesloten kan met lieve aandacht worden ontsloten. jlb als t' einde nadert hoop je op je kinderen tot bij de overgang…

wie laatst overblijft is geamputeerd, mist vooral de lichaamstaal van warme liefde. jlb mannen die durven laten zich niet te vroeg kisten zij dromen verder. jlb je hoofd leegmaken beste voorwaarde om iets nieuws te beginnen. jlb…

de natuur heeft altijd haar wetten : iedereen sterft op een dag . dat kan je niet uit je geheugen zetten maar wat wel altijd zal blijven: mijn glimlach en mijn optimistisch gedrag !…

hoe zou het zijn om te sterven aan eenzaamheid om geen geluid meer te kunnen maken vertrekkensklaar diezelfde avond droom ik nog over voorbijgangers en over het antwoord dat als een vrucht in een godverlaten zicht valt ik kort mijn slaap in en de stoel waarop jij zit ongetwijfeld er is geen verband hoe je het ook bekijkt…

Striemende regen. Hij fietst alleen op de dijk. Ook nog wind tegen.…

In mijn ogen weerspiegelen de tranen Een welgemeende warme lach In het tegenspreken tijdens beamen Ontstaat er chaos in gezag Mijn handen raken zomerleven Eenzaamheid rust in mijn schoot In de climax van het streven Sterven havens langzaam dood.…

wanhopig gilt de trein obstakel op het spoor remt nooit snel genoeg vermorzelt jong leven hoe wreed is sterven uit eenzaamheid even staat iedereen stil in gedeeld onbegrip dan dendert het leven verder…