Alle inzendingen over onteigening

Aan de rafelranden van Nederland Waar steeds meer onvree heerst En steeds minder verdraagzaamheid, Bij hen die al generaties lang Hun boerenplaats bestieren in Innerlijke tevredenheid, Wordt het zicht steeds scherper Op een uitzichtloos bestaan, Waar land dat eeuwenlang hen Toebehoorde langzaamaan wordt Afgepakt - onteigend heet…

de rover zegt het pleit is beslecht komt laten wij haar vangen tranen moeten opgevangen in de perkamenten plooien van haar huid met elkaar gezind spinnenwebbend negerend het Betlehemkind haar huis schiet deze toren van onteigenen en schijn in gruis zoenende de engel uit Davids huis…

Speer van de horizon die de zee en de lucht doorboort ochtendzoenen op mijn borsten als opkomende zonnen door alle wateren zul jij komen alle oerwouden op alle wegen in elke droom die ik me niet meer herinner je handen die zichzelf onteigenen en je lichaam dat zich stort in de gewonde herfst Ochtendstralen verwarmen de kamer als gouden eekhoorntjes…

terwijl het zonlicht met glasscherven speelt heerst doodse stilte op verlaten wegen huizen zonder buren kraken onder het geweld van onteigening ramen en deuren versplinteren de tijd en waar liters verf teksten braken op muren overwoekert graffiti gevels en straten onkruid groeit tussen stenen en asfalt in het dorp door…

onomstotelijke, proefbare, halfzacht gekookte van een verse aardappel het onherhaalbare van gisteren onhertreedbaar als afgesloten gangen het verdragen van regen en vuur het ontherfsten van naderend afscheid een geest in een fles stoppen, het hek van de dam in de grondverf zetten nergens voor- of tegenstander van zijn een bouwkavel onteigenen…

het woord 'ik' moet een synoniem zijn voor een kopie van mezelf, een ontleding van samen een evenbeeld van een kamer, gevuld met schemer die leegte verdrijft door een kaal aanwezig 'ik' iets dat begint met nauwelijks en eindigt met definitief zo onomkeerbaar als een vuurmond uit palagoniet alsnog breekbaar tijdens het uur van onteigening…

je was me voor het gras groeit zijn tijd zand rust onder stenen niets is vatbaar voor herhaling, bewaring van het enige alle dagen achtereen tussen zon en avond langs vallende sterren woorden uit de mond ontdaan, verenigd in twijfel de omslag van een boek we keren ons tegemoet treffen halverwege stuiten op verzet onteigenen…

In portret - de rimpels om flinterdunne lippen, in gevoel, koperpoets lekkend, de lijst onteigenend tot splinters. Het canvas klampt zich vast aan mij. Een jonge god in kolos verankerd, versmachtend satijn - ik ben de wereld, gevangen in de ontberingen van dit schilderij.…

gister gehoord in het café - hier aan de overkant - het zijn drie hippe mannen In drie zwarte pakken Ze zetten gedichten lachend in een queue en handelen dan volgens de leer van montesquieu: de eerste zegt ja of nee de tweede die maakt cappuccino de derde is de beul en dat noemt zich “trio politico” de liefste gedichten houden…

Ik sta ingeschreven voor onteigening maar weet niet of verhoord gebed mij past. ----------------------------------------------- uit: 'Bekentenissen van de pseudomaan', 2001.…

Ik ben niet van het landje pik zoals de VOC-Hollanders en de boze Nederlanders na de 2e wereldoorlog Die delen van aangrenzend Duitsland Nederlands wilde verklaren de bewoners wilde deporteren en de Nederlandse Taal invoeren Ik ben van de landaanwinning het liefst op een natuurlijke manier zoals de platen en eilanden in onze zo bedreigde…

anderen zonder paal en perk te slaan over geloof hoop en liefde gelijk de kleur van herkomst geeft vrijheid zonder grenzen vriend of partner mogen zijn van de mens om wie jij geeft zonder naar verschil te kijken wat in kunne ons ook varieert brengt vrijheid vol van liefde zonder hinder van beperking een mening opvatten mogen die niemand onteigenen…