Alle inzendingen over morgenlied

heel zachtjes zo vroeg in de morgen hoorde zij een ochtendconcert vogelkeeltjes jubelden ontroerd hief zij haar hoofd van het kussen waarop nog de contouren van haar natte wangen sporen achterliet lente fluisterde de wind…

Als een violist die met geloken ogen zijn melodie laat suizelen, zo zacht streelt de wind het bedauwde gras. Aardse geuren kruidig gevormd, kronkelen omhoog langs ontluikende bloem omzich te vermengen met lange zilverwitte zonnestralen, die door de morgen schemer, de dag doet ontwaken.…

Breek aan, gij heerlijk morgenlicht, En kleur de grauwe dalen! Een glimlach van Gods aangezicht Verkwikt ons in uw stralen. Gij komt: de nevels rollen op, En als het bloempje uit zijn knop, Zo breekt met nieuwe luister Het Leven uit het duister. Toch is er nog een Beter Licht Dan van de schoonste morgen, Dat nooit meer voor de avond zwicht…

U begroet ons morgenlied. Wat zou ooit ons hart bewegen, Deed Uw grote liefde 't niet? Wat wij hebben, wat wij zijn, Daaglijks brood en zonneschijn, Minnende ouders, ziel en leven, Alles hebt Gij ons gegeven!…

Het eerste licht is aan de kim verschenen de rust van deze nacht, het heeft mij wel gedaan en weldra siert het zonnelicht een nieuwe dag waarop wij ons verheugden van samen zijn en op de wolken staan tot de avond valt en stilte van de nacht ons weer omsluit, waarin wij dromend rusten totdat het licht weer aan de kim ontluikt.…

ik ontwaak en wrijf de slaap uit mijn ogen open het venster en kijk in het prille ochtendblauw dat het gebloemd kruid bevochtigd zie hoe de parelmoeren druppels in de tere rozen kruipen versmelten met elkaar luistrend naar het vroege vogellied hooglied dat de dag licht vrolijk maakt afscheid neemt van droef en moe…

men kruisigt, telt niet meer, een naadloos kleed verscheur je niet, wie hier gelooft, vergeet het niet: hier sterft Die heel het leven heelt, zijn Geest in Vaders hand beveelt, een tempelwonder dat geschiedt, wie hier belijdt, vergeet het niet: bij breekbaar brood en rode wijn, waar zondaars stil gezeten zijn: uit donk're nacht klinkt morgenlied…

sterk te staan het gekozen pad maakt het overbodig de verlaten wegen, de ontbladerde laan ik ga ze zwijgzaam door de avondnevel langs menig onttroonde achtergevel Het bladgoud van mijn levensdagen ligt versplinterd onder het bladtapijt de koningsmantel is nu afgedragen gesloopt de kathedraal van uitbundigheid verdwaalde flarden van een morgenlied…

Morgenlied. O, Heer, zij staan op en zijn mijn haters, men zegt:‘Niemand helpt, het zijn mooi praters!’ Ik weet beter en heb U tot mijn schild, U heft mijn hoofd; U heeft mijn eer gewild! U riep mij vanaf Uw Heilige Berg; ‘Ik heb je stem gehoord, het is heel erg!…

Geen leeuwrik orgelt er een morgenlied; op loden vleuglen schijnt de stilt te hangen; slechts in de verte ruist de zee haar zangen...…

Ik dacht dat ik geboren was voor verdriet -- en nu ben ik opeens een lied aan 't worden, fluisterend door het ijle morgenriet nu smelt ik weg, en voel mij openstromen naar alle verten van de horizon, en ik weet niet meer waar mijn loop begon. de schaduwen van blinkend witte wolken bespelen mij en overzeilen mij; en scholen zilvren vissen…