zandloper

mijn kind, mijn kind, in rafelige vodden
snijd je met een smal, scherp mes
tere, naar liefde geurende jasmijn,
lang voor de ochtend zich opent

je heldere, donkere ogen kijken
maar je vraagt me niets,
je snijdt met dat scherpe, kleine mes
en legt de jasmijn in een rieten korf

Ashamir, met zijn kreupele been,
schreeuwt wat schorre bevelen,
hij zwaait met een kleine zweep
terwijl hij zijn grote onmacht voelt,

want jij kunt nog lopen, rennen, mijn kind,
Ashamir komt niet ver, strompelend
misschien tot de eerste of tweede rij
van jouw zoetgeurende struiken

het onfeilbaar digitaal fototoestel
vereeuwigt jou, mijn kind, met Ashamir,
terwijl hevige schuld, ja schaamte
mij overvalt, want niets,

nee, niets ben ik of beteken ik,
ik bezit niets, laat staan wijsheid,
niets begrijp ik van deze wereld,
terwijl de vogels vliegen,
de zee eeuwig fluistert en god,
ja god, zijn zandloper draait

zandloper

• 1
• 2
• 3
• 4
• 5

3.0 met 25 stemmen 867