Alle inzendingen over we noemen hem Kees

We noemen hem Kees, Gisteren nog was hij een vrolijk kwetterende koolmees. Hij vloog tegen het raam, Brak zijn nek en het was met hem gedaan. Kees heeft nu een mooi plekje onder het gras, Toch zag ik graag dat hij nog in leven was. Voor hem houden we onze pet voor de buik, En staan even stil voor een kuiltje bij een struik.…

de boomer aan de bar met z’n jazz zelfs een vestzak met aansteker zeker voor de sigaar bij de whisky hoegenaamd geen blauwe cent op zak doch dagelijks drie glazen in het café het zou scheef zijn als hij de taxi nam hij zucht zich over de krakende vloer in de kamer met de typemachines op de tafel voor het raam en de fles levend in de…

de inhoud van de asbak in de vuilniszak om deze avond nog aan straat te zetten met alle herinneringen erbij zodat overgebleven vrienden niet zeggen dat hij deze nacht van eindelijk sterven belachelijk veel gerookt heeft maar hij weet niet wat hij met de leegte en bijbehorende flessen doen moet als glasbakken langs eenzame wegen voeren…

we die tussentijd?…

Een preekbuis van de allerhoogste macht roept minzaam op tot stoppen met krakelen over een naam. Het kan Hem echt niet schelen wat men op dat gebied ooit heeft bedacht. Dus grijp ik zeer bescheiden nu mijn kans en stel als opperwezennaam voor: ‘Hans’.…

“ALLES GOED” Is een gevleugelde uitspraak van hem Zo hoor ik hem al jaren antwoorden Nu hij de 70 jaren aantikt Wens ik dat ‘het goede’ vooral vleugels mag blijven houden Maar “alles”, dat is om de Goden te verzoeken Dus als niet “alles goed” gaat Weet dan mijn aardse te vinden VAN HARTE GEFELICITEERD Van je geaarde gevleugelde…

We hebben je wreed buitenspel gezet. Je wraak is zoet, want als ik, Kees, hier voorbij ga, denk ik weer aan die race.…

Heb ik nog wel eens tegen Kees gezegd: Kees, ik ken al zoveel mensen die al dood zijn. Toen was hij dat nog niet.…

Er was ene Kees in Nieuw-Heeten die voelde zich danig gespleten. Dús, een ingreep aldaar. En hup, Kees was klaar. Ja verdomd: Klaar was Kees, moet je weten.…

Jonge Kees zingt langs zijn slapen heen, hij droogt de natte sneeuw. “Vader, oh vader”, verzucht Kees wat gelaten, “Was ik aan de overkant, zouden we dan praten?” Vader knijpt zijn bessen fijn, prakt, met tafelzilver, in zijn winterprak. “Keesje klein, en Keesje lief”, klinkt van boven uit de wolken. “Hier zijn woorden geen.…

Kees eist bewond'ring voor zijn tocht; Men ziet het Kees wel aan, Dat hij veel nieuws, veel schoons... bezocht?... Neen, is voorbijgegaan. 1846.…

Ik heb het aangestoken met een sigaret en daar ging die pijl me tde as van Kees. Wel een mooi moment, hoe erg ook, en iedereen lette op. En daarna de rest van de gewone vuurpijlen. Gelukkig raakte niemand gewond, want dat waren we al.…

gekke momenten dat je terugdenkt aan iemand die dood is en die je mist zo heb ik met Kees regelmatig biefstuk gegeten in dat Amsterdamse restaurant wij hielden van de smaak blijkt het nu paardenvlees en denk ik opeens weer aan die tijd met Kees we zouden er zeker over gepraat hebben en gelachen maar dat kan nu niet meer…

We ontmoeten in herkenning, van wat gekend wil worden. Noem het stille verlangens. Geluk, dat onnoembaar is. We ontmoeten elkaar opnieuw, omdat we niet bewust waren, van wat onze verlangens zijn. We komen elkaar weer tegen, alsof we vreemdelingen zijn, die ondanks verschillen, toch ontmoeten willen. Daarna treffen we toevallig.…

Een opkomende zon in Turkije die ik niet vergeet en nooit zal vergeten zoals we op die berg zaten en waren gaan zitten voor de zon opkwam wilden we zien Kees en ik En ik riep nog tegen hem: Nu zie je dat de aarde draait !!…

Kees van Kooten droeg werk van je voor, zoals alleen Kees dat zo meesterlijk kan. Zijn Vieze Man was er zelf gelukkig niet. Zijn gore beledigingen aan jouw adres, ze bleken helaas nog niet verjaard Simon. Gelukkig nam Kees er grote afstand van, zoals alleen Kees dat zo subtiel kan. Jij sprak zelf nog springlevend van band.…

ik streelde je met zinnen, mijn engel die je verkrampt deden verlangen naar gesmolten chocola en vanille-ijs met erotische lyriek verdoofde ik al die zuchtende zinnen van jou en schilderde een schokkend stilleven de aanwezigheid van onzichtbaren deed je vechten tegen je schorre stem die felgekleurde zinnen schreeuwen wou ik streelde je…

flauw kaarslicht tovert schemerdonker en silhouetten tegen de wand zwart contrasterend in alle facetten komen ze beeldend tot leven onder één vorm op het stenen doek aan de ene kant van het lege bed…

spreek sporadisch fluisterend, mijn lief en vertaal het in lichaamstaal houd het water kokend aan de praat in je nachtkleren en ochtendhumeur en zet je lippen aan dat warme vocht laat me het zilte van je mond kussen en proeven van de jij waar ik naar zocht in de zwarte schaduw van een zomers terras wentel welig zuchtend, mijn lief en…

je straalt als een donderwolkje zo je daar staat aan de halte bij je moeder en je zusjes, je broertje en je tante die je oom kon zijn met ingetogen passie tover je walging en afkeer uit je onzichtbare hoge hoed met neergebogen hoofd en ogen distantieer je je koeltjes van hen die je altijd gekend hebt je straalt als een donderwolkje…

Kees, wees niet dood we moeten weer eens naar de film en daarna wat kletsen en vaststellen hoe leuk het is om elkaar te zien slaap lekker ding want jij is lastig zingt nu de radio terwijl ik denk aan ons op het terras na de film hoewel het nergens op slaat beetje chagrijnige mannen die we waren en melancholiek…

Ik denk weer even aan Kees hij is een jaar al dood is best veel een goeie vriend van mij we gingen naar de film of we kletsten een hele avond en dan vonden we het goed dat we elkaar al 40 jaar kenden hoewel dat ons ook onmogelijk leek maar het was echt zo en roezig namen we afscheid als de beste vrienden toen was hij opeens dood…

“Kees uit de keuken!”, schreeuwde ik hem oneindig veel keer vaak geheel buiten zinnen toe als hij daar als een volleerde zwerfkat uit de omvergetrokken vuilnisbak weggegooide haringstaarten gevist had. “Kees en nu naar binnen!”…

bij ons thuis je lievelingsgerecht gegeten, wat gedronken Ik heb je daarna naar huis gebracht je was uitgeput, je kon niet meer We knepen bij het weggaan, zwijgend, nog stevig in elkaars hand Wij, maar ook jij Kees, ja, we hielden ons allen groot En precies twee weken later, het was op een woensdag in november tweeduizend veertien…

als ik je naam noem met andere woorden jou noem en praat over wat we deden en nooit gedaan zouden hebben dan weet jij weer wie ik ben en was en wie jij wilde zijn en ik met jou lang voordat toen wisten we allebei weer van weinig woorden wat muziek gewoon we wisten het en hadden we handen om elkaar vast te houden door de tijden…

Het zogenaamde niets kennen we als leegte. Leegte als onmogelijkheid waaruit wat mogelijk is ontstaat. Zoals onbewuste dromen komen, in het holst van de nacht, en als sterrenlichtjes verder gaan. Zoals mensen die plannen maken en plannen in vonken op zien gaan in het zogenaamde niets. Het niets dat bron van leven is.…

Het was een honkbalknuppel, waar- van Kees zich toen bediende. Hij sloeg er Bert mee in elkaar. - Maar even goede vrienden.…

as van de vulkaan as van Kees dezelfde materie behalve de maan…

gisteren fluisterde de wind haar woorden toe na een warme nacht vielen ze als rijpe vruchten in haar schoot de zaadjes van het goed luisteren hadden wortel geschoten juist het on uit gesprokene werd koesterbaar in de palm van hand en hart liefde straalde uit twee paar mensen ogen zo mild en zacht…

Door een plotseling vochtig wordende mist wordt de lucht voelbaar zwaar geen hand voor oog te zien ze zucht haar wangen nat de wind steekt op haren wapperen voeten zoeken houvast waar je ook bent ik zal je vinden klinkt haar fluister door de nacht…