Alle inzendingen over trommelvlies

ritmische slagen beroeren het trommelvlies schaduw van vleugels…

O zuivere klanken Gondellied De Bacarolle Bespeel mij vol en zacht mijn lief Als de trillingen van ivoren toetsen die mijn oor vangt in het trommelvlies Eustachius Ik voel een brok in mijn keel.…

de flinterdunne stilte landt in de schelp van het ongeoefende oor fluweelzachte voelsprieten beroeren het taaie trommelvlies dat zich van de dove domme houdt niet geraakt, nooit gevlogen hoe vindt gekooide stilte ooit zijn huis?…

druk doen kan je hamerend op mijn trommelvlies diep gaan kan je wroetend in mijn hart dol zijn kan je graaiend naar mijn lijf dorstig zijn kan je likkend aan mijn traan droevig zijn kan je je verliezend in mijn ogen dom zijn kan je door niet te reageren op mijn deur die wagenwijd open staat zonder dat je binnengaat…

U vindt wel iemand voor mijn beide nieren, een pees, een bot, een trommelvlies, mijn ogen, een long, een lever waarop ik kan bogen en waarmee u wel drie man kunt plezieren. Maar schenk mijn hart niet aan het vrouwengilde dat het toen ik nog leefde óók niet wilde.…

klank hebben een heel eigen kleur Zijn gevoel straalt door de zinnen heen heel langzaam of zeer snel Een achtergrond wordt soms geschetst een oordeel wordt geveld En als je al die kleuren ziet op het palet der geest dan is een schilderij maar heel beperkt de tong heeft veel meer uitingskracht Gevoel geschilderd heel intens op het trommelvlies…

geluidloos was het bombardement fotonen op mijn huid zoals ook dat van straling die van 0nbekende bronnen komt mijn trommelvlies detecteert drukverschil van hoog tot laag selecteert bekendheid uit herinnering lokaliseert plaats sterkte en volume geregisseerd in tijd een pandemisch geluid hoe houden mijn gehoor en hersenen…

mijn lelijkheid breekt de grond open door een bevrijdend oordeel van de dood vlinders in donkere tijd leggen wanhopig hun gewicht op mijn trommelvlies wanneer een maskerade verzandt in late zonde van leegte ik leg me naakt in de aarde en vraag gratie in dat ene moment van waarheid mijn ogen ver weg als vogels…

laten zich niet pakken door je pen maar scheuren jennend stroomopwaarts in je bloed Ze ruisen langs je trommelvlies op het jachtig ritme wat het hart je slaat Stop met stompen alsjeblieft Steeds leger lijkt het papier en jij…

Golven van geluid planten zich in ruimte voort trilling op je trommelvlies trigger in je oor de bron is louter klank of toon geluid signaal of woord een zoem een motor slag of stoot het ruisen van de wind het ritme van de regen of het huilen van een kind het schreien van een meisje net verlaten door haar vrind…

herinneren is het leven in zijn achteruit zetten daarna gesterkt verrijkt voorwaarts niet vergeten je stem spreekt steeds dezelfde zin dezelfde naam zinderende klank koppelt trommelvlies aan memorie je ogen spreken boekdelen titelen de verwoording af stralen interesse uit geven licht voor hem die kijken wil je oren je handen je tong…

De kreet kaatst tegen kale muren trilt na als sonar op het trommelvlies die in verlaten echo de leegte peilt op leven de stilte lang en breed in diepte meet Het is lang geleden dat er stappen klonken de kraan, soms ruzie, een daverende lach Tocht betrok de woning naast ons heden waar stof het voortgaan van de tijd verzacht Maar nu klinkt…

twee knopen houden de snaar strak die ik te grof, te gretig ontstem een golf trilt door het trommelvlies tot in de haren van het slakkenhuis tonen wringen binnen hun maat elke tel volgt de harstslag elke ademstoot een zin ik struikel over kwinten en kwarten één noot hupt over de maatstreep heen het galmt door een gepolijste kast…

De gore tongen van de nijd doorboren het trommelvlies. Zij stamelt naar de bondgenoot Mager en lager dan ooit. De schrille stem van het verraad Die bloedt in mijn buik. Ik risp zoetzuur op. Hoeveel uren gaan er in de ijstijd? Hoe lang al reist het licht? Vragen die de adem voeden.…

Beluister de fraaie drumbeats op de radio op je trommelvlies verneem je de klanken verzamel je beelden die meerdere tellen wellen. Laten we ons eiland dat van de muziek en taal maken, tuinen als terrasjes vrijgeven om aan te schuiven, onze eigen denkbeeldige levensmuziek niet staken maar genieten en aanschuiven, naar een ieder wuiven.…

Hoe jouw klanken variabel en variërend in toonhoogte volume en tempo mijn trommelvlies doen laten vibreren, een opvang van gesproken en geschreven taal afkomstig uit verschillende hoeken waar hun hooggevoeligheid en heldervoelen me altijd zullen bijblijven.…

Nu weet ik dat het lawaai van de dwaas Een zweep is voor trommelvlies en trilhaar Maar ook voor mijn slapend gat Dat zijn dril verdient. Gestriemde stilte. Ik doe alsof het geen aanslag is Hoe de dwaas het wit besmeurt Zijn kwast gedoopt in pek.…

over een wolkenrand gebogen Reikend naar een havik Een engel zevert Boven heuvel en heg en weg en hei en wei En nog meer dat thuis hoort in deze orde Deze rij die rijmen moet Terwijl ik het omgekeerde verkies Een landschap van Breugel dat uit de lijst breekt Verder glooit achter doek Olieverf in schemerlicht opgelost Ik luister maar Trommelvlies…