Alle inzendingen over overgave verweer

Het verweer is murw, de onbreekbare spiegel gluurt al om de hoek...…

zachtjes beroer jij mijn gezicht diep kijkend in mijn ogen lief en ingetogen opborrelend een muze een gedicht jouw handen dalen zachtjes neer raken vingertopvluchtig mijn borsten naar liefde dorsten totale overgave geen verweer…

De poort van de stad gesloten wapens op scherp kleuren vervagen in zwart en wit angst voor overgave regeert negeert de schoonheid van kwetsbaarheid zoals een vlinder die ontpopt maar het bloed, het bloed verliest zijn vuur nooit spreid je vleugels en vlieg, vlieg dwars door het verweer…

het hoofd tot overgave…

er is het onderhuids verraad dat elk verweer aan stukken slaat mijn verweer -- het geweer op mijzelf gericht de eigen klap in het eigen gezicht de opgebroken straat het huis dat aan het water staat herinnering aan het foetes-zijn: de deur intrappen met ogen dicht en reeds het bankroet van de laatste snik de laatste adem het laatste gedicht…

enkel een verzameling woorden als verweer verdwaal ik soms in wat ik schrijven wil welk bewijs zoek ik in welke vraag het is allemaal onwerkelijk omdat toch niemand antwoorden wil…

het onderschatte fenomeen wrok schiet lukraak zijn pijlen af raakt mijn hoofd het venijnige gif dringt door tot in de kleinste hersencellen doordrenkt de positieve impulsen verlamt goede bedoelingen sterkt kwade gedachten werpt begrip en invoelingsvermogen verre van mij de erosie van de toekomst start als de geblakerde resten van het gemankeerde…

Hij hield op haar verzoek z'n handen thuis en stak daarom geen vinger naar d'r uit, alleen z'n tong. De buurman van de bruid bezorgde haar genoegen in d'r kruis. De kerel had succes met zijn avance. Z'n buurvrouw heeft aan hem z'n dank betoond en mondeling met daadkracht hem beloond. Hoe vrolijk kon-ie na d'r pijpen dansen! Na lusten, bij…

ik tel je haren één voor één leg er wat opzij voor wanneer de nood aan de man is al laat ik dat nooit gebeuren gelijk een leeuwin bevecht ik alle zeeën waarin de monsters zich bevinden…

In de schemering Is er een fluisteren: Lieveling, lieveling! De hemelen duisteren, Maar klaar glanst hopen en herinnering: Lieveling, lieveling ! Kom in de schemering. Handen zullen teer strelen, En aan uw oor de hele Hele stille fluistering: Lieveling, lieveling! En aan mijn wang uw hoofd gevleid. Om mij de warme zaligheid…

Als de donkerte zich op rukt tot aan de ramen en deuren van mijn huis, dan haal ik mijn kracht uit de luwte van het Morgenlicht.…

O, dit geluk bij u te zijn En al ’t andre te vergeten. Alleen te leven van het weten: En ik ben de uwe en gij zijt mijn! En geen verdriet of wensen meer; Een vreê, waaruit men niet kan dwalen; Een rustig hoorloos ademhalen In zuivre keer en tegenkeer. En oog ziet diep in anders oog Al werelds bonte wisselingen Vergaan in wijde lichte…

Zó gezwind kan nooit een vogel vliegen, Als hij stort door alle heemlen heen. Maar hij voelt zijn vallen als een wiegen En de sferen rimpelen alleen. En het is in 't weerlichtsnel verschijnen Van de dingen, of hij stille stond. Even glanzen zij en zij verdwijnen, Als de glimlach om zijn zachte mond. En de werelden, die langs hem rollen,…

Het is een blijde dag: het wit Der sneeuw is door geen voet gekrookt. De zonneschijn is zuiver goud. De luchten staan van kristallijn. De wind, die door de bomen strookt, Rooft heel hun schat van tintlend rijm. En als een vorst, die door de straten rijdt, Strooit hij juwelen achteloos en wijd en zijd. Het is een blijde dag: wij twee Gaan…

jouw lippen beroeren mijn mond zo zacht zo intens compleet afgerond zinderingen komen door lichaam en geest ik verdwijn van de wereld ik ben er geweest! Metske,2016…

Komt ge zo laat tot mij? de dauw Der nacht dampt uit uw donkre kleren. Wilt ge den jammer van dit uur vermeêren, Dat bitter is van wroeging en berouw? Ik ben om u de woeste weg gegaan, Door wildernis en doornige valleien. Ik hoorde u, hopeloos, om deernis schreien ... Laat ge mij voor gesloten deuren staan?" 'k Vermoedde uw…

Je tranen tranen tranen een waterval van overgave; je gutsend offer smelt de stenen van mijn wrok. Je bloedend bloeien ontluikt herfstgeuren van vast vertrouwen dat niet wijken zal voor snijdende kou; en koesterend kalm breek je de doornen van mijn verweer.…

Overgave aan het Leven Betekent ook: Overgave aan de pijn Die er tragischer wijs Bij hoort En gelukkiger wijs Weer wegvloeit…

De zee is onweerstaanbaar, ik schop mijn schoenen uit; ontdoe mij van mijn kleren bij bruisend stormgeluid. De drang is onbedwingbaar, naar zee die ik bemin; geen koude kan mij weren, ik ren de branding in. Het treffen onontkoombaar, ik gooi me in de strijd; reeds word ik weggezogen, zodat ik onderglijd. De golven onverslaanbaar,…

Onderga dit heksenuur: overtreed jezelf, speel met vuur dat lichter maakt en duister; duik onder en daal af, betreed de cirkel van innerlijk gefluister; gebruik je adem, ontstijg dit aards bestaan en verken je diepste oorden, ontsteek een kaars en breng een stilte-offer aan mijn woorden.…

ik, dwalende, met bijna gesloten ogen half ziende over haar kwetsbaar lijf heeft zij, ontegenzeglijk mij opgezogen in haar overgebleven zijn, omkleed met blanke, gelaagde togen Sanfte Hingabe ich, herumirrend mit beinah geschlossenen augen halb sehend, über ihren verletzbaren leib hat sie unweigerlich mich aufgesogen mit ihrem…

door de muziek van het hart, de "ouverture" van de ziel, waarbij zinnesnaren trillen. en ik ver weg kan zien heb ik niet te willen als een draaiend wiel met zoemende tonen en zilverglanzende spaken ga ik door het heelal zonder van mijn plaats te geraken begeleid door schone klanken van een engelen partituur raakt dit het wonderlijke…

de pas ontloken zomer kent al een weelderige bladertooi als een overrijpe puber te vroeg volwassen nu al aangrijpbaar mooi het doet mij even verwarren dit ritme van de natuur zal het lover nu eerder vallen heeft de koude dag nog rust voor een vredig openhaard vuur? och, ik mijmer maar wat, turend achter een raam en het water al…

Als ik weg ga uit dit leven, liefste dan leg ik mijn hand in die van jou Je moet nu weten dat ik alleen dan me kan overgeven aan het onvoorspelbare Op weg naar de eeuwigheid zal ik zo zeker weten dat wij van elkaar geleerd hebben met overgave lief te hebben…

ik hoef de ogen niet meer te sluiten eb en vloed zijn binnen in mij zelfs bewegen zij de dromen en ik, ouder geworden, laat de getijden bescheiden, dat wel, gaandeweg in overgave stromen…

jij komt tot mij in nevelen je ogen dicht, ik laat mijn handen aan de wind het lichaam aan de golven de voeten aan de nacht giet mijn bloed in de rivier zodat het stromen kan ik werp mijn schaduw achter en draag de zon voor mij…

het blad gedragen door de wind tot waar de wind wil ligt het stil wacht…

het is een lange zwarte jas met diepe zakken ik kocht een nieuw huis om in te verblijven mijn handen wilden niet meer wuiven naar zwijgende takken die in het water verder en verder drijven…

de dag rust al ruw op mijn dak in de bevalling van het licht en voor het spreken houdt mijn mond het denken dicht een wiel draait ongevraagd door met verdoofde spaken ze gaan aan mij voorbij zij aan zij in kleurloos waken…

sterven in de nacht of wordt voortdurend in eenzaamheid gebaad ik ben aan mijzelf gebonden in stilte ver van aanwezigheid ook ik raak daar niet aan gewend het blijft hongeren naar geluk dat mij vaak schemerig verraadt ja, ik ben vrij maar iedere keuze is slechts in het ongekende bekend mijn ziel is daarom, denk ik, slechts met overgave…