Netgedichten

netgedicht (nr. 34.300):

Spiegelplas

Ik zag je bij de levensbron
duizend schonen in het gras
oceanen bloesems, luikend groen
fragiel, transparant als glas,
liefde gedronken zoveel dat kon,
uit water, satijnen spiegelplas,
toen zonder kleur, verdroogd,
verdronken in woestijnen, de
tijd verloren, voordat je het
verlaten moest, tranen gedempt
op geboren spiegels van de ziel,
was een nieuw gezicht te zien, een
beeltenis die geen twijfel overlaat,
kwetsbaarheid, aarzelende osmose
wat vrij ging stromen in een dicht
ontleent aan strijd, ongeremd als
duister uiteindelijk in licht overgaat.

Amore vitrea est: tum cum splendet frangitur
Liefde is als glas, als het schittert, is het breekbaar.

Virgilius