Alle inzendingen van Zeni

Familie is een prachtig ding, maar soms een vreemde mengeling van overeenkomsten, verschillen tussen mensen die, al zouden ze het wensen, nóóit hetzelfde zullen voelen, denken, zeggen en bedoelen, maar waarop je steeds mag bouwen, een beroep doen en vertrouwen. Juist in tijd van grote shit, wanneer het soms flink tegen zit, kun je ze steunen…

Je hebt het jaren terug al uitgebreid besproken: “als leven lijden wordt dan is het mooi geweest. Wanneer de ouderdom een last is en de grenzen zijn bereikt dan wordt het afscheid een bevrijding waar je hunkerend naar kijkt". De jaren gaan in rust voorbij; de grenzen werden steeds verschoven. Er was voldoende levenslust; die liet zich nog niet…

Gewoon Ik doe met taal vooral graag raar en schrijf erg veel in spiegelschrift. Ken bijna elk dovengebaar maar dat past niet in dit gedicht. Ik smul van Marsman, John O’Mill: taal zegt zoveel en krijgt mij stil. Taal kan mij raken en ontroeren. Poëzie kan mij ontvoeren naar een wereld zonder zorgen, héél ver weg en diep verborgen voor het…

ik geloof niet echt dat het bestaat: een gelukkig mens van vroeg tot laat. Maar wat ik wel durf te beamen is dat veel momenten samen zorgen voor "geluksgevoel" ze zijn er echt, een heleboel. Ik heb ze vaak wanneer ik op het strand de zee, de golven en het zand zie waar ik graag mijn uren slijt om wat te dromen in de tijd en waar ik vecht…

Sinterklaas in vol ornaat? Bij ons aan huis, in deze straat? Dat mij dat nu kon overkomen. Nog nooit was in mijn stoutste dromen deze Heiligman verschenen. Altijd was hij weer verdwenen na een roffel op de deur; daarbij verschoot ik dan van kleur maar deze keer klonk onze bel; dat was al vreemd, begrijpt u wel, vooral toen ik de deur ontsloot…

De aarde is geen paradijs maar slechts een draaiend balletje. Een prachtig rond gevalletje dat, op haar eindeloze reis door ons zó vol heelalletje, mijn, oh zo onbeduidend leven glans en houvast weet te geven, door er iedere nieuwe morgen weer te zijn, ervoor te zorgen dat mijn voeten bodem voelen op hun route van die dag. Dat elke merel…

Ik haat de wekker die mijn nachtrust steeds verstoort en die mij slaap ontfutselt waar ik zó aan toe was. Soms denk ik: ‘k wou dat ik dat kreng niet had gehoord, of dat dat rot signaal ook zelf een keer te moe was om te starten en mijn ochtendhum te tarten door haar onophoudelijk, oorverdovend gillen op een uur dat ik mij liever nog eens omdraai…

Getooid met botoxiaanse lippen waar Pamela A niet aan kan tippen (de rest natuurlijk minder strak; zodat een Baywatchbadderig pak mijn kledingkast nooit heeft bereikt) en mijn huid die is verrijkt met zonnefactor honderdtien, dan snap je wellicht, dat het zien van mijn verschijning zorgt voor meer dan lichte deining. Ik zou haast willen…

Dit kan geen mensenbrein verzinnen. Geen architect of couturier schiet ooit zo’n ton sûr ton te binnen. ’t model, de pose: pure gratie. verstilde schoonheid op locatie. betoverend, vernuftige creatie.…

Geen mobile home, noch strakke sleurhut kan ooit tippen aan dit wonder dat modern is door zijn striping, efficiënt en zó bijzonder qua model: aerodynamisch , waterproof, maar niet zo snel. Het is perfect op maat gesneden, haute couture van de natuur. Het is mobiel, maar zonder wielen, gas of rem, laat staan een stuur. Het is als tweede…

Koop toch een bel op die wielrenfiets qua aerodynamica scheelt het echt niets maar wel voorkomt het een hoop irritatie bij de rest van de fietspadgebruikende natie, wanneer jouw kreet om “ruim baan” weer eens schalt en 't plezier van de recreanten verknalt. En haal toch die dopjes eens uit je oren om echt bij de weggebruikers te horen, geluiden…

Kinderen, vrij en vrolijk zingend, samen trampolinespringend, onvermoeibaar, hand in hand gelukkig aan ons strand. Hun volle, klaterende lach, die zorgeloos en helder klinkt, begroet het gouden zonlicht dat al snel in zee verdrinkt.…

Ik vond een rijm van John O'Mill, dat mij bijzonder raakt, niet om de clou van het verhaal, maar om de woorden die hij "maakt" en waar ik mij zó in herken, dat 'k vrees met gróte vrezen, dat ik aan metathese lijd; best lastig te genezen. "want ik gebrijp hem geel erg hoed; begruik ook taak die vaal; en niet prexess, hant wet begeurt…

Er zat eens een gaai op mijn tuinpad, die al snel tot zijn kruin in het bad zat. Door het gespetter met zijn kuif raakte hij een trage duif die het tortelen vergat en van kop tot teen erg nat nog wat zaadjes van de erg doorweekte grond at.…

Als je de Bacchusboschen kent dan weet je dat de oudste rent van vaste slijter naar de bak waar wekelijks met groot gemak een voorraad glas wordt in gedonderd waarover niemand zich verwondert. Want in die straat op nummer zes daar leegt men menig goede fles in fijn gezelschap weliswaar (het eigen kroost, bleek zonneklaar) Dan denk ik allemachtig…

Eiland van vrijheid, blonde duinen, weidsheid, water, eenzaam struinen door oneindig ogend land. Vergezichten onder wolken die het hemelsblauw bevolken. Hollands paradijs op zand. Boerderijen, mooie luchten meeuwen schreeuwen, lange kust. Wolkers' wereld: niets te duchten dan de vrijheid en de rust.…

Die sukkel van een Skinny Hein, heeft echt jouw power onderschat. ’t is duidelijk geen slimpie als hij, zonder eerst te bellen, mijn sterkste vriend dacht te vertellen over het einde van zijn pad. Het is jouw pad en jij bepaalt waar en waarheen de richting gaat in overleg met wie jij liefhebt en vertrouwt en naast je staat. Als Hein soms dacht…

Gewoon een ongewoon moment aan onze eigen Noordzeekust. Een doordeweekse avond in oktober aan “mijn” strand. Een vurig schouwspel dat verdriet geen millimeter ruimte biedt, mijn onrust blust, dankzij dit plaatje dat mijn fototoestel schiet. Ik rende naar “bené” op ’t strand en was al dichtbij zee beland om deze schoonheid zonder ’n mens vlak…

Zó velen, die hun liefde en verdriet, hun fantasieën en gedachten willen delen in gedichten. Zó velen die daardoor hun eigen last of die van anderen verzachten, nuanceren en verlichten. Zo’n uit het hart en uit het hoofd ontsproten taal, die via toetsenbord en digitale snelweg de moraal van een verhaal weet te omschrijven. Zo’n taal ontroert…

De tijd glijdt mij, met hoge snelheid, ongemerkt voorbij. Maar ik wil hem kunnen sturen; mijn momenten van geluk oneindig laten zijn of hem versnellen om de narigheid en pijn, precies zoals ik wil, heel kort te laten duren. Ook wil ik vaak wat tijd terug, wat maanden, ook wel jaren om, wat ik ooit heb meegemaakt bewuster te ervaren.…

De blik vooruit, niet al te ver, maar wel met passie, doelgericht wat wensen plannen, en wat mensen, kleine beetjes, vederlicht en toch door een oneindig groot verlangen, vol gewicht. Is het reëel of erg onnozel om nog wat vooruit te denken? ongepast of heel erg pijnlijk om daar aandacht aan te schenken? Ik denk het niet, want toekomst…

Ik schuif en veeg de sneeuw opzij en maak een paadje voor de buren: die ietsje ouder zijn en kwetsbaarder dan wij. Waar is de jeugd, die jong en sterk toch veel meer mans is, voor dit werk? Ik zie veel Ugg’s en App’s passerend , druk mobiel “communicerend” met megagrote zonnebrillen, Louis Vuitton- of krokodillenleren tas die nonchalant…

Ik heb mij altijd tegendraads gevoeld, wanneer op zijig zoete toon en goed bedoeld de "sekteleden" aardig deden, zó hervormd 't geloof beleden en vooral degenen die zich vooraf vroom, maar sterk beriepen op hun onbaatzuchtig werk voor deze kerk. Ik weet dat hele groepen mensen zich niets mooiers kunnen wensen dan te weten dat zij later worden…

De vraag ontstond: "als je mocht kiezen, welk beest zou je dan willen zijn" ? "Het wisselbeest" wist ik direct, dat leek mij onbeschrijflijk fijn. Niet echt verrast door deze keus, maar eerder wat leergierig vroeg men mijn motivatie, want ze waren flink nieuwsgierig naar wat dat beestje kon en deed; had het een vacht of vliezen, wat wisselde…

Het licht van dansende lantaarns maakt rare schimmige figuren op de kille grijze muren van de nacht. Ik hoor en voel het heftig bonken van mijn hart in de spelonken. Ben nieuwsgierig en onrustig; adem zacht. De spanning stijgt; bij elke bocht verdwijnt een licht dat iets beschijnt, bij mij uit zicht en valt het donker ongenadig om mij…

Ik wilde vroeger, toen ik "jong" was, altijd schuilen voor de dood, maar ik kan nu zeggen, 'k heb er goed mee leren leven dat alles eindig is. Het werd plots een gegeven, waardoor het leven mij oneindig veel meer bood. Het kunnen denken, kunnen zeggen dat je klaar bent, dat je de dingen hebt gedaan zoals je 't wilde. Dat je geen spijt hebt…

De zon bemint mijn oogverblindend blanke huid. Haar stralen, zij omarmen en verwarmen mij terwijl een zwoele wind, wanneer zij aan de kust mijn vlammend lichaam vindt, ’t grootste vuur vast blust. De meeuwen heersen schreeuwend over dit verlaten strand, waar kilometers zand worden bedolven door de golven. Aan ’t einde van de verte vinden…