Alle inzendingen over zijden

de tv die zet ik uit altijd maar slecht nieuws ik word zo manisch depressief van oplopend stemgeluid ik wil enkel maar gelukkig zijn zonder godsdienst of veel geld dus voor mij geen oorlog of geweld maar een lied met zacht refrein het land heeft niets met oorlog te maken maar het zijn wel klootzakken die bepalen ik haat dat, ik haat dat…

Zijderups kweker het poppenhuis ontwikkeld spint er garen bij…

je brak mijn vleugels voordat ik kon vliegen met zinnen zonder kant noch wal en zorgde voor mijn vrije val ik ben nergens geland bleef zweven in een wereld van verschil waar woorden hangen aan zijden draden en de waarheid wordt verdraaid…

Het is mij nog niet ontkomen, misschien zal dat gebeuren, het blijft vluchten voor verdriet, zonder om te kijken dromen aan de beide zijden van de toekomst, zichzelf in spiegels bespiedt.…

in jouw witte en rode rozen heb ik mij tevreden neer gevleid met een verlichtende zucht doorkruisten onze paden in avond fluisteringen uit de stilte die schoonheid deed ontluiken door zovele geborgen uren blijf jij aan mijn zijde jij bent mijn licht in het donker bij het aanbreken van de dag……

Ach, oude rups Spin je draden Tot een sprankelend Zijden kledingstuk Jij, vermoeide spin Weef je web Van dunne draden Schitterend in het ochtendlicht Afgescheiden substantie Stolt in de open lucht Wij vinden er voor ons De mooiste doeleinden in terug…

Ach, oude rups Spin je draden Tot een sprankelend Zijden kledingstuk Jij, vermoeide spin Weef je web Van dunne draden Schitterend in het ochtendlicht Afgescheiden substantie Stolt in de open lucht Wij vinden er voor ons De mooiste doeleinden in terug…

komen en gaan ik ken het verhaal ik heb het zowat geschreven zo bleek als de maan zonder moraal ik heb je de wereld gegeven schreeuw moord en brand maak me van kant hallo de andere zijde kom bij me terug liever zoeter en vlug zodat ze ons weer gaan benijden…

Zij vult mij aan, simpelweg door aan mijn zijde te staan.…

Twee zijden als samen één Elkaars gelijken, spiegelend Als twee die niet vergeleken kunnen worden Geeft het gevoel van nooit meer alleen Twee zijden weer apart Na tijden, heen en terug Als twee werelden die samenvoegen Wordt de zekerheid verward Twee zijden als mijn hoop Gedachten, zorgen Als door een smeltende warmte verloren gaan Ik…

Zij zijn als zijden rupsen die geduld spinnen, tot ze vliegen als vlinders naar het licht, voorbij duisternis van drakenogen en de buurvrouw zonder mededogen: voel ik de warme stralen die mij in jouw hart en huid hebben gekerfd…

zoek mij, open je ogen, want ik sta naast je; vind mij, neem mijn hand, en alles komt goed; probeer mij, open je ogen, want ik sta naast je; voel mij, het kloppen van mijn hart, een stukje ik aan je zijde; zoek mij, voor een laatste keer, het kan, want ik sta naast je, samen in het licht.…

In het grote blauwe woelen van de wereld schitteren okergele Zonnebloemen in een vaas Hun uitgesproken zeggingskracht in drie tinten geel bijeengehouden Door moederlijke troostrijke armen zachtjes wiegend in ongeschonden samenzijn…

Mijn hart hangt Aan een zijden draadje... Ooit had mijn hart jou gevonden en gewacht op jou... Jij had mijn hart gestolen en teruggegeven. Mijn hart aan een zijden draadje En ook een deel van jou...…

Je reist over de wereld Maar blijft zitten in je stoel De regelmatige gebruikers Weten vast wat ik bedoel Je kan surfen op het internet Van zijde naar zijde naar zijde Met alle letters van het alfabet In elk jaargetijde Op deze grote wereldplek Ben je als een vogeltje zo vrij En je gaat van land naar land En komt steeds dichterbij…

een parachutist aan een zijden draadje die kruisspin…

de wereld thuis tolt en de avond horizontaal wordt weggekeken men zich voor het circus van morgen weer slaafs te laat te ruste strekt éénzaam door de nacht woelt broedend op nieuwe duivelstreken dan wikkelen wij het schemerlicht in ongekende glinsteringen de carrousel van gisteren in duizenden herinneringen en bruist het feest in zijde…

zij stappen voorbij in doldriest verschijnen schuifelen amechtig op toffeltjes langs maar niemand beseft dat ook hun leven ieder moment aan een bijna doorzichtig zijden draadje hangt glasvezel en koperdraad vervangen de natuurlijke verbindingen in het lichaam als noodzakelijk kwaad in reparatie van netwerken zoals zenuwen…

ja, wat moet ik van haar zeggen: een vrouw moet ik naast mij neerleggen…

zou dan toch alle hoop vervlogen zijn door lijden in ongemak en pijn ondanks alle beden en smeken voor een totaal genezen nog recht je standvastig fier de rug kijkt optimistisch terug maar feiten liegen niet in stemmen die de waarheid kleuren niemand weet wat er morgen gaat gebeuren na positieve samenspraak de zijden draad…

er is zuchten van gene zijde ze stuurt klanken die ik nog nimmer hoorde vrije taal naar eigen hand ze legt haar bloot in duistere onbekende driften evolutie kent geen stilstand in de trein van creativiteit scheppend in kansen laat zij de wereld vollopen in wijsheid van krachten zo zal het zijn……

zilverzacht glanzend haar omlijst je lieve trekken rond diepbewogen ogen neus en mond jouw lijnen zijn gegrond in toppen en in dalen waarvan jij nog verhalen kunt door en door ervaren gekende bloei verloren bekoort nu zijden huid ruim gedrapeerd om je wezen blikken die het bewuste lezen waaruit ze zijn geboren…

Zijden draden sponnen tot was. Hoger, dunner, fragiel. Lieten mij zweven tot net boven het gras, geen angst meer, tot ik viel.…

zou ik het kruid van duizendblad vinden in trossen wit/roze bloemen die om jou heen hangen op het eerste gezicht samengebonden langs venus en aarde weer ik de muggen en vliegen rond dromen waardoor jouw schoot ontwaakt mijn kussensloop vult de tijd wortelt en groeit elke zijde jij loopt me niet voorbij verstand het hart elkaar toe…

Geluk is als een zijden draad fragiel en niet te zien geluk zit in een kleine geste heeft u die al gezien?…

mijn vingers die in geuren wenken strelen heur haren aanvoelend als van zijde haar borsten bewegen in zacht zuchten die meer dan schoonheid schenken en niet in afstand vluchten terwijl de huid als pril gras schemert in een open weide ogen als zwarte kralen bespelen in andante het ritme van het hart verborgen achter voile mij…

ooit heb ik alle eindjes aan elkaar geknoopt mezelf beloofd die draden nooit meer op te nemen ik vlocht er alle kleuren mee verfraaide mijn verhalen gooide ze in zee om golven te bedaren maar kon die klus nooit klaren breide toen mijn netwerken in recht maar averechts liet steken vallen er knapte iets toen alles aan een zijden…

Tijdens het vallen vliegt heel je leven voorbij tot je terug veert.…

De dood, hij klopte op mijn deur ik had dat nauwelijks in de gaten Dacht wat heb jij een bleke kleur hij sprak verzet zal jou niet baten De dood nam plaats op een bank waardoor we daar tezamen zaten Ik voelde zijn hand in mijn flank ik kon hem waarachtig niet haten De dood, hij leek mij zachtaardig hij zei, jou baten geen advocaten Kom…

Zijden aanraking en geur van vanille draag ik onderhuids.…