Alle inzendingen over osmose

. -------------------------------------------- uit 'Osmose'…

* Voor Thomas * Elke druppel draagt zijn glinstering als een vloeibaar kleed der naaktheid De kille winterzon glijdt als een oogopslag over een koortsige Aarde die eens het droesem dronk uit de diepzee van haar verleden Haar huid ligt gevroren, bedekt onder een zware adem van ijs Ze slaapt haar roes uit in een bed van kristallen…

Ik zag haar bij de bron duizend schonen in het gras oase in bloesem en groen leek het precies zoals het was water, satijnen waterplas gedronken liefde zoveel dat kon, verdroogd, verdronken in de woestijn, reeds verloren, voordat je het verlaten moest, tranen getemd in een ander gezicht, om te zien, je bestemming in een osmose van licht…

Totdat je die weg verlaten moest, dauw gedempt op aangeboren spiegels van de ziel, het was een nieuw gezicht te zien, een schoonheid die geen twijfel overliet van kwetsbaarheid, de beeltenis van een aarzelende osmose, wat stromen ging in een gedicht, een vrij gebied onttrokken aan de strijd, ongeremd waarmee je uiteindelijke schaduwen…

Het duurt nog maar even en de hemel kleurt honinggoud. Hoe groter de afstand, hoe meer aan het onbekende is toevertrouwd. Waar wegen scheiden zweet het water in druppels door de wand. Water, dat alleen terloops lijkt te willen wijken. Al zwetend verdrijft het droogte naar de uiterste rand. Wat onder druk waterdicht blijft, moet nog…

water proeft zich aan, dringt tussendoor tot verdrongen ruimte naar volstrekt vergeten, volmaakte droogte tot dorst zich aandient, borden vol honger zich ledigen boven verzadigd vlees in uiteindelijk gemoed als fragmenten zich rapen, zich schudden tot vloeibare scherven zijn geplengd te elfder ure, onvoltooid…

transparant als glas, liefde gedronken zoveel dat kon, uit water, satijnen spiegelplas, toen zonder kleur, verdroogd, verdronken in woestijnen, de tijd verloren, voordat je het verlaten moest, tranen gedempt op geboren spiegels van de ziel, was een nieuw gezicht te zien, een beeltenis die geen twijfel overlaat, kwetsbaarheid, aarzelende osmose…

Jij bent nu kundig bijgezet in het pantheon der goden, al wat rest is eeuwigheid, osmose blijft verboden.…

creëren we osmose in een prisma van mogelijkheden Als een levend palet bewegen wij ons voort naar verder gelegen leven Van uit de Ziel der dingen ademen we kosmische symbiose…

Glad dit blad, wit. Nat git spat, klit. Tart drift, zwart gift, hard schrift. -------------------- uit: 'Rebis', 1989.…

gedempte dauwdruppels, beleving in het perspectief van ons tijdsverschil, beeltenissen die geen twijfel overlieten, osmose van kwetsbaarheid, een weg die zichzelf verder droomde in een gedicht in de matrix van de ziel. Liefde is kristal, het prisma breekt het licht en vervalt tot breekbare kleuren. Vergilius…

Zal ik mijn hout met mededogen, tot vuurvonken hakken, tot op een winteravond, zal ik gloeien in jouw warme haard, hartverwarmend zul je nestelen, tevreden in mijn diepe stoel, je voeten warmen aan mijn onverteerde as, waarin je mijn visioenen las, is het heerlijk niets te hebben en niets te willen, samen te verwaaien in osmose van…

Sluit de luiken, bijt in ‘t stof Waar de wil schuurt in osmose oogt het glanzend weten dof Elke toedracht is onzeker in dit avontuurlijk ‘feest’ Donkere nachten kruipen bleker over een daglichtschuwe geest Nu die tomeloze veelvraat energie en gift verspilt - zo ’t geweten dieper knaagt reikt de winterkou zijn deken met een vorstelijk…