Alle inzendingen over zonsverduistering

Slapeloze nachten gaan over in eindeloos lijkende dagen, waarin alles net hetzelfde schijnt als de dagen ervoor. Handen reiken naar de opkomende zon en proberen in een krampachtige poging, de ondergaande maan tegen te houden. Een zachte kus verlost het lijden en één tel slechts lijkt een interstellair huwelijk te ontstaan.…

de zon schijnt op mijn nog bleke gezicht de heldere stralen laten op mijn gezicht een lach verschijnen steeds feller worden de stralen dan verdwijnen ze zomaar, in het niets de zon wordt opgegeten door de schaduw de lach verdwijnt van mijn gezicht opeens is het donker geen zon meer geen lach meer maar wel een zonsverduistering…

Vanmorgen om 10 u 10 ontmoette ik de man die de zon heeft verduisterd, drie minuten lang. Hij droeg een colbert van krekels, een dorp als een monocle in zijn oog. Hij aksepteerde mijn cuba libre niet, hij aksepteerde mijn cafe solo niet, hij aksepteerde mij niet; zijn wenkbrauwen van muggen optrekkend, liep hij door mij heen, als een…

Als de maan de zon verduistert heel de natuur naar het lichtspel luistert het licht op aarde uit lijkt te gaan moet de mens wel stil blijven staan Als de maanschaduw over de aarde jaagt en met zijn schemer het licht verjaagt de mens omhoog naar de hemel kijkt dan wordt zijn ervaring verrijkt Daar zijn de sterren die hij eerst niet zag de…

Doods het erf Het licht vergeeld Vogels die moeizaam De dag bezingen En hakk'lend slechts Hun woorden zingen Om in 't donk're avondrood Zwanger van zwaarte Ongerust slapen te gaan Een lome nazomerdag In september Thema: zonsverduistering, september 1961 Bron: I. van der Wal, docent geografie…

Maar wend je ze af, dan jengel ik net zo lang tot ik ze weer zie en de zonsverduistering voorbij is, het Eeuwig Licht weer schijnt.…

Donkere wolken, zonsverduistering dagen die geen licht verdragen in de stilte van de nacht ruik je zijn adem proeven lippen zilte zee fluistering in de wind liefde is wijsheid het geduld van een moeder een bloem in de knop een roos die steeds opnieuw weer openbloeit…

Haar hypnotiserende iris doet mijn hart smelten haar doordringende pupil verrijkt mijn geest wanneer haar haarlok als een zonsverduistering de mysterie van haar stralende lach voorleest.…

Ik schrjf een gedicht en ik weet Zonsverduistering omgekeerd Echte stilte echte woorden Oost in West verweerd. Een diepe wens tot gronden. Heer, ik heb U teder. Als ik begrijp dat er geen bodem is, Schenk Uw genade neder. Wel een hel en hemel Ontvangen een geheel Dat is slechts een keuze Eer ik uw Zonen, ieder enkel deel…

De zonsverduistering gisteren Liet door mist niks van zich zien Maar de kalender kan zich niet vergissen Dus krijgt vandaag van mij een tien! De lente is begonnen Want het is 21 maart Maar 'k moet je eerlijk bekennen Da'k zit te verrekken van de kou!…

Voorbij de zon die heet en vol van praats was Verplaatste zich een nietsvermoedend schijfje Dat van spanning trillend over heel 't lijfje Besefte dat het hier niet op z'n plaats was Mercurius was langs de zon aan 't racen Had dat geen man van Mars moeten wezen?…

Uitdagend kruipt zijn blouse los -Verraad hult hem in gulden kleden gebed in`t eeuwig, lengt het heden- onscherp vaarwel in hallo`s blos Ze voert hem uit zijn scha corso -Schuift licht zijn zijde noire aan kant charmeert hem van zijn apropos- ten einder wassend bolster spant Vurig slokt zij dees bleke glans -neemt over rouge gelijnd email…

En de dagen gingen niet zomaar, wat in zichzelf gekeerd, zagen zij 'het' op afstand aan de achtergebleven horizon waar de maan bevlogen, fluisterend stil met bekoring de zon in het oog sprong en de tijd haar ondankbaar scheen, niet langer vanzelfsprekend, maar vol van gloed niet zomaar.. staat de liefde…

De zonsverduistering achter mij Verslind mijn schaduw Een zandstorm aan de horizon Prikkende ogen, verblind mijn zicht. De wolven huilen naar 7 manen Met stromende zwarte tranen Zwermende bijen geplakt in honing Zit ik vast in broeierig afscheid.…

Venijnig weerklinkt jouw lach als een banshee de zonsverduistering van mijn gedachte de hartstocht voor onze mentale wrijving. De opwinding van het ontstoken vuurtje de passie van jouw oneindig galmen voelt als een ijzige atmosfeer zonder verstijving.…

Uw spiegelbeeld vloeit in mijn reflectie die ik meedraag met een vlek in mijn schaduw de koude rilling als van de zonsverduistering. Die eclips geeft mij het besef wie u eigenlijk was zonder dat wij ooit de handen hebben geschud geeft deze kille bries het gevoel van zuivering.…

Spiegelt kale schedels met zonnebrillen, die zonsverduisterend in de weg gaan staan.…

Ontmoeting Op een morgen ontmoette ik je, een zonsverduistering die aan mijn tafeltje voorbijging een eeuwig ogenblik lang. Vanachter mijn kopje koffie op het terras aan het strand zag ik je naderen en wist je herkende mij.…

Wat kijken al die mensen toch omhoog Wat kan in godsnaam zo belangrijk wezen Wat er toe doet is in mijn tweets te lezen Wat zoekt men dan toch aan de hemelboog Nieuwsgierig heb ik toen omhoog gekeken En met mijn blik liet ik de zon verbleken…

Waar stilte tijdelijk is, zonder ommekeer, gaf de maan een gedwongen aardatmosfeer, een moment van rust, verborgen kracht, alsof men zweeft in constante nacht. De zon in heel haar pracht verschijning, stralende warmte, minachtende verdwijning, donkerte in kilheid vervalt het gemoed, schijnbaar uitzichtloos, bevangen voorspoed. Niets is standvastig…

Zonsverduisteringen wegdeemsteren vruchtwater opveren 't likje verf donkere paden 't licht baden. Sproeikoppen ontwaken herderstasjes bewateren.…

Als een bliksem viel het nieuws mijn leven binnen Wilde zoveel zeggen maar wist niet waar te beginnen Terwijl jij jouw zonsverduistering voor je zag Leefde ik verder, zonder iets te vermoeden die dag De dood kwam op je af als een losgeslagen wild beest Het is een wonder maar jij bent het lot te slim afgeweest Mijn engel, vergeet alle ruzies…

Ik durf niet meer te schrijven Want de sterren staan niet meer goed in het akkoord van liefde, kans en geluk voor mij Ik waag het niet meer om te schrijven Want achter mij vindt de grote zonsverduistering plaats Ik durf niet meer te schrijven. Want mijn schoenen doen me zeer aan mijn voeten. Buiten is er het gerucht van krijg en oorlog.…

Mijn vlinderlief in hoge wolken, schitterend door avondrood Jij hebt je sterren afgelegd in licht van zonsverduisteringen Nee, jij wilt geen rups meer zijn, die zich in donker buiten sloot Noch de schaduw van jouw bolster die zichzelf had ontbloot Jij wilt jouw tere vleugels spannen, na gedaantewisselingen In ontmaskering van alles, toch je masker…