Alle inzendingen over 2. Afscheid

oude voeten in koude aarde mijn vader zakt in wintergrond verdriet dat niet bedaarde zon, toen je op de heide stond…

rest alleen tranende stilte Ik voel mij verloren nu jij niet meer bij mij bent Mijn wereld stort in herinnering rondom degene van wie ik houd Ik zal waken in de duistere nachten die komen gaan mijn liefste ondanks de stilte is dit geen afscheid maar een vaarwel…

ik draag je naar het water geef je wangen kleur het zout doet pijn vervangen vernevelen tot geur ik draag je naar de bossen geef je longen lucht de zon doet jouw verlangen verpakken in een zucht ik draag je naar de bergen geef je lichaam rust de sneeuw zal langzaam smelten verdampen als je kust ik draag je naar de wolken geef je…

Alles herinnert me aan jou De nachten die we samen doorbrachten Kijkend naar de diep blauwe hemel Alles herinnert me aan jou Beloftes die de wind meeneemt En die niet terugkomen En door jou, ben ik rustig Ik heb je mijn liefde verklaard en je mijn waarheid verteld Blijft alleen de herinneringen en de pijn Maar, ik blijf zoeken en zal…

Het mooiste cadeau heeft hij me gegeven Ramon en Raquel met Zuid Amerikaans bloed Afscheid nemen en loslaten Gemis kan goed voelen Heelt de tijd echt alle wonden?…

In de grootste kamer zit jij mijn heden en mijn toekomst Het verleden ijlt achteruit en verliest haar grip op de tijd Prachtige herinneringen laten mijn ogen stralen doorheen de mist die woorden laten verdwijnen klanken en kreten zien mij gaan langs de kleinste kamers waar verleden haar plek zoekt en probeert te vinden heel zacht loop…

het licht is niet meer jouw groengouden ogen zijn, in ongeloof, gedoofd zoals jij zwom in gratie en mij bewoog, het is niet meer je kwam boven drijven oppervlakkig edelmetaal kleurde jouw wereld je ogen braken, mij en water de nacht lijkt aangebroken ik had een gouden vis…

Hij breekt woorden voor vertrek, deelt ze en vermenigvuldigt hun gevoel. Sterker zullen we zijn misschien zelfs al morgen. Schrijven we een nieuwe zin zonder einde zonder punt…

Woorden van troost zijn niet te bedenken Ieder afscheid komt onverwacht Je wilt het tegenhouden en afwenden Maar het is niet in onze macht Geen woord kan het gevoel van verdriet omvatten Alle cliché’s ten spijt Een mens verliest uiteindelijk al zijn schatten Wat rest is een eeuwig obstakel wat ons scheidt Het verdriet, de pijn voelt onwerkelijk…

Slag om slinger roept de koekoek je verder weg in de tijd je beeld verglijdt als een schip gedragen door de wind nog even en er blijft enkel een streep over het verleden.…

jouw ogen als sterren in die helder koude dagen toen de storm was geweken restten slechts mijn vragen jouw stem fluisterend hoog in kale bomen woorden zochten houvast een antwoord wou niet komen jouw handen bedekten de sneeuw zacht en zoet onder lage luchten was ons afscheid toen voorgoed…

1909 Wat was er een blijdschap in het land Toen zich de maar' deed horen Er is in het oud Oranje-huis een koningskind geboren een dochter die de naam ontving Der eedle heldenvrouwe Die voor ons land haar zonen gaf: Juliana van Nassouwe 1927 En wederom viert Neerland feest Nu God een reeks van jaren Het veel geliefde Koningskind Voor…

Een schamele schets Van wat had kunnen zijn Een stil portret Onzichtbaar op een muur van pijn Geen droom nog neergeschreven Raakt mijn hart Ik blijf achter, meer dan stil, Ben ik verward.…

Zij bewijst dat het tussen de oren zit door die beet te pakken, rond te draaien tot hij tranen voelt Daarna uit volle kracht één keer twéé keer op de borstkast slaan die galmend toegeeft géén plek voor haar te zijn, maar dat hoort zij allang niet meer, zij is ver weg Buiten in de frisse lucht stijgt het duister uit de grond, zingt een merel…

Losgezongen van de bodem van de lucht, van alles van iedereen die bindt zweeft zij omhoog vleugels wijd gespreid naar een ster, Betelgeuze die ongeduldig op haar wacht om samen te vallen onbevreesd nieuwe avonturen tegemoet…

ik zie je lopen door het groen een duif zweeft door het licht in een nieuwe taal leer ik spreken in mijn ogen woont het niet vergeten ik zie je rusten in het raamkozijn…

Je liet mij achter, in de zon, maar met een wolk – in mijn gedachten.…

Die zoete pijn die mij doet lijden moet ‘afscheid nemen’ zijn ; ik weet geen raad met het plotseling besef van intens verbonden zijn.…

Het is eenvoudig als wandelen langs de vloedlijn elkaar wijzend op wat daar ligt en verder nog kan niet goed verstaan wat je zegt mezelf verliezend in de klankkleur van je stem, de sombere oogopslag uit je smaragdgroene ogen. Soms breekt een vage glimlach door die verdwijnt in een snelle wegkijkende blik over de golven Wij proeven het…

En als ik ga... Terwijl jullie nog hier zijn, weet dan dat ik verder leef vibrerend in een ander dimensie achter een sluier voor jullie verborgen. Jullie zullen me niet meer zien maar heb vertrouwen... Eens zal de dag komen dat we samen zullen zweven eens van elkaar bewust... Maar eerst geniet ten volle van het leven. En als jullie…

wat ik nog wil zeggen kent geen lettergreep laat staan een gebouwd huis uit schrijfstenen vergaard onzichtbaar voor daglicht of uitzicht op de maan wat ik wil zeggen is niet meer geaard uit stof is zij enkel ziel geworden tot een eeuwige gedachte verheven het is niet uit te leggen ieder heeft weet dat ook in het ademen sterven wordt…

kleine witte kiezelstenen zo zorgvuldig neergelegd bloemenkransen zijn verdwenen verstomd de woorden hier gezegd boeketje rode rozen enigszins verregend veel te vroeg verlept tonen de liefde van je gezin voor wie je trouw gezorgd hebt bladeren dwarrelen naar beneden bruin en geel dekken je teder toe verbloemen hoe je hebt geleden rust…

Afdalend in het voorportaal van de eeuwige vrede waar een enge ziekte mij verhindert het leven nog langer te vieren en met de dood in mijn ogen tover ik een laatste glimlach om mijn mond op weg naar de finale.…

zacht open ik de gordijnen leg zo een zonnestraal naast je op het kussen als je ontsluimert en de dag zich laat zien in jouw ogen zal ik er niet meer zijn maar ligt mijn morgengroet nog warm op je lippen…

nog proef ik je zinnen ik slik ze langzaam door stik bijna in de punten die je overal van maakte bitter is de afdronk van verwijten die je schonk een aroma vol bevelen zonder geur van overleg nog even zit ik met je in mijn overvolle maag daarna zoet ik mijn lippen met beaujolais primeur…

schor schreeuwde mijn keel de laatste kreet ver weg was ze al haar haren door de wind gespreid en op een fiets naar ver geleid zij wilde niet meer keren en zien hoe zij mij in het zeer liet teren…

je verdween zo snel als een ijsje smelten kan op een zomerdag…

veelbelovend scheen je de dag tot leven te wekken maar je ging al vroeg onder door rinkelende wolken een stem druppelde binnen ritmisch als neerslag parelend zweet vormde een zandloper onderweg naar op tijd gekleurde mist dauwde doorzichtig ineengestrengelde handen tot warm en koud zich vermengden tot lauw nu regent het harder…

ik zal eikels rapen en noten bladeren van berk en beuk zoek gesloten dennenkegels pluk een blauwe pauwenveer mijn kleinste kunstwerk ooit dat van herfst is gemaakt zal ruiken naar kastanjes en onze laatste wandeling naar verse aarde naar Allerheiligen…

Met een traan en een lach, Zeg ik je gedag. Een mooie toekomst stond ons te wachten, Ten minste dat waren mijn gedachten. We hadden veel te verduren, We praatten wel uren. Dat was onze kracht, Ik wist wat je dacht. We hadden dezelfde dromen, En ik dacht dat we daarmee zo ver gingen komen. Berg op, berg af Steeds wist ik dat je om me gaf.…