Alle inzendingen over natuurgedicht

. -------------------------------------------------- uit: 'Natuurgedichten en andere' (1970)…

zou het kunnen dat ik een treurwilg ben aan de rand van een rivier waarin ik mijn armen kan laten rusten alsof regen aan het eind van het water begrijpt dat de vlinder die erop drijft een natuurgedicht is met open grenzen…

--------------------------------------------- 'Natuurgedichten en andere', 1970.…

------------------------------------------ uit: 'Natuurgedichten en andere', 1970.…

. ----------------------------------------- uit: ' Natuurgedichten en andere', 1970.…

Als ik aan een natuurgedicht denk worden mijn oogleden loodzwaar. Overweeg ik een stilleven dan bekruipt mij de angst bekneld te raken tussen een dode fazant en een tinnen schaal. Pisbakken, dansende letters, fietswielen, uitgerangeerde flessenrekken – kijk eens wat Marcel Duchamp uit zijn dokterstas haalt.…

de kamperfoelie slingert, de helft al bijna van het imkerwerk…

groen nog klom ze op de muur bladstil was het toen ze erover viel…

Ik zie de heide en ben net klaar met mijn natuurgedicht. Een schaars geklede schoonheid komt in zicht. Met gratie gaat ze zitten aan m'n zijde. Ze zwijgt. Ik hunker naar contact met haar en twijfel, doch besluit het maar te wagen om luid het nieuwe versje voor te dragen en dan te wachten op d'r commentaar.…

in het stromende lentewater ademt een florerende dichtzang over maagdelijke lelies zilverblank waardig dat nog "onaangeraakt" is gebleven ik zie verwonderd hoe vogels vlak langs het watervlak luchten woorden ontkiemen gepenseeld aan een bewegende hartslag een natuurgedicht het geluk begroet me met dagdromen herbergt buigzame woorden…

. ------------------------------------------ uit: 'Natuurgedichten en andere', 1970.…

De scepsis langzaam weggestorven en het laatste voorbehoud met de spotvogels vertrokken naar het heidense Zuiden wordt het tijd om te gaan sneeuwen, eerst langzaam, daarna dichter, tot alles blanco is en onverlicht, je reinste Middeleeuwen. Mooi zo, dan nu maar eens een zwerver aan laten kloppen. Volluk! Hongur! Het licht in de boerderij…

De scepsis is langzaam weggestorven en het laatste voorbehoud met de spotvogels vertrokken naar het heidense Zuiden wordt het langzaam tijd om te gaan sneeuwen, eerst langzaam, daarna dichter, tot alles blanco is en onverlicht, je reinste Middeleeuwen. Mooi zo, dan nu maar eens een zwerver aan laten kloppen. Volluk! Hongur! Het licht in…

Gezelle, Gezelle, ik zeg dank u welle: voor uw rijm van gewas volop roem. Zo'n strofe vol fleur - zo natuurlijk Gezelle strooi ik, bij uw beeld, bloem na bloem…

'hier staat wat moois in 't bos! daar op dat stukje mos: rood, en dan wit gestipt, zie je dat, vriend?' 'ja wat een schoonheid, dat dwergenvolkhuizeke heeft toch wel ruimschoots zijn sporen verdiend'…

Dwars door het wilde landschap de paden langs een streep - en langs de hele route houdt dat ons in de greep De weg is uitgestippeld... veel moois doen wij zo aan, toch zou ik heel wat liever het rechte pad afgaan En drinken van de zoeten die daar te schenken staan, er proeven van hun vrijheid zonder daar schuil te gaan En fluiten…

Genietend van Hollands vergezichten Die o, zo hersenschonende verre velden Steeds weer wisselende natuurgedichten Die me van rust en stilte en zo vertellen Reizend met de trein naar het volgend oord Wisselt het raam in een lijst vol nieuw geluk Echter, vaak wordt mijn ogenblik ruw verstoord En mijn waasdromig denken slaat schervend stuk…