Alle inzendingen over windloos

de oude molen die traag zijn grijze wieken wentelen laat danst zijn laatste dans Quijote deert hem niet maar de wind die uit de hemel valt en over de donkere aarde liggen gaat…

en als je dan windloos de donkere haven binnenvaart zal hij staan waar jij voor anker gaat hij zal je gehavend van het schip zien komen en ontroerd naar jou toe gaan maar haar zal hij missen meer dan ooit de dichteres van tere wolkenluchten over zijn azuren zee…

in het maagdelijk ontwaken van de laatste herfstdag schijnt zijn rode gloed van enkel zon te komen buiten dromen om -een zachte lach de eenentwintigste dag begint als windloos verder stromen op jouw adem, binnenin een eiland in de zee verplaatst het water eindeloos hoe broos is dit begin…

boven water blinkt een witte boot het zeil schiet groot de hoogte in, zijn giek verstart door windloos snelheid zoeken onder hoeken in zijn koers verschiet de zon in vlekken op het meer maar elke keer verlangt de schipper weer dat zijn klipper knopen telt het spel der tijd vergaat allicht toch ook een keer voor deze held…

een zachte morgen breidt zich uit in windloos kransen leggen slechts de ochtendnevel huivert nog rond stille witte stammen, want de berken dragen stram de kou, verloren na de nacht van buiten af verdringt de tijd haar zonderlinge droom een vogel wacht, verlaat de nacht en zingt vanuit de hoogste boom…

Brief aan Rutger Kopland bij het lezen van De stem van een cello uit 'Wat water achterliet' Beste dichter Het oergeluid der cello kunt u vinden bij het baren van een kind en bij het windloos voelen. Denk toch niet aan jaargetijden: klinkt de herfst van tessi- tuur dan lager dan het zwoelen van de lente in uw oren?…

Achter het windloos vlotte zwerk Vloeit door het hoge koele blauw Geen schijn van zon of maan of ster, Het is geen avond en geen nacht: De wolken spieglen in de zee - Wanneer en waar was ik nog eens Zo hoog en stil met u alleen?…

hingen om zijn droevig lijf Door ’t leven niet verhard, huilde hij al een uur of vijf Donkere tijden, kil en stil gleden onhoorbaar voorbij Zonder onderling verschil vierde het eenzaam hoogtij In de stilte sliep een mens, moe van ‘t aardse bestaan Zijn pijnen waren immens Hij kon zijn leven niet aan Onder ritselen van ’t loof op een windloos…

Bij het windloos zuchten schemeravonden verlang ik meer en meer naar lente... " lente-hang !"…