Alle inzendingen over mimiek

zij kende de wegen kon ze in haar ogen lezen zag in haar mimiek hoe diep de paniek had toegeslagen chaos kleurde rood tot ver in haar hals woorden kregen geen kans om tot klank te komen bleven steken in niet weten hoe emoties te vertalen zijn komend uit een verre onuitspreekbare pijn jij hebt haar zachtjes bij de hand genomen om…

medelijwekkend mimiek en huichelarij prachtig toneelstuk!…

zijn woorden passioneerden niet meer kwamen als warme verstikkende dekens uit de krant mimiek en lichaamstaal waren verdroogd zelfs het vonkje met agressie was gedoofd met passieve euthanasie omdat er geen spirit meer voor handen was nog bewogen zijn lippen met de bekende mimiek we zijn bijna klaar met er stevig aan bezig…

ik heb ooit de karakteristieken van je gezicht kunnen lezen maar waar zijn die markante lijnen vandaag de dag gebleven ik wil je leven zien in het ervaren van emoties liefde en verdriet misschien wat vage sporen geven nog enig zicht op wat er van je huid is gewist gelukkig spreken je ogen tegen met wat jij met je mimiek laat…

het ene lijf is zeker het andere niet al zou je verbouwen gelaatstrekken vouwen verrassend de gewetensstalen van alledaagse vragen mimiek vertelt het eigen bescheid van zacht tot fel en mijn ogen blijven eten elk toegift op het vlees ze vreten de complete getoonde persoon uitgesproken of bedeesd maar verre van gewoon…

Hij bespeelt het publiek met een grap en mimiek of hij speelt viool of een fluit. Maar hij beeldt met zo'n pose zoals hij die heeft gekozen de mens ten voeten uit…

ik zou graag een gedicht schrijven zonder woorden, als muziek zonder akkoorden en een baspartij dan leg ik mijn pen terzij met bombarie en mimiek om even later over te drijven…

Mijn hond is ziek Dat zie je aan zijn mimiek kuchen woelen blaffen niemand mag mijn hondje straffen help! Mijn hond gedraagt zich als een freak…

ze klikten kordaat op hoge pootjes ging zij haar eigen weg onverwacht stopte ze draaide zich om wuifde haar laatste emoties pal in de zon ontging mij haar sprekende mimiek ik zag slechts de glimp van een gebeeldhouwd gezicht later heb ik haar nog gesproken maar de spoken zijn gebleven wij konden er niet mee leven ieder zijn…

in die ruimte kon verwerkt verdriet zonder pijn langzaam verdwijnen toch overlapten zij elkaar en werden er grenzen gesteld want juist voor emoties waar je maar amper de vinger op kon leggen was uiterste subtiliteit een noodzakelijk eerste vereiste ik voelde de concentratie van jouw meekijkende vingers die de sprekende mimiek…

die mond van Frank de Grave praat en praat maar lijkt, nasynchroniserend, het niet met zichzelf eens te zijn en dan zie ik Jan Pronk dezelfde mimiek links, rechts kat, hond het maakt niet uit…

woorden, ze zweven tonen zich als een stilleven blijven rusten op het achterste van een tong een gesloten wijsheid in het simpelweg zijn verscholen in de mimiek het sprekende in een gezicht enkel is er het geschrevene een alleszeggend gedicht…

je spiegelde in dubbel glas een lach die even met vakantie was de verbazing in je ogen kende een reflectie van bewondering de zon scheen een halo in de golven van je lange blonde haar de stem ontbrak maar uit je mimiek kon ik lezen dat je intens veel om me gaf…

Mijn bedoeling heeft voordat mijn mond het heeft uitgelegd; zich sneller dan het licht met mijn wapens van de mimiek beslecht.…

Wat zal ik straks het meeste aan ze missen Misschien wel Andries Knevel z'n mimiek Want wat betreft het vak journalistiek Was het een potpourri van ergernissen De laatste keer; 'Wat gaat u morgen doen?' Vaak dacht ik: ''Poepen, in een oude schoen!'…

Mimiek en expressiviteit, enorm! De inhoud zichtbaar door haar strakke vorm Ze vlamt en schittert, een magneet, zo prachtig! Ze zweeft ver boven ’t puntje van haar tenen Dan neemt ze fraai de goddelijke benen...…

hij gaf een hand lachte en keek met gezicht zonder ogen sprak een stortvloed van woorden uit een oceaan zonder water gebaarde naar aarde en de stervende zon met mimiek zonder licht samen zijn we gaan lopen dwars op de wind hij blijft spoorloos mijn kind…

ik zag in je lach een glimp van je ziel hemelse schoonheid voorbij de schaduw van leven mimiek componeerde blijdschap uit stukjes geluk je ogen straalden een zomerse zon in uitbundige verhalen op dat gouden moment wist ik dat onze liefde eeuwigheid kent…

In de tijd van de boerderij met beppe aan het raam omringd door groen, kei en wei het jongleren met tast en mimiek rituelen van een warm Kat'lyk daar ontwaarde zij mijn parelig slijm, mijn drebbe mondelinge, ritmische vermaken gelukzalige ledigheid hoor 't jong eens kwaken.…

Zacht zwevend op de malse mozaïek, danst hij een laatste tango met een verbolgen mimiek De inktvlek van zijn verre verleden raakt langzaamaan opgedroogd twijfel verteert het heden Het sfeerlicht vol minachting wanneer hij oprijst en wegvliegt op de vleugels van verwachting Ze staat reeds te wachten…

heb mijn beelden gehakt uit de helling van het leven ze vorm en uitdrukking gegeven in mimiek en gebaar keek naar ze op maar de voetstukken werden al kleiner met oog voor detail werd het gelaat in trekken steeds fijner ik sta in het dal zij kijken me aan hoe moet ik nu verder gaan wil melker 31/12/2010…

Bemusiceerd zo is zijn smile zijn benen elastiek zijn armen zweven je omhoog en menselijk mimiek. Daar ga je dan omhoog, rechts, links en word je ongewild gevederd op een wolkendek buiten jouw ik getild. Geluiden schallen, zacht gefluister. Tranen zelfs. Vanbinnen bruist er alweer geluk.…

ik hoorde de muziek zag haar hand en een stel ogen het gezicht zong met mimiek een woord van mededogen de taal verstond ik niet maar in expressie klonk het ruisen van de zee ging mee aan land dwalend op het strand aan haar kleine hand zij bracht mij thuis in haar lied van delen de wereld kon me niet meer schelen…

jij laat stilte spreken geeft in lichaamstaal de woorden aan met ogen lettergrepen door mimiek kan een gesprek ontstaan jij schoudert onverzettelijkheid recht je rug in afstand nemen open handen altijd klaar om warmte weg te geven je stem is luisteren een dialoog in liefde fluisteren…

hij was geen clown want in zijn woorden klonk het leven als muziek met bloem en bolhoed het gezicht overbelicht zong hij zijn lied de wereld donker in décor de zaal met sterren in de ogen er bloeiden sprookjes uit de handen van de man die heden uit verleden nam zijn mimiek is generatieloos de woorden internationaal mijn troubadour…

ik ben bang voor de stilte die toekijkt bij ons woordloos gesprek oordeelt over mimiek en gebaar argumenten weegt in licht of te zwaar ooit was er de hand die reikte en een verlossende blik op beider gezicht maar er is enkel ruis en venijnig gesis op de golflengte van stemmen die geen enkele overeenkomst kan brengen over…

het rimpeltje was zo strak dat de lach nog niet geboren was een lichte lijn in de verfijnde mimiek van zachte babyhuid als licht en schaduw strijden neemt donzigheid de lach in contrast nog zijn de patronen niet geijkt is nauwelijks duidelijk op wie de jonggeborene lijkt pas als het hart de basis wordt voor de volle lach…

"Hoe overrompelend zinnen verduisterend harten veroverend is haar charisma hoe zinsbegoochelend rede verblindend handen uitnodigend haar welvende huid charmant haar mimiek elegant, magnifiek de magnetische uitstraling van motoriek!…

ik wist in de mimiek van je gezicht en uit je lach een tikje laatdunkendheid te distilleren het zweemde uit onbekend door even en niet lang genoeg om het goed te kunnen duiden licht sceptisch is misschien deel van jouw oordelen van de latente ambivalentie tussen goed en minder nog blijft de lach het mysterie van constante…

een waas van beelden en een mimiek van onbegrip geesten dansen in het rond jij bent gek weet je dat?…