Netgedichten

netgedicht (nr. 42.173):

Lantaarndrager

Het licht van dansende lantaarns
maakt rare schimmige figuren
op de kille grijze muren van de nacht.

Ik hoor en voel het heftig bonken
van mijn hart in de spelonken.
Ben nieuwsgierig en onrustig; adem zacht.

De spanning stijgt; bij elke bocht verdwijnt
een licht dat iets beschijnt, bij mij uit zicht
en valt het donker ongenadig om mij heen.

Ik haast mij verder door de gangen,
‘k lijk door schaduwen gevangen
maar zie een flikkering; ik ben nog niet alleen.

Ik wil de afstand tot het licht snel wat verkleinen
en wil graag weten wat mij door dit donker leidt.
Wie ben jij toch, die zo geruisloos blijft verdwijnen
en haast onzichtbaar in het duister verder schrijdt.

Wanneer ik uitgeput de hoop heb opgegeven
verschijnt een schaduw; zie ik ’n glimp van een gezicht.
Jij bent degene wiens lantaarn was geheven;
die mij verleidde met het schijnsel van zijn licht.

Ik gluur omhoog en vind je ogen in een dromerig gelaat.
Je spreekt geen woord; gebaart mij met je mee te lopen.
Daar is een deur: ik ruik het gras, de warme zon, de dageraad.
Je aarzelt niet en maakt de sloten voor mij open.

Je kijkt me aan en keert dan om; die wereld buiten zoek jij niet;
je hebt gekozen voor de stilte en het duister van de nacht.
‘k zag in jouw ogen geen verleden, noch een hartstocht naar ’t verschiet;
je hebt me betoverd en veroverd en weer veilig thuis gebracht.
-