Alle inzendingen over grafje

Achter je grafje lopen cru, nog niet begrijpend kinderen met roze haar: engeltjes, bijna uit hun knop gebroken.…

Hier ligt het grafje met de zoden glad. Het is het sluitstuk na een kort ontwaken: een meter aarde om gelijk te maken, wat voor een ogenblik verheffing had tegen een moederarm, niet meer dan dat. En beide armen langs het lichaam slaken en denken, denken: waar moet ik geraken met kinderstoel, commode, wieg en bad?…

Gekend heb ik je niet, gezien heb ik je niet, van je gehoord, dat heb ik wel, en dan beseffen we weer eens temeer, dat het leven zo betrekkelijk is, want zo ben je er, en zo staan we aan je grafje, zo ben je vol in het leven en ineens is dat leven voorbij, nemen we afscheid van een veel te jong mens.…

overleden zusje heeft in de kinderhemel gouden kaarsjes branden voor ieder elk sierlijk prijkt het op hun tafeltje het houdertje in een diamanten kelk zij wacht geduldig op jullie omringd door de beschermengel met het goddelijk Licht met een stralende glimlach vanuit de zachte wolken kijkt zij op haar prachtig versierd grafje…

Ik voel jouw piepklein handje je streelt dan zacht mijn wang zachter als een briesje wind als ik weer naar jou verlang je bent voorgoed verdwenen een grafje heb ik niet geen plek om zacht te wenen nog steeds doet dat verdriet Jouw liefde blijft aanwezig jouw broer gaf ik je naam zo ben je nooit afwezig en blijft je naam bestaan…

Bladeren en kreupelhout dekken het grafje dat hij vormde met zwart zand want - zo vindt mijn kleine kerel- de uit het nest gevallen merel had het koud en hadden wij z’n zusje niet ook met aarde toegedekt toen de dood het jonge leven zwarte vleugels had gegeven ik buig het hoofd diep in verdriet en hoor mijn eigen tranen huilen…

De regen valt Bijna geruisloos maar meedogenloos Op jouw kleine grafje Jij bent een deel van mij Maar zonder jou moet ik verder En ben ik vergeten wie ik was Wat is dat toch? Waarom houden de tranen niet op? Houden ze ooit nog op?…

kleed dat marmer siert geeft het doods grimas een lentekleur het koud witte lijf de valse fleur van bloeiend leven dat welig tiert Haar handen plukken het mossig bed krabbend als verdriet dat wederkeert tot de stenen beer haar leven krenkt Als herinnering haar tranen drenkt in kerven van naam, nog niet verweerd wordt hij op het grafje…

Gare dood ligt over vier uur met de poten ten hemel geheven op tafel Ik voorzie weinig tot geen fatsoen rondom dit gastronomisch grafje (de som van onrust en schijnheiligheid gedeeld door de tijdseenheid nul vermenigvuldigd met de massa van het gevogelte) Tenslotte is God al sinds enkele millennia van zijn taak ontheven door Willekeur…

veilig in de kinderhemel mijn innig geliefd beeldschoon kind op de rug van een schitterende kinderengel zweef jij door het heelal oneindig ver jij koestert de warme zonnestralen klampt je vast aan de lichtende volle maan bewondert een glinsterende ster tot ziens lief babytje mammie houdt zich nu heel sterk het grafje…

ik zit nu bij jouw grafje, boos, verdrietig, eenzaam en met pijn. ik wil weten waar je bent, ik wil bij je zijn. ik zou zo graag je stemmetje willen horen. zo sterk als nooit te voren. ik zou je mooie gezichtje willen zien. en aanraken, als het mogelijk is misschien. ik zou je willen zien spelen. zo vrolijk en zo blij.…

Wel aan zijn wereldwijd postuum record: ruim twintigduizend stenen op één grafje. -------------------------------------------------- Dit gedicht is geschreven naar aanleiding van het doodschieten van een mus bij een poging het wereldrecord vallende dominostenen te verbreken in 2005.…

O 't dood-stil graf, dat nooit weet wat geweest Is 't arm mens-lijf, dat kan zo'n grafje vullen.…

II Daar was een grafje gedolven; De scholieren stonden er rond, En een oude man boog met moeite Nog ene knie naar de grond. Het koele morgenwindje Speelde om zijne haren zacht; Het gele kistje zonk neder; Arm knaapje, wie had dat gedacht!…

Wie zonder zonden is werpe toch de éérste steen, PAPA Ik blijf je grafje trouw bezoeken, je wenste echt geen dure zerk. Je hebt me wel getekend, dikke verlatingsangst, vet troef Nog steeds een tranendal, je wel vergeven hoor.…

Zij enkel had Mops grafje In 't bleekveld niet gezien... Ach, dat was vee leed! veel erger Dan iemand denken kan.…

Moeder weent, de knaapjes spelen, 't Kind ligt in zijn kistje neer, 't Wordt naar grafje heen gedragen, En zijn vader komt niet weer! Nimmer zal hij huiswaarts keren: Gans zijn schip zonk in de vloed! Moeder, moeder, wil niet wenen, 't Kind gaat vader tegemoet. --------------------------------------- uit: Gedichten (1870)…