Alle inzendingen over knisperende

blozende blaadjes knisperen wat verlegen tussen flarden mist…

op het middenpad van de winter vouwt zich een vrome stilte om het knisperen van een blad geen feest druist tegen dit kleine niet-gebeuren knisperen het enige woord dat mag in dit verder zo stille vers…

hoog kleurt geel tussen betonnen muren de onderkant afvallig groen jij waaiert bladeren op knisperende hoogte wervelt kleur in herfstoogsten maar rust dan als de avond valt en het tapijt je eindelijk bevalt mag ik misten in het ochtendgloren zo dat de zon zichzelf weer rood kan kleuren een klein detail ik loop buiten en de mensen…

Ik zeg u dank, hoge platanen Ook dit jaar is het uw tapijt Weer dat verrast en zeer verblijdt Al kan het nat zijn van uw tranen U plengt die samen met de wolken Ontroert mij, raakt mijn weemoed aan Straks humus, zal het blad vergaan Jong groen zal u daarna bevolken De levenskracht die in u schuilt Die zie ik aan met winterogen Ik leef…

ik vrij je neer op een bed van knisperend blad -jouw wens is warm en naakt- ik voel het aan leef met je mee en ga dezelfde weg je kwinkeleert herfst in niet frigide als je zacht bent aangeraakt…

Net als dat gezellig knisperende schelpenpad; dat onbestemd meeneemt, en slingerend naar de zee door de zon wordt verblind.…

blootsvoets dwalend door het bos de gevallen herfstbladeren knisperen onder haar voeten haar haren wat verward gaat ze op bezoek bij haar stil geheim haar liefde in een notendop…

Hout wordt gestapeld de vonk wordt gelegd het knisperen gaat over naar knetteren vonken vliegen hoog geur wordt verspreid angst voor vuur het verbranden van wat eens leefde...…

er is te veel in mij dat je niet meenam terug in aarde boven verzonken zerken langs knisperend grindpad schenkt de maan hoofdschuddend haar licht uit over marmerwit en zwart graniet dat het niet je graf is als ik wegloop…

De zon glinstert kristallen in een wit kleed ze vormen een ander beeld over de vertrouwde contouren een nieuwe jas vlak voor de lente voetstappen knisperen en mijn adem dampt toch nog winter in ons kikkerland!…

Sneeuw valt uit een loodgrijze hemel vlokken knisperen bedekken wat is geweest joelende kinderstemmen overstemmen pijn verbergen een zoet verlangen voetsporen op een maagdelijk tapijt trekken een nieuw begin…

Op het blauwgroen geribbelde meer dobberen de watervogels over mijn weerspiegelde gestalte; geel riet wuift naar de schittering van knisperende zilveren belletjes: dag golven, dag watermuziek, dag natte -tenen -dag, dag!…

Een blad valt met een plofje, nee, licht knisperend, net niet ritselend, een verlegen landing op de buik van de brink, die blinkt van bladeren, nee, die ingetogen glanst in plooien en stroken rond een donkere navel.…

een halve bol met touwtjes en daaraan wolken waaronder witte koeien grazen nee, nippen als met champagne van het gras voorzichtig strekte god zich hier uit voordat hij als een herfstblaadje verfrommeld werd en knisperend verdween de hemel is niet boven…

mijn oor op het woordenboek geluisterd of de woorden eenzaam zouden zijn of juist niet zo dichtgeslagen op elkaar dacht even een knisperen te horen en een zacht en regelmatig kloppen waarop de woorden zouden dansen vanzelfsprekend dicht op elkaar…

Zoals zij in de lente met fris groen de winter wegwuift en een nieuw seizoen met loof en bloesemblaadjes welkom heet, zo spreidt zij nu, om ieder te begroeten, een knisperend tapijt voor onze voeten.…

Daar veinst een geluid Knisperend door het oor Het kruipt onder de huid Totdat ik bevroor Haar schoonheid zo limitieus Haar lach onbedeusd Keek zij mij aan Bevroren, Betoverd In een enkele knal Vermaakt tot kristal Totdat Uiteengespat Het is dat ik Haar bemin.. De IJskoningin…

bijtend, ijl, knisperen in regenboogstralen, Winter.…

onder een gele deken met een groene rand onder een blauwe hemel met een oranje band knisperen de aren opent zich het korte kaf springen volle korrels op het nieuwe leven af met wat vocht met wat zon op de grond waar het begon…

Genadeloos knisperen scheermesjes hier aan de wal.…

najaar heeft zijn verlangens in ontmoeting van scheppende winter sneeuwkoningin verheft zich boven einder wiegend in een creatieve tred ze speelt haar spel in schepping van rust haar dans beoefend ze in de knisperende kosmos van dreinende druilerige druppels geanimeerd glooiend over winterse weiden…

Bladeren knisperen lispelen waarheden gedachtenloos Sssst, luister stil Deze troon op de heuvelrug wijsgeer van het leven fluistert ons bestaan ze deelt haar essentie in stilte voor heel even waarna wij afdalen met onze verhalen voortgaan…

‘Waarom doe jij toch zo gek,’ zijn gezicht gaat nors verscholen achter knisperend papier, trillend kinnetje, tranen in een kier. De deur slaat dicht. Een harde knal Zijn verdriet uit zicht.…

Wij stappen voort over het strand, over stroompjes en knisperende schelpjes, een snelvervagend spoor achterlatend.…

De merel is weer veruit favoriet Bij de verkiezing van natuurgeluiden De blinde vink had weinig te beduiden Ik miste ook de Twitter en de tweet Het allermooist klinkt in de ochtendkilte Toch knisperend en tintelend ..de stilte. Het radioprogramma Vroege Vogels heeft vandaag de Jaarlijkse top 40 van natuurgeluiden bekend gemaakt.…

in een voorwoord van nadagen in vloeiend, sprankelend water knisperend taalloze letters op ongeschreven blad de glinstering van oprechtheid of diepte van kleinigheden gebeeldhouwd dromen, zowel ongeletterd vergeten, het onthouden van een dag, als een zinderende ruggengraat, meegevoerd in een bries, in de bijziende verte denkbeeldig…

Het knisperend grind op de paden draagt geruisloos de stilte voort waar bomen de graven omarmen rust zacht, klinkt als draaglijk woord lief dwarrelen de eikenblaadjes als warme deken over de dood ik hoorde jouw stem in een leeuwerik toen ik heel even mijn ogen sloot…

Op papier, knisperend verlangen verloren nachten sluimergedachten.…

plein omzomen valt de sneeuw nog onverwachts op de wandelaars teruggekomen van een lange reis door de nacht Misschien zijn zij engelen trillingen van geluid en licht kijken zij naar wat een mens is hoe of zij het heeft volbracht Bij een brug zoekt een Heilssoldate naar wie beschutting nodig heeft waarschuwt voor de Dame van IJs Zij komt knisperend…

In de zweefstoel wegebbend onder de zon of ik jou bewegen kon even maar mijn lust te snoeien welke jouw profiel omlijnde en mijn hart bevolkte jij ontpopte haastig boven het laatste knisperend blad als flits in ons verfijnde krokussend op jouw lippen voelde warmer dan het was beneveld op het natte gras.…