Alle inzendingen over ontplooiïng

Aan de Kastanje Hunkeren bruine knoppen naar hun ontplooiing…

Uit het niets ontspringt de ontplooiende Lente. Ontluikt stilzwijgend.…

stoeiend en bloeiend in de wei aan de hemel de kroon op je werk erbij je passie: te tooien rijmt met al wat je staat te ontplooien…

Ik draag jou in mij als de dooier in het ei: jouw liefde zal mij omgekeerd ontplooien in een mei en laten kuiken. Op de verpakking staat: voor altijd houdbaar maar moet nog ontluiken als bloem.…

haar lichaam nog een roerloos glooiend landschap vaag en zacht ontplooiend in het binnensijpelend licht zoals zij zich stilaan ontvouwt haar contouren krijgt mij zo nabij mij zo vertrouwd…

het eeuwig dilemma is innerlijk uiten haalbare kaart kan ik verstouwen wantrouwen en onbegrip eenzaamheid met stip of is er pas leven wanneer ik ontplooi en gedij durf ik het aan die stap aan te gaan te zijn wie ik ben en ik als enige ken…

wanneer de langgerekte reeds herfstig uitziende velden zich plots in een laatste bloei zo mooi ontplooien kan ik niet anders dan me overgeven aan het gele dat me zo intens omgeeft ik me warm weet gestreeld…

zag de dag in licht ontplooien je roodborstte zo klein hiphopte in maat op het vroege ochtendlied van vele vreemde vogels je danste zonder toon te zien en toch voor mij de kleuren van ons leven…

en ooit zal mooi ontplooien.…

Je mag een kind niet in het diepe gooien Het schrikt, probeert zich aan je vast te klemmen Omdat het in zijn eentje niet kan zwemmen De school moet dus die vaardigheid ontplooien De vissen hebben het al aanbevolen Dat je het beste zwemmen kunt in scholen…

dan zal het kind in mij met zelfrespect zich durven tooien om zo de weg te gaan waar 't zich in vrijheid kan ontplooien…

Vrede zou zich mogen verbreiden en verspreiden als het strooigoed van Sint Nicolaas je zou het mogen rondstrooien zodat hart en geest zouden ontdooien en waar eens oorlog was en heerste zou dan vrede eindelijk zich kunnen ontplooien.…

wil iets kleins iets kleins schrijven voor jou je pegelde vandaag in strakke winterzon mijn warmte kon je niet ontdooien toch zag ik op het balkon de eerste groene puntjes zich ontplooien iets kleins mag dat de eerste lentebode voor ons zijn…

Jij wilde toch zo graag echt wat Betekenen En je talenten hier bij ons Ontplooien Fun hebben om je grappen rond te strooien? Dan moet je nu bij ons bedrijf gaan tekenen. Jij wilt maatschappelijk goed bezig zijn…? Begin dan maar eens in het magazijn!…

Nog slechts een moment van aarzeling, voorzichtigheid, maar dan ontplooiend een wonder tot in eeuwigheid.…

Welk mens kan zich ontplooien zonder vrijheid? Wie wil er een tiran in zijn nabijheid? Bedriegend en bedreigend is zo’n buur, die loopt te schermen met zijn ‘vredesmacht’, terwijl het volk alleen naar vrede smacht.…

Laat wat eens is geweest een mooie herinnering zijn, ontplooi je gevoel durf weer te dromen in een toekomst van nu en morgen.…

Ga in je creativiteit de uitdagingen aan fluistert de wind doe als een Maya krijger volg het gevoel van de maan-schorpioen- maand dat wat in je hart groeit is ontplooiing van je zelve de integriteit van je gevoel vandaag is je verborgen kracht bron: Pan Holland…

ben gegroeid te midden van opschietend kruid moest de hoogte in tegen verstikken mijn bloei bleef uit jij bloemde apart met lenteweelde een lach in open hart door jou kon ik mijn kleur ontplooien geurend in ons samenzijn beiden in de zon niet meer om en om jij bent mijn valentijn…

ik draad een armpje hoog haar lach lijkt nog bevroren vierkant toch de vingers van het handje in een welkomsboog daar gaat de duim in warm ontdooien rood de lippen in toegankelijk ontplooien dit zijn geen marionetten of juist wel jij trekt aan de touwtjes en toch speel ik mijn spel…

Heel licht en geduldig, met enkel het doel van ontplooiing en groei in gedachten. ‘Hoop’ is dat wezen van dons dat verwarmt wanneer kou ons bevangt. Met zijn zachte gepiep en zijn kloppende hartje ontdooit hij de angst zonder klacht, zonder claim Louter licht en geduldig, met enkel het doel van ontplooiing en groei in gedachten.…

heb ingezoomd op je lach van zacht naar volle kracht in aanzet tot ontplooien laat je iedereen ontdooien straalt met ogen maakt affiniteit met blijheid in ons hart in delen open je de geest met charmante vrolijkheid deze foto geeft een stukje van jouw hemel prijs…

iets kleins de roos wil ik je geven je bladerde in groen knopte op diverse tijden maar bloeide nooit voluit ik koester je met warme handen en voel dat jij ooit opengaat de kleur heb ik gezien nog voor het eindelijk ontplooien en weet jij bent de wereld waard…

je werpt je blikken onverhoeds, huid en klieren trekken samen om groter te ontplooien ik wil me op je gooien om met jou het feest te vieren van het verboden vlees onthutst voel ik mijn lust die groter is dan werd voorzien in veel te nauwe broeken hoe kom ik aan mijn trekken als de spanning hem voortijdig zal doen lekken…

poëzie wil ontplooiing het wil expansie het klampt vast in pientere puberschoenen in losse klanken raakt het niet uit de maat het verfrist zich in de muze van warme omarming in bronnen van droombeelden zo valt ze in de zachte schemering dalend achter de horizon iedere dag in verandering als een stroompje in beweging…

weer sneeuwt het in bevroren geesten de klaarheid van de maan heeft afgedaan bedekkend wit effent de streken waar cultuur de bakens uit heeft staan je winterslaapt in hart en nieren freewheelt door de dagen heen maar als gedachten gaan ontdooien zal lente zich na sneeuwruim gaan ontplooien…

ik heb het intens zwarte van schaduw ervaren waar nacht en dood het donkerste bloed uit de levensgoot vergaren schemer nog bevroren is omdat eerst licht moet ontdooien voordat schaduw zich kan ontplooien daar op het einde der tijden voel ik het heftige strijden tussen bestaan en roemloos ten onder gaan…

dag jij het donker is voorbij de rozen zijn vanmorgen ontloken ze kleuren zo rood ze geuren zo zomersgroot regendruppels parelen zich op het ontplooiende blad de zon, ze schrijft weerkaatsende verlangens een spiegelwandjeshart glanzend op het meer het beeld van bekoring raakt het diepgewortelde je bent me hierin zo wonderbaarlijk…

nat bewogen de luxe transparante gordijnen in de hybride ruimte tussen nevel en mist waar stilte gekist lijkt te zijn omdat er druppels memoriam met afwaterende geluiden stromend afscheid namen zoals ook het grijs van het moeizaam tot ontplooiing komend ochtendlicht dat al door zon vaal werd uitgelicht…

In de toekomst ligt de tijd verborgen ongedacht en ongezien met kleine of met grote zorgen een helpende hand misschien De natuur kan zich ontplooien zonder tijd geen rol voor de klok dat is het mooie Voor ons ligt een zee van tijd die wij met ons schip bevaren neem als bagage wat hartelijkheid deel het uit en niet te lang bewaren…