Alle inzendingen over Agnes Kant

harten bonzen meningen vederlicht Zwalkend in een doolhof de route verloren uitverkoren geen kant kan ik op bijtend in het stof…

iemand op het terras wilde het hebben over Kant ik wist er niet veel van gelukkig wel dat hij altijd dezelfde wandeling maakte van zijn huis naar een punt en weer terug kwam ik dus goed mee weg door dat te weten maar ergens overviel mij een soort treurnis en een gemis aan Kant en wat hij dacht, vertel mij ik weet het niet maar…

Maar wat nou als de moeder van van Rijn In een zeer luxe verpleeghuis had gezeten Dan zou de arme man zijn toegebeten 'Jouw ouders hebben dus geen centje pijn' Uit welke hoek zo'n zaak ook wordt bekeken Je wordt van alle kanten afgezeken.…

Leef toch en wordt opnieuw geboren op de andere kant van je leven.…

argeloos loopt hij door het beeld ziet zijn glimlach per ongeluk vereeuwigd voor een vreemde met afgesneden oor en verdwenen schouder valt hij bijna uit de foto nu woont hij in een album voor altijd…

Wandelend door Vlaanderen met de meizon op mijn huid geniet ik aan alle kanten zie ik het fluitenkruid als fijn Brussels kant geklost alleen een Kunstenaar is tot zo’n kunstwerk in staat dit kostbaar sieraad dat helemaal niets kost noem ik voortaan kantbloemen (voor Martine Verhavert)…

Zo groen en kruivend het rak, transparant langs de oever waar wieren slaperig bovendrijven. En dan die surfers, gehaakt aan hun driehoeken, achter hun ramen geen land ziende, niets dan hun eigen vaart, het schuim om de planken, het schuim dat kookt op hun voeten, vervlokt in de wind, hun zwarte rubberpakken laat glinsteren. Zo te hangen…

ik bundelde mijn gedachten op een namiddag in de winter haastig pakte ik alles wat ik niet nodig had erbij ik beschilderde een doek impressionistisch met een dikke kwast ik verliet het huis mijn tweede huid toen ik ontwaakte…

Het huis is gepoetst gisteren nog De boekenruggen staan in ‘t gelid alfabetisch Stapeltjes kleding keurig gevouwen, op kleur gerangschikt gestreken waar nodig vullen de planken van de kledingkast De auto staat te blinken op de aangeveegde oprit ’t is af ’t is klaar ’t is wachten nu tot er iets gebeurt.…

Machteld Nancy Marian Evelyn Elske en Annet Christa Carla en Babette Ans Roos Rianne Natascha Josje Jeanne Sandra Maddy en Yvette Femke Diane Margareth Cora Connie en Suzanne Caroline Mascha en Marlies Agnes Hannah en Hatice Sonia Brigitte Sabine Nouschka Debby en Deniz Janine Jo Julia ..…

De KRO had het heel goed bekeken: Naar “Boer zoekt vrouw” keek bijna heel het land. Helaas, het laatste paar, zo meldt de krant, Besloot onlangs om met elkaar te breken. De serie was voor alle kijkers top, Alleen geen boer schoot er een bal mee op.…

Toen ik op een middag, in september 1975, Na het laatste uur, De boeken in mijn tas stopte, Sloot Agnes S. de deur van het lokaal, en kwam naar me toe. De hele les, zei ze, Had er een man voor het raam gestaan, En naar mij gekeken. Ik keek naar buiten maar zag niemand.…

Als je niemand hebt om kerstmis mee te delen; kijk dan eens goed om je heen. Zo zijn er toch zo velen. Zelfs al ben je samen, ook dan ben je soms alleen. De behoefte om er bij te horen hebben we allemaal. Soms voel je je verloren, spreekt iedereen een andere taal. Met kerst hebben we behoefte aan contact. Soms helpt het een gedicht te lezen…

Als ik kijk om me heen zijn het de kerstmannen die de sfeer bepalen, kerstmannen van hout, stof en steen, kerstwensend in alle talen. De wereld om mij heen wordt met kitsch omgetoverd. Elk jaar wordt het meer, overladen boodschappenwagens, tassen vol cadeaus en thuis lachen bontgekleurde kaarsen me toe, bezetten kerstberen de bank. `t maakt…

Kerst; tijd om even stil te staan bij wat anders aan ons voorbij zou gaan. Even stil genieten van de sfeer, de opgetuigde boom, het lekkere eten en zo meer. De kaarsen geven een prachtig licht. Buiten zorgen etalages voor een pracht gezicht, maar niemand loopt er meer op straat. Het lijkt of alles nu in vrede gaat. Zo zou het altijd moeten zijn…

Je bent zo lief voor me, dat het bijna pijn doet. Ik hou van je, zoals een echte vriend dat doet. Eens hoop ik voor jou te mogen zijn, wat jij nu voor mij bent. Bij jou voel ik me fijn, om wie en wat jij bent. Ik hecht veel waarde aan onze vriendschap. Deze vriendschap is speciaal. Bij jou ben ik nooit bang dat ik misstap; bij jou ben ik…

Liefdesverdriet is iets dat aan je knaagt. Je denkt er aan dag en nacht. Je hebt pijn die je nauwelijks verdraagt en er is niemand die het voor je verzacht. In gedachten zie je het gezicht, jou zo heel erg bekend, maar de ogen zijn gericht op iemand die jij niet kent. Soms krijg je het benauwd en weet je niet meer wat te doen; liet het…

Eén dag in de week om bij te tanken en ik zal een leuke moeder zijn, de kinderen aandacht, liefde en gezelligheid schenken, want ze zijn nu nog zo klein. Vrolijk zijn en fit, niet uit het veld te slaan, al staat alles op z`n kop, altijd zin om door te gaan. Zo`n moeder, daar heeft een kind toch recht op. Eén dag in de week en je hoort me…

Jouw paarse heide maakt me blij... de groene esch, het weidse ven. Het is alsof ik jou al langer ken... Komt dat misschien door het stenen bed wat Hunen hebben neergezet als altaar lang geleden? Waardoor wat was verschuift naar nu... Een plek voor mijn gebeden.…

angst ik laat een lichtje branden voor als je ‘n monster ziet je doet je ogen open ontdekt: het is er niet het monster angst ligt altijd op de loer bij ieder mensenkind het is de angst dat het monster angst ons overwint ik laat een lichtje branden dan komt het monster niet…

even evenwicht vluchtig vederlicht even evenwicht rijker rijper wijzer wetend wondend soms even licht: even evenwicht…

ik nam te vaak afscheid van dat wat er niet was ik bezorgde mezelf dubbele pijn…

naar het licht steeds minder kracht minder lucht minder zicht steeds minder leven meer donker dan licht hebben uren met glans soms een dag wat verlicht steeds meer werd leven meer lijden dan licht aan het eind van de kracht in rust brengend inzicht levend lijden losgelaten nu is er alleen nog het licht…

verdriet vandaag was ik aan je graf maar je was er niet en toen ik je mijn bloemen gaf voelde ik al het verdriet van de velen wier leven met het jouwe was verweven ik voelde al die levensdraden die werden afgesneden kon al het verlangen raden die nog éénmaal aan elkaar te smeden maar je was er niet wij waren er alleen met ons verdriet…

je laat zoveel achter als een storm gaat verstillen het meeste omdat je dat wilt maar ook veel dat je hart doet verkillen en je neemt zoveel pijn met je mee het is pas echt voorbij als je voelsprietjes zich hebben teruggeveerd in een nieuw gevormde rij de rust daarna van binnen is als een magazijn waar de herinneringen gesorteerd…

liefde is groei en samen rijpen vanaf het eerste vleugje tot woordeloos begrijpen liefde is seizoenen samen reizen door lentegroen en zomers goud door herfstig storm en winters koud is samen stilletjes vergrijzen liefde is het gevoel dat altijd was en is ergens diep van binnen zonder einde of beginnen zonder eis of norm en in…

loslaten het mooie moeten loslaten het warme weerloos laten gaan doet verstillen en verkillen alleen verleden blijft bestaan herinneringen zijn geschenkjes voor wie die wil verwerven laten dat mooie leven levend loslaten is een beetje sterven…

je krijgt eelt op je ziel als verdriet gewenning wordt door leren hoe je pijn bekort want vaker ondervonden ben je minder te verwonden omdat litteken een pantser wordt je krijgt eelt op je ziel als je vol vuur je verweert maar een ongelijke strijd je leert dat je nooit zult overwinnen en langzaamaan van binnen een kille kou je vlam verteert…

afscheid nemen van jou, Jan doet zó’n pijn van binnen dat ik het niet helemaal voelen kan het gaat dieper dan de zinnen het warme licht is voor me uitgegaan het is zo koud, zo stil, zo leeg het leven voelt zoveel armer aan zonder de vriendschap die ik van je kreeg afscheid nemen van jou, Jan je ogen nooit meer zien glinsteren je nooit…

als een weegschaal in evenwicht is betekent dat wat links en rechts op je bordje ligt hetzelfde gewicht heeft ongeacht de omvang het zegt niets over de waarde die bepaal je zelf…