Alle inzendingen over soirs

onder zeeniveau Nooit krijg ik de kans om lang te zwijgen En mijn gedachten vinden zelden rust Zal ik ooit gelukkig met een vrouw zijn Is er iemand die mijn woorden lust Waarom mag ik de paden nooit bewandelen Op zomeravonden zo hemelsblauw Is dromen van onsterfelijke liefde Wel haalbaar als je sterft van de kou Sensation Par les soirs…

soms is het zoiets stoms als de geur van Soir de Paris dat je neusgaten teistert herinneringen als losse klosjes in een deukendoos waarin zonlicht spontaan het garen breekt…

Vanuit mijn slaap droom ik traag het zachte gele licht van de lantaarn die het prille groen omsluiert tegen donkerblauwe transparante lucht over de kasseien Terrasse du café le soir Arles zucht intens geluk en ademt zwevend als ook nog bloemen gaan ontluiken…

Het was weer aarde, gier en soir de paris, een avond van waar en wanneer. In mij kwamen vergeten regels omhoog, zachte op nacht rijmende landerijen, maar jij fluisterde: hier, hier is het het fijnste, waar je nu bent, waar je nu bent met je handen.…

Ik zeg: “Tant pis, bien sûr, oh, c’est pas grave“ en lees Le Soir, draag een alpino-pet, ik rook Gaulloises, eet Brie op mijn baguette en drink nog enkel Vin Rouge de la Cave. Mijn jeu-de-boules is echter zeer gênant, dus ’s avonds val ik steeds weer door de mand.…

Honoloeloe dat om haar hoge hals heeft een krans van purperen anemonen op haar opalen borst kleine barokkoralen en om haar dijen niets (Vogelveren dorsten haar dijen niet te dragen zo zeer zijn dun haar dunne dijen) dit pampeluner meisje dat te Honoloeloe woont ken ik niet Priez toujours pour le pauvre Gaspard Il n'est pas encore mort ce soir…

Avond En april De geur van viooltjes En vroege seringen En hoe jij kwam Van ver, vanuit een ver verleden Zo dichtbij, zo dicht bij mij Geef ons de avond, de uren Geef me jouw verhaal voor het mijne Onze lippen hebben te lang gezwegen Mijn grijze ogen Ik heb ze nog helemaal Als in jouw herinnering Dat zei je later Bij een laatste glas wijn…

't Is nu wel mooi geweest Beau, ja echt waar Je hebt je naam te lang eer aangedaan Je bent allergisch voor imperatieven Met humor handel je steeds naar believen Hou op, laat af, je zwelgt in eigenwaan Dat zijn er tien - dat is toch geen misbaar? * Gun ons de lol, ach laten we het vieren Als was 't een onvoltooide symfonie De negende…

Nous n’aurons jamais plus notre âme de ce soir. HENRI BERGSON De hemel is één sterrenregen, Maar niet als in die ene nacht. Uw hoofd zo zoet tot mij genegen Maar niet als in die ene nacht. Wel kunnen onze lippen kussen, Maar niet als in die ene nacht. En ’t hartsvuur zal de lust wel blussen Maar niet als in die ene nacht.…

"Pâle étoile du soir, messagère lontaine," zo zingt ons zwellend hart de grote zanger na; is 't mooglijk dat uw oog van reine ontroering wene, daar ik u, bevend, smeke om liefde en om gena?…

Nous sommes les pauvres hommes Et tout ce que nous sommes, Et toutes nos âmes, C'est pourque les belles dames, Du soir au matin, En fassent leur festin. Ed. Dujardin: Les lauriers sont coupés Ik spoed me om recht Op tijd te wezen. ‘Ik verwacht Je om half-acht’, Heeft zij gezegd.…

door de raaf op zijn schouders niet benijd maak een vent van hem, ik zal je zeggen hoe ik leer hem “mens erger je niet” maar wat doet dat er toe de dichter en de schilder leven hier in schaduw op het water met de zon in de goot is ook hun inspiratie nu dood de “IK” doe en denker in gedachten van Renoir zie je een licht dat langzaam dooft… ce soir…