Ik kan hem niet meer missen.
Ik heb hem nodig, om mijn geheugen,
weer wat op te frissen.
Al jaren is hij mijn vriend,
dat heeft hij zeker verdiend.
Bloemen, landschappen, watervallen,
alles kan hij in zich onthouden,
zijn allesziend oog laat niets ontvallen.
Mooie groene valleien, hoge bergtoppen,
gaat hij in zijn geheugen verstoppen…
Dat uit het fototoestel dat de vader
achterliet, hoe hard de grimas ook een lach
betracht, geen vogeltje vliegt.
Dat het verwijderen van een tegel,
jaren geleden in de tuin gelegd, toont
hoeveel leven zich aan het oog onttrekt.
Wetende en toch steeds weer verbaasd
dat zelfs wie dagelijks de dood voorspelt
nooit aan het eigen graf staat.…
Een vurig schouwspel dat verdriet geen millimeter ruimte biedt,
mijn onrust blust, dankzij dit plaatje dat mijn fototoestel schiet.
Ik rende naar “bené” op ’t strand en was al dichtbij zee beland
om deze schoonheid zonder ’n mens vlak vóór mijn lens te vangen.…
jasmijn in een rieten korf
Ashamir, met zijn kreupele been,
schreeuwt wat schorre bevelen,
hij zwaait met een kleine zweep
terwijl hij zijn grote onmacht voelt,
want jij kunt nog lopen, rennen, mijn kind,
Ashamir komt niet ver, strompelend
misschien tot de eerste of tweede rij
van jouw zoetgeurende struiken
het onfeilbaar digitaal fototoestel…
637
Bezig met laden