Alle inzendingen over vervlakking

Wat een drama Al die mensen Die zo nodig willen zeggen Middels Hyve of Twitter Uit gaan leggen Waar ze vandaag Gescheten hebben Hoe ze stinken Wie ze lebberen Zich de pleuris Te vervelen Dit zo graag Met anderen delen In hun uitzichtloos bestaan Doe iets nuttigs Ga iets redden Plant een boom Stuur stapelbedden Naar een rampgebied…

Sterren op het ijs naast onder boven zingt met sterren zanger zingt met ster vervlakking plat platter platst tegen muur LCD-tv maatschappij denkt mee -wij!- kritisch volgen georganiseerd laat uur uitgezonden naar bed geen zorgen koopt morgen LCD-tv -‘Sterren in het ijs!’…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Nergens klinkt geluid zo iel als waar geen bomen bergen of muren zijn in eindeloze ruimte van een ziel waaraan elke hoop is ontnomen enkel ontluisterd in pijn. Nergens klinkt geluid zo iel als over verre vlakte waar geen weerstand of strijd overwinning ten offer viel het leven tot de horizon vervlakte elke roep om hulp verzand.…

Durend zwanger Bevallen in brokjes Het dragen van een droom Tot een goede vrijdag Dan is het zondag De vervlakkende zandloper Van versterven Naar vereeuwigen Zeker van zijn stuk Schaakmat…

Vervloek vervlakking en verzwelling. Zwelg niet maar zwijg in taalverstilling. Schrijf als het komt: ritme en rilling. (Met dank aan Ida Gerhardt en Lucebert)…

naarmate de jaren korten en seizoenen vervlakken groeit mijn zwijgzaamheid niet dat aan praten maar iets zou schorten het brengt niet bij voorbaat iemand in verlegenheid nee, als ik enkel kijk met uitnodigende ogen hoeft niets gezegd, of blijft iets verduisterd vaak is het zo dat zelfs beter naar mij wordt geluisterd…

ik waan mij met het trapje hoger weer verder in het exploreren van mijn vergezicht dat zonder te bewegen naderbij is gekomen op de ladder van mijn eys- opener dromen ik wist de aarde rond maar dichtbij gekomen doet de nieuwe verte optisch aan vervlakking het eind- resultaat van mijn waarneming die weer naar een hoger…

naarmate de jaren korten en seizoenen vervlakken groeit mijn zwijgzaamheid soms schiet praten het doel voorbij er schort iets aan de brug naar de overkant planken vallen in diepten van ijskoude gevoelens onbereikbaar blijkt de waterkant mijn ogen spreken niet meer dof en verduisterd als zij zijn uitzichtloosheid krijst in verstopte…

ketens van mijn lijf naadloos aangesloten op het protocol van leven waarin de lentebloei is vergeten in schuren en dwingen proberen we meer eigen invloed af te dingen losgelaten blijkt dat vrijheid is begrenst geen nieuwe horizonnen kent godzijdank is er verlangen zijn er dromen in ontsnappen uit een werkelijkheid die alles laat vervlakken…

ik heb eindelijk de kleuren weer in hun subtielste weerkaatsing gehoord na jaren vervlakking lang heb ik gespeeld met contrasten in donkere tonen en ijle uitschieters in de hoogste regionen maar het samenspel in elkaar versterken heb ik al tijden gemist omdat die tonen in het gewone niet hoorbaar zijn er was even schrik over…

ik schilder nog in zwart en wit maar weet niet goed meer hoe het zit ik ben contrastgestoord jou kleur ik roze op het rode doek ik krijg je zo niet uit de verf wat ik ook doe je lijnen zet ik neer wat ik ook probeer jij springt er totaal niet uit je ogen maken geen geluid dimensieloos vervlak jij op het linnen ik penseel je hart…

Kiezen tussen goed of kwaad keuze door mensen snel gemaakt Massaal met het kwaad weten we dagelijks raad dag gevuld met spanning aanbidden het bijna verafgoden de misdaad krijgen er niet genoeg van Vervlakking tussen kwaad en goed! wellicht zit er zelfs goed in kwaad?…

ik open deuren maar wind breekt uit jaagt schaduwen na door het gebarsten licht wankelend scherft realiteit uit eigen spiegelbeeld het is weer mooi geweest in vervlakking eist de top beloning hun zwepen hebben lang genoeg geslagen striemen tekenen de huid als aanklacht in de kleine letters van het leven zij zijn volledig uitgebuit…

door weinig ervaren mengden mijn kleuren vervlakkend naar licht in het niet uitgesproken zicht kregen klanken dezelfde toon waaide gelijkmatigheid een doffe berusting zonder sprankjes hoop ik ben gaan retoucheren om de oorspronkelijke pigmenten te vitaliseren tot verbazing helderde juist schaduw het verflauwde licht uit donkere…

Ja stellig zal ik ooit verrijzen uit het stof van grijs verdriet op een Berg van Overgave door het Dal van Angsten omringd Mededogen zal de wolken vullen die de laagten vervlakken zal en uit het stof mijn driest herscheppen aan de wanhoop heeft ontrukt Als de Overgave wordt geslecht en zomerzon het stof verzengt resten van het nieuwe leven…

langzaam ontspannen onder mijn vingers verdwijnen zij tekenen jouw blik op de wereld fixeren waar jij vaak bij stil hebt gestaan in je zorgen maken over zaken die jou dieper dan oppervlakkig steeds maar weer raakten zij hebben hun verhalen beschreven op de huid van jaren uit jouw hectisch bestaan toch zijn zij gegaan in tijdloos vervlakken…

wij speelden met licht dat langzaam doofde alleen nog weerkaatste in een schitterend vergezicht schaduwen kropen uit krochten vervlochten de woekerende schemering terend op jaren herinnering geluiden verflauwden in hun scherpe tonen stilte bouwde al dromen in halfduister stijl ik zag je gelaat tot in de kleinste maat vervlakken…

brokkelt af de dagen zijn gekrompen handen in gepeins verzonken ik hakte op herinneringen in maakte een sterk begin het is bij pogingen gebleven liet mijn harten bloeien maar de stenen bleven koud er konden weer geen tranen vloeien sleep mijn puin naar de ravijnen die we zochten voor geheime liefdes die niet mochten zal de hellingen vervlakken…

af de dagen zijn gekrompen handen in gepeins verzonken ik hakte op herinneringen in maakte een sterk begin het is bij pogingen gebleven ik liet mijn harten bloeien maar de stenen bleven koud er konden weer geen tranen vloeien ik sleep mijn puin naar de ravijnen met gedrochten geheime liefdes die niet mochten ik zal de hellingen vervlakken…

het begon met kleine interventies absences en niet meer goed geconcentreerd kunnen zijn de draad oppakken die je even kwijt was in de vluchtigheid van plezier en lach de vervlakking van de hele maatschappij zelfs het houden van heeft zijn lat relatie of kiest voordeur delen een kleine bloemlezing uit de groene wei waarin wij niet…

de sneeuw was plotseling weg niet eens in een langzaam proces kale aarde is al wat rest bedekt met vage zwemen sprietig groen van toen er is iets vreselijk misgegaan door het vervlakken van het zicht ik kan de wisseling niet meer aan van het voortdurend strijdend licht de schemering duurt dagen omdat zij haar greep op de werkelijkheid…

De glans van “t leven zou in sleur vervlakken geen zangen zouden nog te horen zijn gesprek eentonig strak en stijf van lijn het hele leven zou verveeld verstrakken.…

je keek me aan voor mij bleef alleen jij als schepping staan de rest is gegaan geboren uit het spel der genen waar dominant en recessief beiden naast elkaar bestaan alleen in essentie zal een van de twee de optimalisering kans krijgen en op eigen gelegenheid verder gaan ik heb je zien staan in een vervlakkende wereld de andere…

aankomen op de hun beloofde tijden mag het wel perfect schijnen maar dan verloopt het te glad zal het niet tot geluk leiden waren we het leven snel zat er zijn nu eenmaal herfstbladeren in de winter en pegels van ijs zij maken en breken de spoorwegen elk jaar is het immers weer prijs echt een hobbelvrij leven zonder enig vertragen vervlakken…

van haat in levenloze staat je trekken zijn verbekt in nijd omdat het onderscheid door dood niet meer bestaat ze lachen met hun lippen dun lege ogen hongeren naar jou kou verkilt nu zonder bot je lijf kapot je geest verdwaalt zonder houvast vervloekt het donker op de tast demonen ijlen woordloos diep zwart basalt gestaald in archetype vervlakkend…

steeds dieper en dieper zakken ze weg in de spelonken van je geest die collega die vriend of vijand diegene die je stiekem aanbad die ouder die je nooit zou vergeten zij allen die ooit zijn geweest steeds dieper en dieper dalen ze af sterke gevoelens vervlakken smelten langzaam weg als ijskappen je moet ze los laten of laten zij jou los…

De eenhoorn en de wilde zwanen vervlakken reeds, van wit naar grijs, verlaten schoonheid mijn gezel in dit gevang van sneeuw en ijs. Een toverspiegel vol van tranen dwarrelt ook in scherven neer en hertoont mij duizend maal geschonden schatten van weleer.…

werkelijkheid nooit strelend voorgelogen zocht de ontastbaarheid in gesloten ogen hou de ogen stevig dicht, zuiverheid vindt strelende handen niet, verraden enkel de onbekoorlijke gedachten, zeldzaam verdriet wil zo naar schoonheid trachten geweldig oogt het strenge silhouet begint kunstvaardig gebogen eerlijkheid te verachten, accentloze vervlakking…

Uit het oerwoud van twijfel rijgt zich aaneen in het collectieve zwijgen, maskerade die meer leert over de gedreven kwantitatieve vervlakking van de werkelijkheid waarin de wereld zich herkent, die synthese als levende bewijs dat de hersenen slechts een weefsel is met uiteen lopende gedachten waarin de consumptie is verdwaald,…