Alle inzendingen over schimmel

O, waar moet dat nou toch henen Sint heeft een schimmel tussen zijn benen Dat komt, hij is constant aan het rijen Op het dak en op de keien 't Zit van zijn kruis tot aan zijn tenen…

De grote zaal is leeg en in de haard dansen de vlammen Van de bedienden slechts hun verre fluisterstemmen Een ogenblik is alles stil een dood moment in tijd de neus gedrukt in het naar stof riekend trijp van de versleten canapé Naar buiten kijkend in de wintergrijze lucht een sledetocht met paarden over het landgoed van mijn…

Bloedend, kreunend, zonder moed Naar de arts die zorgelijk doet De man kijkt lelijk en vertwijfeld Naar de wonden op Sint zijn lijf Bloed loopt waar het niet mag stromen Blauwe plekken, alles stijf De dokter roept, 'U bent versleten; Wie dit deed verdient veel straf' 'Och' zegt Sint, 'U moest eens weten' 'Help mij eerst maar van mijn schimmel…

Daar in de verte tussen hoge bomen onbereikbaar voor onze dromen het stilstaande witte paard zo sierlijk onbewogen de rug lijkt grauw daar bij de vaart mistig in de wintermorgen we hebben dikwijls overwogen of het een mystieke schim was of een hoefdier met een staart.…

vruchten op de schaal door niemand opgegeten kleden zich in grijs…

het heuvelland in eindeloze glooiing strekt zich tot de einder uit links de ranken waaraan de druiven hangen voor de wijn die de avond van de landheer zal verluchten rechts het graan voor het bier van de knecht die zwaarder vocht behoeft en middenin de witte schimmel in de weide dromend naar de verten hendrik…

Ik oefen in het behoud van de soort streef echter bewust naar de orde van aarde een vruchtbare laag op gestold steen schimmels hebben een naam muteren tot een plaag tot menselijkheid tot heerser over leven maar in de orde van aarde zijn er schimmels… om het behoud van evenwicht…

Een nieuw gevaar zal ons milieu bedreigen En dus hijst Pronk de stormbal weer in top: Bacteriën en schimmels rukken op, Het ongedierte hoopt ons klein te krijgen. Zelf geeft Jan Pronk het voorbeeld maar alvast: De schimmel heeft hem lelijk aangetast.…

een hart gebroken een ziel verloren leven van dag tot dag zoeken naar een lach je hart zo zwart als de nacht leven in zulke onmacht een ziel die huilt iemand die zijn gevoel verschuilt leven is soms zo gemeen waardoor je hart verandert in steen soms heel gevoelloos maar niet het leven heeft wat ie koos zal het hart nog opleven…

Eendrachtig loop ik naar de wei De schimmel op de paal kruipt Een dikke regendruppel Rolt met daverend geweld Leeg schijnt de wei Voor het geoefend oog Draaft er iets tussen de sprieten Spoed een oorworm zich huiswaarts Dan te laat Een oorverdovende repliek Een insectueus drama Domestiek nalatenschap Waar eens enkel schimmel was…

Een hitsige schimmel te Zijge Stond steeds bij een merrie te hijgen "Ach wil je", zei hij "Een veulen van mij?" Maar hij kon een hengst van haar krijgen…

Schimmels grijpen, vreten, boren. Uw beeld waart in mijn bestaan als een wrede schimmel rond. Ik weet gij hebt dit gedaan. In de vroege morgen vond ik U. We zijn toen gegaan, gij wist, ik hield mijn mond.…

Heidaar, jij bleekgezicht Lelijke luiwammes Neem voortaan zelf Maar die zak op je rug Andere koek dus, jij Discriminatiesint Ik eis die schimmel op: Afstijgen, vlug!…

Maar door een oude Spaanse allochtoon, die nu fungeert als middenstandspatroon, is schimmel op dit leuke feest gekomen. Die heb- en spilfreak in zijn rode pak, hij krijgt wat mij betreft, voorgoed de zak !…

zij is verschroeide aarde wie haar bezat, heeft haar verzengd en liet slechts sintels na zij is een schim, een schimmel in de nacht een postkoetspaard slecht afgetuigd een magere merrie zonder zadel die zich bijna benaderen laat zij hinnikt niet, zij heeft het graag als men haar flanken streelt zij wenkt, zij zwenkt, ontwijkt de sporen…

hij overzag het veld vanaf zijn schimmel zag niets van belang voor een gezonde man twee mannen samen tja twee vrouwen komt voor zijn vraag was welke man hoort bij welke vrouw of andersom maar dat bleef onbekend hij was slechts de eenzame ruiter op zijn paard van fatsoen hinkend naar naar de einder van een doodsaai leven…

Nu, horizontaal, na je dood ben je kleurrijker dan voorheen de overgang naar het kleinste waaruit je was opgebouwd onderga je verheven en waardig Je ontvangt en herbergt vandaag levensvormen van ander allooi met een gewijzigd kaliber word je gestadig bestookt De regen raakt wel dieper maar de wind om je huid breekt geen armen meer…

Amerigo kwam niet meer zo goed mee Tijd om de schimmel zoetjes af te danken Nu loopt hij (ik had een staf! En eigen boten!) Zijn tijd als dakhengst voluit te vergroten…

'De derde oksel', klonk het ooit besmuikt Daar kut-reclames óók evolueren Hoeft niemand meer zoiets te formuleren Geen knullig synoniem wordt nog gebruikt En valt zo'n spotje bij de doelgroep goed, dan Komt daar vanzelf een grote witte vloed van…

door een boomgaarden wereld vroeg ik een vogel een vederen woord een zingend woord een zonlicht woord smeekte ik een vogel een woord mij ten dienste een vliegwoord een vangbal een boemerang Maar toen ik droomde dat mijn wens zich vervulde verschool ik mij om het te breken om te zien wat er in zou zijn: een nest jonge vogels of schaduw en schimmel…

de domme prooien die hun lijf en vleugels op de lijm beproeven, huiverend de koudste opperklem voorvoelend; zonder één geluid verschijnt de spin, het dodelijk geruis van een blad stijgt op als een applausje uit het muffe spookhuis van de struik; de doden drogen hier in lichte sarcofagen, blind gedaald in voorraadkamers die naar schimmel…

De Sint zou ik van alles willen vragen: “Bent u gehoorzaam aan uw viroloog?” En “Rochelt u ook in uw elleboog?” En “Moet de Sint nu ook een mondkap dragen?” “Weet u wie héél erg onderliggend lijdt?” “Dat paard, waar u al eeuwenlang op rijdt.”…

Het raam waar geen licht door viel Struikelde de plant naar beneden Waar schimmel hoogtij vierde En de moed op beterschap kelderde Melkte de baas zijn koe Zonder groene weide Graasde hij alles binnen Zonder blikken of blozen…

Weg met knipsels en spinsels en vergeten verzinsels, en bladderende bladen in schimmelende laden. En dan die blinde vlekken op onverwachte plekken!…

Lize dartelde om het roosje, Purper bloosje, Eerstling, die de Lente schiep; Pas ontslagen van de windsels, - Donzen bindsels, Wiegje, waar het knopje' in sliep. In 't bloembed stoeiend, gaârt ze, Of ontblaârt ze, Of vertreedt ze naar haar keur; Door een zee van purper wadend, En zich badend In een dauw van ambergeur. Moe gedarteld…

Wat stemmen opgaand van rondom! De Zelfzucht eist en grauwt, De Wanhoop schreeuwt de Hope stom En verft de jonkheid oud. Zich zelv' vergeten 't hoogste doel! Een nu dat 't gister wreekt....! Hoor toe, ver van het slaggewoel, ‘Als 't uit de stilte spreekt!’ Wat bede om zieke- en stervensspond, Wat beet in brein en hart, Wat kreet…

'k Ben er wedergekeerd, Waar mij 't eerst werd geleerd: Min de Heer en de naaste als u-zelve; Waar ik 't eerst, mij bewust, Door mijn moeder gekust, Het azuur van de hemel zag welven. Ik herkende geen kluis, 'k Vond een vreemde in mijn huis, En 't omsloot eens zo veel wat ik minde, 'k Vond geen schaâuw in de tuin, Want geknakt was…

Kent gij 't land zo rijk gezegend, Kent gij 't weergevonden Eden? Mensen zonder vijgenblâren Wandlen daar naar de oudste zeden. Vroeger was 't een warlig Babel Door het onding: Revolutie, Ieder school er, ieder huisde er In 't gebouw der Constitutie! Ieder mat en ieder paste, Ieder woog en ieder stutte, Schudde zelfs d'Aartsvader…

Een eenzame schimmel draait het hoofd naar de hacienda waar in stallen een jongen de snaren van zijn gitaar beroert.…

wij moeten oppassen voor schimmel op de kin ons hoeden voor vermolmde kaken nauwgezet acht slaan op het verbrokkelen van een been laten wij ons tevens wachten voor afschilfering der huid daar dit alles zal betekenen dat ook het lichaam aangetast zal zijn door bederf en rotting.…