inloggen
voeg je netgedicht toe

Netgedichten

netgedicht (nr. 42.132):

vrijheid

De zon bemint mijn oogverblindend blanke huid.
Haar stralen, zij omarmen en verwarmen mij
terwijl een zwoele wind, wanneer zij aan de kust
mijn vlammend lichaam vindt, ’t grootste vuur vast blust.

De meeuwen heersen schreeuwend over dit verlaten strand,
waar kilometers zand worden bedolven door de golven.
Aan ’t einde van de verte vinden zon en zee elkaar
en zorgen voor het allermooiste schouwspel, waar
ik met immens ontzag naar kan verlangen, dag na dag.

Wanneer dan eindelijk de zon haar gouden stralen
laat verdwalen in de diepten van de zee
om plaats te maken voor de maan,
lantaarn van de nacht,
besef ik dat licht nooit verdwijnt,
en altijd overal verschijnt,
betoverend , weldadig zacht.

De zon, de zee , het strand, de wind:
door mij hartstochtelijk bemind.
Dáár, waar die zon de golven kust,
de wind mijn wildste passie sust,
dáár vind ik vrijheid; voel ik rust.

Schrijver: Zeni, 24 januari 2012


Geplaatst in de categorie: vrijheid

4.0 met 12 stemmen aantal keer bekeken 779

Er zijn 2 reacties op deze inzending:

Naam:
marije hendrikx
Datum:
22 maart 2012
weer 'n juweeltje !
Naam:
Maria Voerman
Datum:
17 maart 2012
Een prachtig gedicht! Heel mooi geschreven!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)