we trokken de
onzichtbaarheid
over onze oren
nog voor we
werden gezien
waren we weg
zijn en niet zijn
de flinterdunne
parallel in het
universum
van het
spiegelpaleis
vanaf de maan
gezien brandde
het licht dag
en nacht in het
spiegelpaleis
van verlangen…
Dit spiegelpaleis lijkt heel
gewoon omdat het alles breekt
in googol wezens en objecten en nog
meer weefsels enzovoorts enzovoorts
Ondoenlijk het geheel te zien
Alleen met gesloten ogen
kan het, een geheel denken
van losse mensen en zien
dat ze niet los bestaan
maar in alle spiegelstukjes
leven en bewegen, ook wij -
alleen blindelings…
Daar, in dat idioot grote spiegelpaleis,
sta je in iedere deuropening en
zit je overal precies tegenover me.
In het trappenhuis van
een lang vergeten wolkenwereld
raakt je hand eventjes de mijne.…
Zachtjes danst de dag
op vleugels van satijn
je mond is een glimlach
op het ritme van de tijd
Jouw stem klinkt kalm
en je lachen is 'nice'
je ogen zijn mooier
dan een spiegelpaleis
Je lijkt op een wilde roos
gekleed in vlammend rood
jouw diepe levenslust
legt de liefde bloot.…
Madonna de popsterkameleon
Wisselt van huid en haar
Verdubbelt het groot idool
Peron, Monroe, Garbo
Van aardse moeder tot verwaaide vamp
Elke nieuwe snit, elk ander masker
Jut de koper op
Imago geeft wat animo
In het spiegelpaleis van de smaak
Tot ze haar bijna gewone ik vond
Een huisvrouw met twee kinderen…
De herfst hinkt op haar laatste been
December binnen
Ik wil ook naar binnen
Dus draag ik scherven
Naar het spiegelpaleis
Waar ik een mozaïek voltooi
En een matglazen poort vergrendel
Door een valbrug
Ben ik met het gewemel verbonden
Ik maak mezelf wijs
Dat daar ruimte en tijd en stof
Een achterhaalde orde zijn
Die je herschikt
Kneedt…
Ik zag tussen ragdunne
twijgen en loten
een kunstenares in het spiegelpaleis
op golvende wiekslag van zingende vogels
een principessa die niet
echt bestaat
een jokkende lokeend
die danst met haar geisha's
in Russische sprookjes
die soms echt bestaan
Al lezend was ik in de
zwevende hemel
van advocaat slagroom
met vanille-ijs…
worden
dan hij al was, kijken of dat kon, nee dat kon niet
weg was god
en in dit stilleven met grote afwezige
stonden nu de verbijsterde nederlanden
hun monden nog vol van vergankelijkheid
vol wuftheid en alom gewaardeerd doodsverlangen
al hun ijdelheid was ijdelheid gebleken
al hun schijn, hun gekoesterde slijk, heel dit spiegelpaleis…
267
Bezig met laden