Alle inzendingen over weerhaan

Een weerhaan in Uithuizermeeden wou hanig een scharrelkip treden, maar 't kipje zei: "Nee", en heeft zeer blasé een scharrelwindeitje vermeden.…

Badend in z'n ego staat hij glanzend op de nok van de wereld, van zichzelf verguld, hoeft hij zich niet bewijzen dansend op de wieken van de wind hij zal nimmer aan het firmanent verrijzen kraait in stilte z'n victorie over daken aangelijnd in de windroos van z'n geduld. Bij het krijsen van z'n scharnieren poten ontsnapt geen klacht aan z'n…

hij draait de dag naar buiten en herbegint zijn daad haastig zonder groet hij denkt soms wel aan vrouw en kind of aan iets nieuws iets anders zomaar, op een ochtend wanneer zijn woorden hem leeg voorbij gaan of wanneer het bijna avond is en de weerhanen hem gunstig staan er wordt gezwegen in de rechterhand naar voor…

De dichters worden steeds verhuld in de betamelijkheid van emoties als zij worden gekroond met de kale lauwerkrans van onwetendheid, wat afdaalt naar een onheilspellende niveau van een weerhaan, die maalt en keert, in een opkomende bries verteert, op een hoogte die is afgemeten, daar rust een embargo op.…

Zie die verre torenbroeders, 't lustig landschap nog de hoeders, weerhaan weer die zwoele wind!…

Soms dan tolde jij om dingen die wij ongezegd verzwegen bloosde jij dieprode nerven van november op mijn pad zocht jij in wolkenwit gestaag verlegen land in noorderwind vocht jij als weerhaan op de spits het jonge roest - verloren regen Soms dan wist jij als geen ander wat voorbij ging in de stad zag jij er meer nog van mijn hart dan ik…

De weerhaan op de klokketoren zet zich piepend naar de wind, een kat vlucht weg, een deur klapt dicht en in de verte huilt een kind, op de daken regengetrommel aarzelend, totdat het z'n ritme vindt. De natte aarde trilt en siddert als 't ontij uit z'n voegen barst.…

toren van de ruimdenkende Grote Kerk ziet met voldoening neer op die brede levendige Markt en oude straten daaromheen waar mensen gezellig samenzitten onder zoele platanen wier luchtige onbekende spraak de geest der Middellandse zeekust naar deze stad roept om er te toeven vol bezadigd rijk gemoed de zachtgroene top met goudblinkende weerhaan…

bijeen tot een scheefvertakte ster de cirkel die drie tellen duurt een handgreep verlost het doek opgevouwen in een rugzak hanglijnen trekken de baleinen strak het scherm bolt op een vleermuisvlerk, een ronde vlek de schok weert nipt de fatale smak de spons zwelt in het kruis doordrenkt van lauw zuur zo ontdek ik terwijl ik haper aan de weerhaan…

bijeen tot een scheefvertakte ster de cirkel die drie tellen duurt een handgreep verlost het doek opgevouwen in een rugzak hanglijnen trekken de baleinen strak het scherm bolt op een vleermuisvlerk, een ronde vlek de schok weert nipt de fatale smak de spons zwelt in het kruis doordrenkt van lauw zuur zo ontdek ik terwijl ik haper aan de weerhaan…

het lot zijn uitgetreden, verwaaid door de geest en symboliek, begeleid door de gilden van de straten adem stokt door vergulde gapers, een ironisch genot verwekt uit een onverwerkt verleden het vruchtgebruik van de tijd is volbracht onbestemde roerselen verlaten in zijn kracht gevangen zich oprichten als de wind de staart van de weerhaan…

Waar is de manestraal die dwaalt langs de bloemknoppen die speelt met de weerhaan? Het zalig moment komt zomaar als een aardschok of springvloed. De hartslag ontsluiert de begeerte. Jij klemt de belofte tussen de dijen en vergeet de ongemakken van een vrouw die haar vrucht draagt als een juweel.…

Weerhanen en snaphanen, gelijk men ziet, Schrijven hun naam net als hij; maar famielje is het niet.…